TC HEERDE

Maatschappelijk Verantwoord Ondernemen is een visie op ondernemerschap, waarbij het bedrijf niet alleen waarde hecht aan eigen economisch belang (winst) maar ook belang hecht aan ecologische (het milieu) en sociale (mensen) belangen. Maar als er maatschappelijk verantwoord ondernemen bestaat, bestaat er ook maatschappelijk verantwoord verenigen.

Maatschappelijk Verantwoord Ondernemen houdt in dat bij iedere bedrijfsbeslissing een afweging wordt gemaakt tussen de verschillende belangen: economische, ecologische en sociale belangen. Het is een reactie op de cultuur van winstfixatie ten koste van alles en vormt een tegenwicht tegen de graaicultuur bij bedrijven, waarin eigenbelang, ten koste van anderen, richtinggevend is.

Ook wij, als vereniging en leden van de vereniging, hebben vrijwel dezelfde keuzemogelijkheden als een ondernemer. We hebben de keus uit onverschillig staan t.o.v. milieu belangen of je best doen om het milieu tijdens onze toertochten zo veel mogelijk te ontzien. Dit door bijvoorbeeld deelnemers aan onze toertochten te wijzen op gedragsregels, zoals laat geen rommel achter. Of door te trachten het veiligheidsniveau van onze evenementen te verhogen in het belang van de gezondheid van deelnemers. Op sociaal gebied hebben we zelfs heel veel keus: we kunnen als eerste boven op die berg willen aankomen (let wel: is niets op tegen want sport is nou eenmaal ook competitie) maar we kunnen ook zo nu en dan diegene omhoog helpen die het moeilijk heeft. We kunnen het vrijwilligerswerk overlaten aan anderen of we kunnen zelf ook eens de handen uit de mouwen steken. We kunnen investeren in de “roddelcultuur” maar we kunnen het ook eerlijk en open doen. We kunnen mensen steunen die het fysiek wat minder getroffen hebben dan wij (De Rode Beer), of we kunnen vooral gaan voor eigen belang. We kunnen…………nou ja zo veel……..
Als bestuur kunnen we trachten aan dit proces richting te geven of het kan ons volledig onverschillig laten, lekker makkelijk. Keus zat.

Tja……… maatschappelijk  verantwoord verenigen……..

Ik vind ‘zomaar wat rond fietsen’ onvoldoende. Ik moet een doel hebben om voor te trainen en liefst ook nog een uitdagend doel. Dat doe ik al vele jaren. Samen met een aantal vrienden in binnen en buitenland. Ik mis dat “doel “, die reden en noodzaak om stevig te trainen, bij de TC Heerde. Misschien zijn we als vereniging een beetje ingeslapen; kleurloos geworden en moeten we weer wakker worden. Waarom niet! Ik weiger te geloven dat op het moment dat je haar vergrijst, of wellicht verdwijnt, je dan ook een kleurloos sportief leven moet gaan leiden. Het gaat mij zeker niet om hoge snelheden berg-op of zinderende afdalingen naar beneden. Ik hoef echt de TDF niet meer te winnen. Maar het gaat me veel meer om een positieve beleving. Om plezier met elkaar. Om de positieve ervaring. En……..dan mag het ook wel een beetje pijn doen!

In 2011 heb ik deelgenomen aan de Alpe d’HuZes en in 2012 aan de Mont Ventoux, Groot verzet tegen kanker. Beide evenementen zijn sponsortochten ten behoeve van hen die strijden tegen kanker. Dit jaar heb ik deelgenomen aan de TransAlp 2013 van Lermoos naar het Gardameer, dwars door de bergreuzen van de Dolomieten.

In zes etappedagen van hotel naar hotel hebben we bijna 700 kilometers gereden. We stapten iedere ochtend rond 9 uur op de fiets en kwamen soms pas in de vooravond aan. We reden door pittoreske Italiaanse bergdorpjes en in één van die dorpjes zagen we don Camillo op de stoep van een prachtig kerkje. We zagen meren, klaterende beekjes en woeste watervallen. We reden op fietspaden langs dromerige riviertjes. We roken de lucht van aangebrande remmen maar ook de frisse geur van de bloemen in het dal van Spera. We konden nog net op tijd remmen voor die haarspeldbocht. We stonden bovenop de Stelvio (2757 mtr) onder het bord en bij 1 graad boven 0. We voelden vrachtwagens met grote vaart vlak langs ons scheren. We misten op een haar en met geluk die auto. We moesten wachten door (veel) lekke banden. We zagen sneeuw regen en zon. Vrieskou en 35 graden verenigd in een week. We zagen de kettingafdruk op onze benen. We voelden zweet over ons gezicht lopen en de pijn in onze benen; vooral op die 3 km klim van 17% (gemiddeld) naar het hotel in Spera aan het eind van een lange dag van 140 kilometer. We aten bergen sportrepen tot het onze neus uitkwam. We hebben vreselijk gelachen en waren soms intens moe. Maar we hebben vooral machtig genoten……….

Fietsen in de bergen maakt je los van een overgereguleerde en volgeplande samenleving. Je wordt geplaatst voor opgaven waarvan je vooraf niet weet of je ze aan kan. Het doet vooral zeer en het kost ook nog geld. Maar het ‘geeft’ je ook. Het maakt je wereld even prettig klein en het geeft je tegelijkertijd een intense verbondenheid met je medefietsers omdat jouw leven en dat van die anderen tijdelijk nauw verbonden is.

Maar weer eens even kijken welk doel er in 2014 klaar ligt!

Herman Herbrink

Het moet eruit. Ik moet het echt kwijt. Kan er niet meer van slapen! Het blijft maar door mijn hoofd spoken!! Dit zijn serieuze zaken. Ik heb hulp nodig maar dat kan pas als ik openheid van zaken geef. Na de dopingbekentenissen van Dekker, Hamilton, Lotz, Rasmussen, Lance Armstrong en vele, vele anderen moet het er bij ons dan ook maar van komen, want ook bij de TC Heerde is het niet pluis! Iedere woensdagavond zijn er leden te vinden in een  Heerdens etablissement, waar ze enkele uren aan een soort infuus liggen! Het moet eruit voor het seizoen 2014 losbarst want ik wil schoon het nieuwe seizoen in. Ik moet nu uit de kast met mijn bekentenis!!!!

Het kost me moeite maar daar komtie: we moeten terug in de tijd. Mensen die me kennen weten dat ik vroeger een verdienstelijk sporter ben geweest. Maar dit was nog voor die tijd, op de lagere school. In de 6e klas op 11 jarige leeftijd kreeg elke leerling een injectie van de school medische dienst. Toen ik de kamer van meneer Steenbergen, het Hoofd van de School (die noemden zich toentertijd nog niet manager/directeur en we noemden ze toen ook niet bij de voornaam) binnenliep, zag ik een prachtige vrouwelijke arts voor me. Ze had lang donker golvend haar en een buitenlandse uitstraling. Een soort inheemse, bevallige Dalida. Ze lachte vriendelijk naar me en ontblootte daarmee een stel gave, parelwitte tanden en vroeg me, met een zangerig accent, welk vak ik op school het leukste vond. Op zichzelf een onthutsend domme vraag gesteld aan een gezonde jongen van 11 jaar maar ik antwoordde netjes, gebiologeerd als ik was door haar imponerende verschijning: “sporten”!

“Met dit spuitje kun je lekker gezond blijven sporten” zei ze.

Ik keek gefascineerd naar haar tot ze plotseling een enorme spuit tevoorschijn trok en met dat bedreigende apparaat op mij afliep. Bevallige Dalida veranderde op slag in een vervaarlijke Blutiger Helga! Ik trachtte nog te vluchten voor deze naderende aanranding richting gang. Maar Blutiger Helga en haar kompaan in crime grepen me en ik kreeg de naald van dat enorme apparaat (voor mijn gevoel toch minstens 50 cm lang) in mijn al ontblote, maagdelijke bovenarm. Ik kon nog net naar buiten strompelen voordat ik in de gang in elkaar zeeg. Ik heb zeker een kwartier vrijwel bewusteloos en volledig gedesillusioneerd op de grond in de gang gezeten.

Veel later drong de vreselijke waarheid tot me door en begreep ik wat er toen gebeurd is! Dalida met de buitenlandse uitstraling, en ik, die na dit infame gebeuren een verdienstelijke sporter geworden ben! En waar komt mijn voorliefde voor Italiaanse fietsen vandaan? Dalida? Buitenlandse uitstraling? Zangerig accent? Natuurlijk! Dalida Ferrari: de moeder van dokter Ferrari die later het vrijwel complete beroeps peloton van EPO heeft voorzien!!!!

Bammmmmm…… Zo dat is eruit. Hopelijk volgen er nu meer bekentenissen bij de TC Heerde. Oef, wat lucht dat op…………… KOEKOEK………………………………………………….

Laatst in oktober tijdens de Bike Motion zag ik oud-tourwinnaar Jan Janssen in gesprek met een tweetal klanten. Hij stond gebogen over een fiets. De afstand tussen hem en mij was te groot om hem goed te kunnen verstaan maar het was helder dat het over poen ging. Toen hij omhoog kwam en ik zijn gezicht kon zien zag ik de weemoed naar verleden tijden in zijn gezicht gebrand…….

In 1968 versloeg Jan Janssen op een bloedwarme zomerdag in een tijdrit de Belg Herman van Springel en won die dag met deze heldendaad de Tour de France. Ik heb dat gezien op televisie, nog in zwart-wit. Jan was kinderlijk blij en dacht op dat moment echt niet aan de poen die de tourzege hem op zou gaan leveren. Want kinderen denken niet aan poen. Ik was toen ook nog een kind en ook kinderlijk blij voor hem. En Nederland ontplofte bijna letterlijk van nationale blijdschap. Achteraf naïef. Van Springel won normaal alle tijdritten van Jan Janssen, behalve die dag. Veel later begreep ik dat onze Jan gepakt had en die dag waarschijnlijk veel beter spul gepakt had dan van Springel. Een mythe is in de jaren na 1968 verloren gegaan. Vervlogen in de, nu ook nog, repeterende, ontnuchterende onthullingen.

Maar het laatste beetje van de mythe ging voor mij verloren op die dag in oktober 2013 tijdens de Bike Motion. Eens een tourwinnaar, een mythe, een sportheld, een klasbak, Neerlands trots uit vervlogen dagen, die een fiets verkocht.

Ik zag weemoed en heimwee naar verleden tijden in zijn gezicht gebrand……..

In het bestuur  is de afgelopen maanden veel gesproken over de toekomst van de vereniging. Deze gesprekken zijn uitgemond in een meerjarenplan dat de periode 2013 – 2016 beslaat. Een meerjarenplan dat we “Stip op de Horizon” genoemd hebben. 

Een stip op de horizon: iets dat steeds verder van ons verwijderd raakt en kleiner wordt of juist iets dat dichterbij komt en steeds groter wordt?

Het zal duidelijk zijn dat we als bestuur dit laatste bedoelen. Onze toerclub verdient het niet om achter de horizon te verdwijnen, maar heeft een toekomst die we met dit meerjarenplan proberen te schetsen.

In dit plan geven we als bestuur aan wat er gedaan zou moeten worden om onze vereniging uit te laten groeien tot een vitale club. Het bestuur heeft een analyse gemaakt van de huidige situatie en vervolgens vandaar uit keuzes gemaakt. De inbreng van de leden vinden we onmisbaar . Wij vormen immers met elkaar de TCH.

We kiezen voor een verspreiding en bespreking van het meerjarenplan in een aantal stappen. De eerste groep die we het voorleggen zijn de begeleiders van de verschillende groepen.  De eerste reacties kunnen dan gegeven worden in de evaluatievergadering van het seizoen in november. In deze bespreking gaat het niet om de details, maar om globale vragen: delen jullie onze analyse, vergeten we iets, zijn we met dit document op de goede weg?

Tegelijkertijd verspreiden we het document onder een aantal leden die op welke manier dan ook betrokken zijn (geweest) bij het beleid van de club (De Wijze Mannen) . Zij kunnen op persoonlijke titel reageren bij het bestuur. Hier verwachten we naast de bovengenoemde reactie, ook meer gedetailleerde opmerkingen en kritiekpunten.

Nadat we deze reacties verwerkt hebben, ontstaat de versie die we aanbieden aan de leden in de jaarvergadering.

We zien allemaal de stip op de horizon. We rijden naar de stippen toe en het worden bolletjes. Als we met elkaar genoeg bolletjes hebben, rijden we zomaar met elkaar in die felbegeerde trui: het symbool van de club die als beste de weg omhoog gevonden heeft.

Namens het bestuur,

Pieter Steenbergen

Een mooie fiets moet natuurlijk een Italiaan zijn, dat kan niet anders. Een Italiaanse fiets beschikt namelijk over emotie. Dat begint al bij de naam: Pinarello, Lapini, Bianchi, Piazzalunga en natuurlijk Colnago. Namen die als een symfonie over de tong rollen en lijken te zijn weggelopen uit een vloeiend gedicht. Vergelijk dat eens met de klank van overige, niet Italiaanse, fietsmerken, zoals Trek, Giant, Canyon, Merckx of Janssen. Namen die hard klinken en de mond verlaten als een requisitoir van een (verkouden) officier van justitie.

Het is ontegenzeggelijk waar dat racefietsen en ATB’en groeipotentie heeft. De Tour de France is in de afgelopen jaren nog nooit zo goed bekeken als in 2013. De Alpe d’Huez was op de koersdag voornamelijk oranje gekleurd en zakte bijna in de groene Alpenvloer door het gewicht van die schare knotsgekke supporters. Het aantal verkochte racefietsen en ATB ’s is ondanks de crisis niet afgenomen. De Bike Motion in oktober 2013 trok een overvloed aan bezoekers. De regio Limburg moet paal en perk stellen aan het aantal toertochten om de druk op de lokale infrastructuur te verminderen en overlast op de Limburgse bevolking binnen de perken te houden. Er racefietsen een toenemend aantal vrouwen op de weg, en een toenemend aantal vrouwen neemt deel aan de georganiseerde toertochten. Vijftien procent van de deelnemers aan de Mergelland-twee-daagse bestond in 2013 uit vrouwen. Ook de Veluwse wegen zijn op zomerse weekend dagen vol bezet met gekleurde shirts en kromme sturen. Velen zijn er zo langzamerhand ook wel achter dat “bewegen” absolute noodzaak is in een maatschappij waarin fysiek statisch werken toenemend de regel is. Sportief fietsen leent zich uitstekend voor deze groeiende aandacht voor gezondheid. En in Heerde kwam een man in ernstige gewetensnood toen hem door een journalist gevraagd werd wie/wat hij zou kiezen als hij de keus had tussen zijn vrouw of zijn Pinarello.

Tja…….sporten, in ons geval racefietsen en/of ATB’en, is zeker de belangrijkste bijzaak van de wereld.

Deze toestroom aan nieuw sportief potentieel vindt vervolgens niet zo makkelijk de weg naar de georganiseerde toer verenigingen. Dat is deels te verklaren. De mens anno 2013 wordt immers geconfronteerd met een veelheid aan opgaven, is drukker dan ooit en moet zuinig omgaan met de beschikbare vrije tijd. Vaste afspraken zijn dan wat lastiger in te plannen en de fiets kun je immers zo even tijdens een verloren uurtje pakken, zonder dat je van iets of iemand afhankelijk bent. Bovendien is de samenleving de afgelopen jaren grondig veranderd. Verenigingen maakten voorheen deel uit van de sociale structuur. Dat is deels weggevallen en de verbanden zijn “losser” geworden. In de huidige tijd zijn eensgezindheid, gelijkgestemdheid en verbondenheid niet meer zo automatisch aanwezig als vroeger.

Maar…….. alleen is maar alleen…… en dat blijft het.

In de Heerdense contreien verenigen een redelijk groot aantal individuele fietsers zich tot informele groepen gericht op een doel. In de praktijk blijkt echter dat die groepen ook weer uit elkaar vallen in kleinere groepjes als het bindende doel wegvalt. Voorgaande ook als gevolg van te weinig organisatorische spankracht, waardoor de continuïteit in het gedrang komt.

Het is ook nog crisis en dus moeten we iedere euro omdraaien, waardoor de  financiële ruimte afgenomen is om lid te worden van een vereniging. Uit onderzoek blijkt dat mensen daar dan ook snel op bezuinigen. Toch is het niet helemaal te verklaren waarom relatief weinig racefietsers en ATB’ers de weg naar de NTFU aangesloten toerclubs vinden. Uit onderzoek van het CBS blijkt dat een huishouding gemiddeld in 2010 duizend euro uitgaf aan sportbeoefening, waarvan een derde aan contributie. Dat is 333,33 euro per jaar ; dat is 27,78 euro per maand. Een abonnement van 6 maanden spinnen bij een sportschool in Heerde kost 48,50 euro per maand. Daar mag je dan 2 keer per week voor luchtfietsen, dit terwijl de grootste sportschool buiten is. Het lidmaatschap bij een voetbalvereniging is goedkoper: dat kost ongeveer 19,50 euro per maand. De contributie bij de TC Heerde is zeer laag: 49,62 euro per jaar. Dat is 4,14 euro per maand! Dat bedrag kan toch geen reden zijn om geen lid te worden!

En bij de TC Heerde krijg je er ook nog voor 25 euro een koersbroek en shirt bij. Inclusief een ongevallenverzekering. Heb je geen vervoerskosten naar de tochten in binnen en buiten land. Krijg je tijdens de zaterdagtochten koffie met gebak op kosten van de club, hoef je niet alleen je band te verwisselen, is er continuïteit enzovoorts. Met de deelname aan één tocht in Zuid Limburg heb je de volledige jaarcontributie er al uit! Het enige dat gevraagd wordt is dat je af en toe de handen uit de mouwen steekt, want samen ben je een vereniging.

Nou ja…… ga toch fietsen!