De verenigingen in Nederland hebben, over het algemeen, toenemende moeite met het vinden van leden die bereid zijn vrijwilligerswerk te verrichten. Dat is meer dan lastig want de essentie van een vereniging is immers: verenigen. Met als leidend principe het samen de schouders eronder zetten. Als dat basisprincipe wegvalt, c.q. onvoldoende aanwezig is, ondermijnt dat onmiddellijk het bestaansrecht van een vereniging.

De TC Heerde is opgericht in de tachtiger jaren van de vorige eeuw. Een heel andere tijd dan de huidige tijd. De samenleving was anders ingericht. Het toenmalige verenigingsleven kenmerkte zich door een aantal gelijkgestemden van vooral ex-voetballers van v.v. Heerde, die elkaar door en door kenden en onderling sterk waren verbonden. Al die leden waren dan ook bereid om de handen uit de mouwen te steken voor hun vereniging. Hun vereniging! De uren die zij in de vereniging staken voelde niet als een verplichting. Sterker: het was een deel van de lol en het plezier die die leden samen hadden. Ik hoor regelmatig uit verhalen van onze leden van de eerste uren hoe geweldig ze dat vonden!

Hun vereniging! De uren die zij in hun vereniging staken voelde niet als een verplichting. Sterker: het was een deel van de lol en het plezier die die leden samen hadden.

Nu, in de huidige tijd, zijn de leden op een lossere manier aan een vereniging verbonden. De redenen waarom leden lid zijn en worden, zijn nu heel divers, waardoor de onderlinge verbanden losser worden. Een vereniging moet nu vooral ook concurreren met allerlei maatschappelijke verschijnselen, waaronder een veel drukker dagelijks leven, dubbele banen, toenemende zorgtaken etc. En daardoor een steeds vollere agenda (voller dan enkele tientallen jaren geleden het geval was).

Die afgenomen vrije tijd en die lossere binding maken dat mensen zich niet automatisch meer beschikbaar stellen als vrijwilliger. Leden die zich meer opstellen als klanten c.q. consumenten dan als leden die ook een deel van de verantwoordelijkheidskoek oppakken die bij verenigingsleven hoort. Daarmee ontstaat het risico dat de vereniging komt te rusten op de schouders van te weinigen.

Een club is geen bedrijf of Jumbo waar je een veelheid aan consumptieartikelen in je kar kunt laden al naar gelang de behoefte. De leden zijn geen consumenten waar alleen aan wordt gevraagd om bij de kassa af te rekenen. De essentie van een vereniging is verenigen. Een gemeenschap. Met als leidend principe: het samen de schouders er onder zetten. En natuurlijk naar vermogen, met begrip voor die volle agenda en niet als verplichting van buitenaf. Want verplichten en vrijwilligheid gaan niet samen. Een vereniging is immers geen bedrijf.

Leden van een vereniging zijn geen consumenten waar alleen aan wordt gevraagd om bij de kassa af te rekenen.

Het maakt eigenlijk niet uit in welke richting onze maatschappij en daarbinnen het verenigingsleven (of wat voor leven dan ook) zich de komende decennia gaat ontwikkelen: 1 ding blijft hoe dan ook altijd overeind: Samen wordt een lange weg veel korter……..