De Amstel Gold Race is 1 van de voorjaarsklassiekers. Iedere klassieker uit deze illustere rij heeft zijn eigen kenmerken; heeft zijn eigen DNA. Zo kenmerkt de Ronde van Vlaanderen zich door het gestuiter over de kasseien en de kasseibergen. Parijs – Roubaix heeft dit in het kwadraat en de route van Luik – Bastenaken – Luik loopt door een land van ongeëvenaarde schoonheid, die in schril contrast staat met wat de mensen er van gemaakt hebben. De dorpen, stadjes en wegen lijken verstild te zijn geraakt in het stoomlocomotief tijdperk. Het is net alsof die grote dampende locomotieven nog steeds hun grauwe wolken roet over de bebouwde kommen heen storten, waardoor complete woonkernen volkomen vergrijst zijn en soms een diep armoedige indruk maken. Nee dan de AGR: prachtige wegen door lieflijke, kleurrijke dorpjes met veel cultuur en voorzien van tig terrasjes. Een ongekende entourage, maar wel veel keren en draaien, waardoor de gemiddelde snelheid drastisch omlaag gesteld moet worden. 

Na een voorspoedige reis met uiteraard een koffiestop bij een benzinestation (bar slechte koffie) zijn we in Valkenburg aangekomen. Prachtig zonnig weer zonder ook maar een wolkje aan de hemel. Wel redelijk frisse temperaturen met een matige noorden wind. Wat een meteorologisch geluk!

De Amstel Gold Race heeft 3 permanent uitgezette bordjesroutes en lus 2 is niet alleen de langste, maar waarschijnlijk ook de mooiste variant. Dit komt vooral door de lus door Vaals, Epen & Slenaken, misschien wel het mooiste stukje van Nederland.
Het begin van de route was rustig. Alhoewel we op de eerste de beste afdaling bij Cadier en Keer een slecht uitziend ongeval zagen van een drietal racefietsers die in de afdaling met vaart bovenop een auto geknald waren, even verderop hoorden we het akelige geluid van de sireses van de ambulance al. Hopenlijk is het voor de betrokkenen meegevallen! Voor ons was het aanleiding om extra voorzichtig af te dalen. Na een lange afdaling richting Maastricht werd koers gezet richting de zuidelijke grens. Daar ging de weg met korte rukken naar boven en naar beneden, zonder over beklimmingen van betekenis te voeren. Bij de Wolfsberg werd definitief het start signaal gegeven voor een reeks mooie beklimmingen. De prachtige Loorberg werd via een grote lus gevolgd door de Schweiberg.

Daarna ging het richting het drielandenpunt (onze voorzitter, leraar van beroep, kon deze geografische locatie niet vinden, hopelijk komt de arbeidsinspectie dit niet te weten, sssst…..) en doorkruist deze lus van de Amstel Gold Race ‘het mooiste stukje van Nederland’ bij de Camerig. Na de beklimmingen van de Vaalserberg werd op het hoogste deel van Nederland de draai gemaakt om weer terug te gaan richting Gulpen via de Eperbaan, Eperheide en de “killing” Gulperberg vanuit Partij. Na de Kruisberg werd niet gekozen voor de Eyserbosweg en de mooie en zware finale van de Amstel Gold Race. Lus 2 kiest voor de makkelijkere Trintelerberg Zuid en een kleine omweg via de Hulsberg weer terug richting de Sibbergrubbe bij Valkenburg.

Het was niet mooi: het was fantastisch! Wie zijn wij dat we dit mogen meemaken! Op naar Luxemburg eind mei.

Iedereen veilig weer terug zonder valpartijen of mechanische narigheid. De teamcaptains, vervoerregelaar Gerard en de ‘mental coach’ Evert werden door de voorzitter na terugkomst in Heerde terecht bedankt voor hun inspanningen want………. het was niet mooi: het was fantastisch! Wie zijn wij dat we dit mogen meemaken! Op naar Luxemburg eind mei.