Sport is een wondermiddel voor vele kwalen en tekorten. Te dik en/of te hoog cholesterol? Lekker gaan fietsen. Depressief? Trap de duisternis uit je lijf. Crimineel? Zet lamlendigheid om in positieve, sportieve actie. Meer sociale cohesie nodig? Duizenden sportvrienden staat voor u klaar. Een beter imago, hoger economisch rendement of meer naamsbekendheid nodig? Sponsor een ploeg met een goed logo of  laat de Tour de France in uw stad beginnen! Wil je een politiek statement maken? Organiseer de Olympische Spelen . Een cirkel van geld en andere rambam is rond de sport getrokken. Er is dan ook een enorme industrie opgezet rond de sport, variërend van fabricage van fietsen tot de FIFA en zelfs tot aan een veelheid aan praatprogramma’s over sport.

Natuurlijk draagt sport bij aan van alles en nog wat. En toch knaagt het soms ergens. Zit er zo veel om sport zelf heen dat je wel de aankleding ziet maar nog nauwelijks waar het eigenlijk om gaat: de sport zelf. Het gaat toch vooral om beleving, winnen of verliezen, jezelf verbeteren, genieten van het spel, genieten van de spanning in de groep, als het praten gestopt is en je hart op hol gaat, op de Kanaaldijk met de wind tegen. Om respect voor degene die nog net even wat harder trapt. Ook om iemand uit de wind houden die net even zijn dag niet heeft. Dat ja, en sport is primair toch geen franje er omheen, geen commercie of politiek!

Maar hoe zit het dan met ons? Ik zie op mijn computer aardig wat – in meer of mindere mate nuttige –  franje er omheen: veiligheidsplannen, notulen, beleidsnotities, ledenlijsten, huishoudelijk reglement, vergunningen etc., alsof het niks is. Mijn kleindochter  vroeg me laatst, toen ik achter de computer zat, wat ik in het bestuur van de TC Heerde deed. Ik legde haar uit dat ik daar over fietsen praat.‘Praten? Maar opa, fietsen is toch leuk om te doen?’ Bammmm. Ze heeft helemaal gelijk! Laten we maar gewoon gaan fietsen. Gewoon, omdat we fietsen leuk vinden.