Het is bekend dat wielrenners mentaal hard zijn in vergelijking met andere sporters zoals voetballers. Onze sportvrienden die de groene velden bevolken zijn, ook naar de mening van de echte kenners, enigszins verwekelijkt. Niet voor niets werd enige jaren geleden de toenmalige lichting profs de ‘patat-generatie’genoemd. Ook op amateur niveau schijnt dit verschil te bestaan. Maar dan die judo’ers!

Ik zag afgelopen weekend Henk Grol tijdens zijn partij op het WK judo in Rusland. Voor de wedstrijd begon zag je al dat het niet goed zat met onze Henk. Hij keek ongelukkig en zag eruit alsof hij nergens zin in had en zeker niet in een lekkere vette partij judo. Zijn uitstraling bezorgde zijn tegenstander onmiddellijk een geweldig mentaal voordeel.  En ja hoor, nadat Henk wat ongelukkig heen en weer had gewandeld en en passant zijn tegenstander verweet dat hij hem op zijn kwetsbare knie had geraakt, ging Henk met een denderende sutemi de mat af. Ippon! Exit Henk! Het schoot door me heen dat Vladimir Poetin waarschijnlijk zo naar westerlingen kijkt: mentaal zwak en niet in staat en bereid om een vuist te maken.
Henk exit. Maar Henk heeft, zoals  altijd, een excuus klaar! Henk is gestoken door een mug en is daardoor helaas fysiek ten onder gegaan. Hij kan er niets aan doen vertelt hij, half huilend,  tijdens een interview op de TV. “Ik heb ook altijd pech, nooit geluk”. Een judoreus van honderd kilo die niet tegen een prikje van zo’n zoemmug kan. Het zal wel. En als je dan echt ziek bent, dan meldt je je toch gewoon af! Ziek is ziek.

In de Tour de France maakte Johnny Hoogerland in de 9e etappe deel uit van een kopgroep. Hoogerland – op dat moment virtueel leider in het bergklassement – werd aangereden door een auto, vervolgens gelanceerd en belandde in een hek met prikkeldraad. Hoogerland liep diepe snijwonden op, maar reed de etappe toch uit. Later zou blijken in het ziekenhuis, dat er 33 hechtingen nodig waren om zijn wonden te dichten. Zijn eerste reactie bij het verlaten van het ziekenhuis was:  “Gewoon doorgaan, ik heb nog geluk gehad”. De volgende dag stapte hij inderdaad ‘gewoon’ weer op de fiets………..

Tja Henk jongen. Ik kan maar een ding zeggen: ga toch fietsen, man………………………!