door Clemens

Het is dinsdagmiddag en de zon staat nog hoog aan de hemel. Een heerlijk temperatuurtje van zo’n 23 graden en een briesje uit het noordwesten kracht 2 a 3. Nadat het afgelopen weekend zo’n prut weer was is het vanavond de uitgelezen kans om lekker met de geelzwarte kanonnen van TCH-A te fietsen. Blijkbaar hadden de anderen hetzelfde gedacht, want daar stonden we ineens met 16 man in de startblokken klaar om te vertrekken.

Onze wegkaptein CJ, net terug van 2 weken hoogtestage in Italië en Frankrijk, vertelde ons het plan: via Deventer en Okkenbroek richting Holten. De motieweg omhoog, rechtsaf naar Holten en dan weer over de Holterberg terug naar Nijverdal. Daar op elkaar wachten en verder via Raalte naar Wijhe om het pontje te pakken naar Heerde.

Vol goede voornemens trappen we ‘m aan. Maar we waren Heerde nog niet uit of de eerste waarschuwing kwam al van de wegkaptein: “Niet harder dan 35!”. En dat was best nog een moeilijke opgave want de wind in onze rug schreeuwde om meer. Helaas nadat we bij Deventer de brug opdraaiden kwam de klad er een beetje in vanwege de verkeerslichten en smalle fietspaden. Gelukkig nadat we de grote weg naar Holten hadden verlaten kon ’t tempo weer omhoog. Dit was van korte duur, omdat ondanks duidelijke instructies van de kaptein over de weg te gaan bij Okkenbroek, toch vooraan gekozen werd voor het smalle fietspad. Sommigen namen toch de weg om de stagnerende groep over het kronkelpad eenvoudig in te halen. Na een hergroepering arriveerden we aan de voet van de Motieweg.

Hier was de eerste krachtmeting. Tanden op elkaar, terugschakelen en omhoog knallen, andere tactiek was er niet. Met de tong tussen het voorwiel boven aankomen en daar even op elkaar wachten om gezamenlijk richting Holten af te dalen. De groep werd steeds nerveuzer en de adrenaline begon toe te slaan. Een ongeschreven TCH regel zegt dat er geen groepsregels zijn bij het oversteken van de Holterberg. Het juiste wiel werd gezocht, de juiste versnelling gekozen en zo werd de eerste beklimming rustig begonnen. Zelfs Piet kreeg even een voorsprong van 20 meter. Dat duurde maar even en toen kwamen de kannonen naar voren. Onder aanvoering van de Arjan en Koos werd de eerste heuvel een lachertje. Het meerendeel kon nog net aanpikken en bijblijven. Daarna de afdaling met Clemens in standje turbo. De kopgroep werd langzaamaan uitgedund. Bij de tweede beklimming overtroffen Helko en Folko elke verwachting door de kopgroep voor te blijven, maar met Arjan, Clemens en Chris Jaap in de achtervolgingsmode is dat van zeer korte duur.  Daarna kop over kop richting de derde pukkel. Wat een adrenaline, wat een emotie om met zo’n sneltreinvaart iedereen en alles in te halen. Opgeven is geen optie. Met ons vijfen vliegen we met onwerkelijke snelheid richting Nijverdal. Helaas is de weg niet langer en staat ons niets anders te doen dan zeer voldaan (en lang) op de rest te wachten. Aan grootspraak tijdens het wachten geen gebrek, temeer omdat Hans en Pieter een toeristische verzetje hadden gekozen.

Om half 10 gaat het laatste pontje bij Wijhe en met nog een uur fietsen vanaf Nijverdal kon dat nog wel eens krapjes worden. Maar ook hier had het peloton een antwoord op gevonden, namelijk hard fietsen en snel draaien. Helaas werd het ook hier voor de wegkaptein te gortig nadat de 38km/uur werd aangetikt met tegenwind. Met een rustig tempo werd vervolgens op tijd de boot gehaald. Met een ondergaande zon was het net een toeristisch uitje en konden de romantische selfies geschoten worden 😉

Zeer voldaan en zonder noemenswaardige voorvallen net voor het donker weer veilig thuisgekomen. Super teamwerk jongens, trots op jullie en bedankt voor de gezellige sportieve avond!