Zaterdag 1 uur kleurt de stoep voor de “Stippe” weer geel. Mannen en 1 vrouw in de helgele outfit van de TC Heerde. De route van het A-team is, volgens onze onvolprezen captain Jan*, richting oosten. Een goed verstaander weet het dan wel: de Holterberg.

De Holterberg is maar een weggestopte vluchtheuvel in vergelijking met de echte bergen. Bergen zoals de Mont Ventoux waar bovenop geen eenzaam bloemetje of ellendig grassprietje zich durft te nestelen. Waar de wind onbarmhartig kan blazen over een stenen maanlandschap. Een onaardse omgeving, die niet zou misstaan in een scene van een film zoals Star Wars.
Of een berg als de Stelvio waar de winter het zo maar (en heel plotseling) kan winnen van de zomer en de sneeuw vervolgens een kille deken over je heen legt. Terwijl je daar helemaal niet om gevraagd hebt.

Maar toch……die Holterberg………die molshoop: ……..het loopt omhoog…….!

Vergis u niet in de bijgaande foto van een aantal bedachtzame mannen en 1 vrouw die rustig koffie drinken in een klein Sallands dorpje, ‘Heeten’ geheten. Renners met bakken ervaring. Ze kennen de Stelvio, Alpe d’Huez, Luik Bastenaken Luik, de ronde van Vlaanderen en uiteraard de AGR. Een aantal hebben de pittige Tour for Live gereden en de Mont Ventoux kent voor hen geen geheimen meer. Maar die omhoog lopende weg in Salland verandert die bedachtzame mensen tijdelijk in een wilde kudde, die  in volle competitie naar voren spat. De testeron spuit eruit. Als testeron vloeibaar zou zijn, dan zouden delen van de weg van Nijverdal naar Holten tijdelijk veranderd zijn in kolkende stromen. Er wordt niet meer vriendelijk gebabbeld en de blik in de ogen verandert, krijgt iets hards en ongenaakbaars. Weg is het wij-gevoel; op is de sportieve solidariteit. Stuk is: ‘samen wordt een lange weg veel korter’  (nota bene onze core business!). Hier telt alleen de IK in hoofdletters. Zelfs een doorgaans toch nette, keurige en vriendelijke man als onze secretaris, wil er dan “op zijn minst een paar kapot maken”. Bestuurslid Koos, die me nog een uur hiervoor verzekerd had, dat gemiddelde snelheden hem niet interesseerden, rijdt op de 11, full speed, de heuvel af om maar een paar meter te winnen op die gindse heuvel. Hij keek even achterom: ik zag het mes tussen zijn tanden blinken in de zon! Helko rijdt voorbij. Er komt een vleug stoom uit zijn oren! Soldaat Piet kreunt achter me en ik hoor hem nog net zeggen dat hij nog liever naar de loopgraven van ’14 – ’18 overgeplaatst wordt dan deze barre strijd te moeten meemaken.

 Er wordt niet meer vriendelijk gebabbeld en de blik in de ogen verandert, krijgt iets hards en ongenaakbaars. Weg is het wij-gevoel; op is de sportieve solidariteit. Stuk is: ‘samen wordt een lange weg veel korter’  (nota bene onze core business!). Hier telt alleen de IK in inktzwarte hoofdletters.

Het duurt maar even en dan wordt er weer netjes in tweetallen en solidair achter elkaar gefietst. Zonnetje aan en windje mee door een vriendelijk landschap. Leuk. Maar…..ik weet genoeg. Ik laat me niet foppen. Ik hou jullie in de gaten! Zeau! BAMMMMMM!

* Jan had de route maar weer keurig voor elkaar!