Ik vind ‘zomaar wat rond fietsen’ onvoldoende. Ik moet een doel hebben om voor te trainen en liefst ook nog een uitdagend doel. Dat doe ik al vele jaren. Samen met een aantal vrienden in binnen en buitenland. Ik mis dat “doel “, die reden en noodzaak om stevig te trainen, bij de TC Heerde. Misschien zijn we als vereniging een beetje ingeslapen; kleurloos geworden en moeten we weer wakker worden. Waarom niet! Ik weiger te geloven dat op het moment dat je haar vergrijst, of wellicht verdwijnt, je dan ook een kleurloos sportief leven moet gaan leiden. Het gaat mij zeker niet om hoge snelheden berg-op of zinderende afdalingen naar beneden. Ik hoef echt de TDF niet meer te winnen. Maar het gaat me veel meer om een positieve beleving. Om plezier met elkaar. Om de positieve ervaring. En……..dan mag het ook wel een beetje pijn doen!

In 2011 heb ik deelgenomen aan de Alpe d’HuZes en in 2012 aan de Mont Ventoux, Groot verzet tegen kanker. Beide evenementen zijn sponsortochten ten behoeve van hen die strijden tegen kanker. Dit jaar heb ik deelgenomen aan de TransAlp 2013 van Lermoos naar het Gardameer, dwars door de bergreuzen van de Dolomieten.

In zes etappedagen van hotel naar hotel hebben we bijna 700 kilometers gereden. We stapten iedere ochtend rond 9 uur op de fiets en kwamen soms pas in de vooravond aan. We reden door pittoreske Italiaanse bergdorpjes en in één van die dorpjes zagen we don Camillo op de stoep van een prachtig kerkje. We zagen meren, klaterende beekjes en woeste watervallen. We reden op fietspaden langs dromerige riviertjes. We roken de lucht van aangebrande remmen maar ook de frisse geur van de bloemen in het dal van Spera. We konden nog net op tijd remmen voor die haarspeldbocht. We stonden bovenop de Stelvio (2757 mtr) onder het bord en bij 1 graad boven 0. We voelden vrachtwagens met grote vaart vlak langs ons scheren. We misten op een haar en met geluk die auto. We moesten wachten door (veel) lekke banden. We zagen sneeuw regen en zon. Vrieskou en 35 graden verenigd in een week. We zagen de kettingafdruk op onze benen. We voelden zweet over ons gezicht lopen en de pijn in onze benen; vooral op die 3 km klim van 17% (gemiddeld) naar het hotel in Spera aan het eind van een lange dag van 140 kilometer. We aten bergen sportrepen tot het onze neus uitkwam. We hebben vreselijk gelachen en waren soms intens moe. Maar we hebben vooral machtig genoten……….

Fietsen in de bergen maakt je los van een overgereguleerde en volgeplande samenleving. Je wordt geplaatst voor opgaven waarvan je vooraf niet weet of je ze aan kan. Het doet vooral zeer en het kost ook nog geld. Maar het ‘geeft’ je ook. Het maakt je wereld even prettig klein en het geeft je tegelijkertijd een intense verbondenheid met je medefietsers omdat jouw leven en dat van die anderen tijdelijk nauw verbonden is.

Maar weer eens even kijken welk doel er in 2014 klaar ligt!

Herman Herbrink