TC HEERDE

De moderne mens leeft met overvolle agenda’s en aandacht eisende smart phones. Moet dealen met een maximum aan prikkels en omgaan met een chronisch gebrek aan tijd. We haasten ons van cursus naar cursus. Ondertussen doen we mee met elke eet-hype en eten we chiazaad, drinken we rode bietensap en groene smoothies. Lekker rap naar binnen. Het leven trekt in sneltreinvaart voorbij.

 

Compensatie
Ter compensatie zijn velen op zoek naar zingeving, een ‘beter gevoel’, rust en harmonie, ook via de weg van de fysieke inspanning. De sportscholen zitten dan ook overvol met deze gehaaste gezondheidsfreaks. Laatst zei iemand tegen me dat hij niet buiten sportte om chronische verkoudheid te voorkomen. Want hij kon zich in verband met zijn werk geen ziekte veroorloven. De arme ziel realiseert zich niet dat die sportscholen fabrieken zijn van allerlei ronddolende virussen; een pure besmettingshaard. Ik weet toevallig dat veel professionele wielrenners die de sportschool bezoeken een flesje desinfectiegel meenemen om zichzelf te beschermen tegen dit onheil. Om dan ook nog iets aardigs te zeggen over de sportscholen: ze zijn veel beter dan niets doen.

 

50 tinten groen

Met de racefiets stap je je huis uit en binnen een paar minuten ben je het viaduct van de A-50 over. Voor je zie je de grootste sportschool ter wereld. Voor je ontvouwt zich het slingerende asfalt van de Elburgerweg en daar omheen 50 tinten groen (niet “grijs”!). Nederland heeft een overvloed aan natuurschoon en de Noord Veluwe heeft daar een riant deel van mee gekregen.

 

Zuinig

Fietsen is de perfecte manier om die prachtige wereld te beleven en ook nog een uitstekend middel om conditie op te plussen. Fietsen maakt gelukkig. Zeg nou zelf: er is toch weinig mooiers dan op een verlate, warme, zwoele zomeravond in een peloton van de TC HEERDE, zo’n geoliede trein, over de kanaaldijk naar Heerde te fietsen. Met onder je het geluid van de banden op de weg en met linksachter je een langzaam uitdovende zon. Met het zweet op het voorhoofd en pijn in de benen, maar ………. verpletterend vrij………… En deze grootste sportschool ter wereld……… is ook nog volledig gratis! Eén ding moeten we doen: we moeten er wel zuinig op zijn!

Ga toch fietsen!

Afgelopen week hebben vriend Herman en ik deelgenomen aan de Tour de Benelux. Bijna 800 kilometer door vier landen in vijf dagen.

We rijden dit soort uitdagende ritten al jaren. En het was weer prachtig, ondanks dat het weer niet altijd meezat. Maar dat verandert niets aan de indrukwekkende schoonheid van de natuur. Soms kom je zelfs op plekken waar je niemand ziet en waar de vogels en de wind het voor het zeggen hebben en bijna altijd het enige geluid produceren. Waar alles in harmonie lijkt. Ver weg van de oorlog in Irak en de ellende van de Middellandse zee. En toch werd ook  hier, 71 jaar geleden, een onbarmhartige oorlog gevochten. Onvoorstelbaar.

Natuurlijk was het ook prachtig om te ervaren dat we fysiek en mentaal die 800 kilometer in 5 dagen nog prima aankonden. Maar er is nog een ander aardig aspect aan dit soort ritten: je komt, met een beetje geluk, markante en interessante mensen tegen.

 

Haagse Harrie
Harrie ziet eruit als een keurige diplomaat. Hij is vegetariër en heeft daar zo zijn eigen doordachte theorie over. Maar het meest kenmerkende aan Harrie is dat hij een overtuigd solist is. In alles. In de eetzaal gaat hij apart zitten en uiteraard fietst hij alleen. Hij is lange afstand fietser, randonneur, en gebruikt deze 5 dagen als training ter voorbereiding van Parijs – Brest. Hij heeft deze monstertocht al vaker gereden en weet uiterst boeiend te vertellen waarom hij dit doet en vooral wat voor gevoel dit soort uitputtingstochten oplevert. Onderweg komen we hem vaak tegen want Harrie rijdt stug door. Pauzes zijn aan hem dan ook nauwelijks besteed. Zo nu en dan maken we een kort praatje met hem maar laten hem dan weer achter in zijn cocon. Want we respecteren zijn zelfverkozen eenzaamheid. Denk niet dat Harrie een hekel heeft aan mensen. Integendeel. Maar je merkt dat Harrie een hekel heeft aan small talks en geen enkele behoefte heeft aan oppervlakkigheid.

Ik heb zelden iemand zo intens zien genieten van 800 kilometers.

 

Schijtleister
Mocht je zo gaan eten, lees dan niet verder, want het is een vies verhaal. Maar het is niet anders. Schijtleister, een goedlachse man met een brede glimlach en veel gevoel voor humor, rijdt de tocht met een maat. Deze maat, voorzien van GPS, kan echter beter klimmen dan Schijtleister en laat hem bergop steevast in de steek. Schijtleister heeft geen GPS en rijdt dan consequent verkeerd. De één na laatste dag, rijdend in constante regen, komen we hem tegen. Hij rijdt ons echter wel tegemoet en is de weg volledig kwijt. “Ik voel me niet goed” zegt hij. “En ik heb ook in mijn broek gescheten”. Oei…. We besluiten hem mee te nemen. Ik kan het niet laten om onderweg een paar flauwe grappen richting Herman te lozen. “Demarreer niet vanuit zijn hol want hij rijdt echt met het hol open” etc.

De volgende morgen zie ik Schijtleister in burgerkleding bij de start staan. “Ik kan niet meer” zegt hij “ik heb het gehad en stop ermee”. De tranen staan in zijn ogen en de weemoed is in zijn gezicht gebrand. Hij buigt zijn hoofd en ik heb geen enkele behoefte meer aan grappen. How fragile we are.

“Ik kan niet meer” zegt hij “ik heb het gehad en stop ermee”. De tranen staan in zijn ogen en de weemoed is in zijn gezicht gebrand. Hij buigt zijn hoofd en ik heb geen enkele behoefte meer aan grappen. How fragile we are.

Onderweg zien we hem een paar keer in de bezemwagen zitten. De lach is weer terug.

 

Wim
De laatste dag rijden we met een groepje van 4 mannen mee. Een van de 4 heet Hans en heeft een hartprobleem. Daarom hebben twee van dit groepje de hele week in dienst gereden van hun vriend Hans. Wim niet. Wim is een begenadigd klimmer en heeft de groep, en vooral Hans, in de bergen lelijk in de steek gelaten en is de strijd aangegaan met andere begenadigd klimmers. Hij heeft menig succes gescoord. Wim heeft echter de pech dat hij nu op het vlakke, met wind tegen, absoluut niet uit de voeten kan. De mannen zijn zichtbaar begaan met Hans en letten goed op hem maar kennen geen enkele genade met Wim. Wim zit volledig stuk en heeft het geluk dat Hans in de loop van de dag moe begint te worden en het tempo zakt.

In Nijmegen, 5 kilometer voor de finish, knapt de achterband van Wim met een geweldige knal uit elkaar. Als ik opmerk dat deze knal wel leek op een afrekening uit het criminele circuit, bromt één van de mannen me toe: “dat is dan eindelijk rechtvaardigheid”. Toch wordt Wim geholpen. Shakespeare zou hier in onze tijd een prachtig drama over kunnen schrijven.

 

Markant……..