In 2013 hebben een aantal TC Heerde leden (Herman Herbrink, Henk Pleiter en Peter Mast met zoon) plus nog een aantal fietsers uit Heerde e.o. de TransAlp van Garmisch Partenkirchten naar Riva del Garda gereden. Een adembenemende, zware tocht dwars door de Italiaanse Dolomiten. De zoon van Peter heeft een YouTube filmpje gemaakt die wellicht interessant genoeg is om te bekijken. Deze terugblik op 2013 doet in ieder geval weer verlangen naar een mooi sportief en uitdagend seizoen 2014!

In zes etappedagen van hotel naar hotel hebben we bijna 700 kilometers gereden. We stapten iedere ochtend rond 9 uur op de fiets en kwamen soms pas in de vooravond aan. We reden door pittoreske Italiaanse bergdorpjes en in één van die dorpjes zagen we don Camillo op de stoep van een prachtig kerkje. We zagen meren, klaterende beekjes en woeste watervallen. We reden op fietspaden langs dromerige riviertjes. We roken de lucht van aangebrande remmen maar ook de frisse geur van de bloemen in het dal van Spera. We konden nog net op tijd remmen voor die haarspeldbocht. We stonden bovenop de Stelvio (2757 mtr) onder het bord en bij 1 graad boven 0. We voelden vrachtwagens met grote vaart vlak langs ons scheren. We misten op een haar en met geluk die auto. We moesten wachten door (veel) lekke banden. We zagen sneeuw regen en zon. Vrieskou en 35 graden verenigd in een week. We zagen de kettingafdruk op onze benen. We voelden zweet over ons gezicht lopen en de pijn in onze benen; vooral op die 3 km klim van 17% (gemiddeld) naar het hotel in Spera aan het eind van een lange dag van 140 kilometer. We aten bergen sportrepen tot het onze neus uitkwam. We hebben vreselijk gelachen en waren soms intens moe. Maar we hebben vooral machtig genoten……….

Fietsen in de bergen maakt je los van een overgereguleerde en volgeplande samenleving. Je wordt geplaatst voor opgaven waarvan je vooraf niet weet of je ze aan kan. Het doet vooral zeer en het kost ook nog geld. Maar het ‘geeft’ je ook. Het maakt je wereld even prettig klein en het geeft je tegelijkertijd een intense verbondenheid met je medefietsers omdat jouw leven en dat van die anderen tijdelijk nauw verbonden is. Terugkijken doet beseffen dat je “geleefd” hebt op de flanken van die berg. En is dat niet een doel op zichzelf? We willen toch niet slechts “er zijn” of “bestaan” maar vooral ook “leven”………….