TC HEERDE

De Amstel Gold Race is 1 van de voorjaarsklassiekers. Iedere klassieker uit deze illustere rij heeft zijn eigen kenmerken; heeft zijn eigen DNA. Zo kenmerkt de Ronde van Vlaanderen zich door het gestuiter over de kasseien en de kasseibergen. Parijs – Roubaix heeft dit in het kwadraat en de route van Luik – Bastenaken – Luik loopt door een land van ongeëvenaarde schoonheid, die in schril contrast staat met wat de mensen er van gemaakt hebben. De dorpen, stadjes en wegen lijken verstild te zijn geraakt in het stoomlocomotief tijdperk. Het is net alsof die grote dampende locomotieven nog steeds hun grauwe wolken roet over de bebouwde kommen heen storten, waardoor complete woonkernen volkomen vergrijst zijn en soms een diep armoedige indruk maken. Nee dan de AGR: prachtige wegen door lieflijke, kleurrijke dorpjes met veel cultuur en voorzien van tig terrasjes. Een ongekende entourage, maar wel veel keren en draaien, waardoor de gemiddelde snelheid drastisch omlaag gesteld moet worden. 

Na een voorspoedige reis met uiteraard een koffiestop bij een benzinestation (bar slechte koffie) zijn we in Valkenburg aangekomen. Prachtig zonnig weer zonder ook maar een wolkje aan de hemel. Wel redelijk frisse temperaturen met een matige noorden wind. Wat een meteorologisch geluk!

De Amstel Gold Race heeft 3 permanent uitgezette bordjesroutes en lus 2 is niet alleen de langste, maar waarschijnlijk ook de mooiste variant. Dit komt vooral door de lus door Vaals, Epen & Slenaken, misschien wel het mooiste stukje van Nederland.
Het begin van de route was rustig. Alhoewel we op de eerste de beste afdaling bij Cadier en Keer een slecht uitziend ongeval zagen van een drietal racefietsers die in de afdaling met vaart bovenop een auto geknald waren, even verderop hoorden we het akelige geluid van de sireses van de ambulance al. Hopenlijk is het voor de betrokkenen meegevallen! Voor ons was het aanleiding om extra voorzichtig af te dalen. Na een lange afdaling richting Maastricht werd koers gezet richting de zuidelijke grens. Daar ging de weg met korte rukken naar boven en naar beneden, zonder over beklimmingen van betekenis te voeren. Bij de Wolfsberg werd definitief het start signaal gegeven voor een reeks mooie beklimmingen. De prachtige Loorberg werd via een grote lus gevolgd door de Schweiberg.

Daarna ging het richting het drielandenpunt (onze voorzitter, leraar van beroep, kon deze geografische locatie niet vinden, hopelijk komt de arbeidsinspectie dit niet te weten, sssst…..) en doorkruist deze lus van de Amstel Gold Race ‘het mooiste stukje van Nederland’ bij de Camerig. Na de beklimmingen van de Vaalserberg werd op het hoogste deel van Nederland de draai gemaakt om weer terug te gaan richting Gulpen via de Eperbaan, Eperheide en de “killing” Gulperberg vanuit Partij. Na de Kruisberg werd niet gekozen voor de Eyserbosweg en de mooie en zware finale van de Amstel Gold Race. Lus 2 kiest voor de makkelijkere Trintelerberg Zuid en een kleine omweg via de Hulsberg weer terug richting de Sibbergrubbe bij Valkenburg.

Het was niet mooi: het was fantastisch! Wie zijn wij dat we dit mogen meemaken! Op naar Luxemburg eind mei.

Iedereen veilig weer terug zonder valpartijen of mechanische narigheid. De teamcaptains, vervoerregelaar Gerard en de ‘mental coach’ Evert werden door de voorzitter na terugkomst in Heerde terecht bedankt voor hun inspanningen want………. het was niet mooi: het was fantastisch! Wie zijn wij dat we dit mogen meemaken! Op naar Luxemburg eind mei.

 

We gaan a.s. zaterdag naar Valkenburg om lus 2 van de AMSTEL GOLD RACE  te rijden (zoals de profs dat een paar weken geleden deden).

We vertrekken om 6.30 uur vanaf De Marktstraat, de weersvooruitzichten zijn redelijk tot goed, dus niets staat een goede trainingsrit in de weg.

Tot zaterdag,

Helko /Jan

ps: het belooft zelfs een prachtige dag te worden met veel zonneschijn (70%) en redelijke temperaturen!

Zaterdag 1 uur kleurt de stoep voor de “Stippe” weer geel. Mannen en 1 vrouw in de helgele outfit van de TC Heerde. De route van het A-team is, volgens onze onvolprezen captain Jan*, richting oosten. Een goed verstaander weet het dan wel: de Holterberg.

De Holterberg is maar een weggestopte vluchtheuvel in vergelijking met de echte bergen. Bergen zoals de Mont Ventoux waar bovenop geen eenzaam bloemetje of ellendig grassprietje zich durft te nestelen. Waar de wind onbarmhartig kan blazen over een stenen maanlandschap. Een onaardse omgeving, die niet zou misstaan in een scene van een film zoals Star Wars.
Of een berg als de Stelvio waar de winter het zo maar (en heel plotseling) kan winnen van de zomer en de sneeuw vervolgens een kille deken over je heen legt. Terwijl je daar helemaal niet om gevraagd hebt.

Maar toch……die Holterberg………die molshoop: ……..het loopt omhoog…….!

Vergis u niet in de bijgaande foto van een aantal bedachtzame mannen en 1 vrouw die rustig koffie drinken in een klein Sallands dorpje, ‘Heeten’ geheten. Renners met bakken ervaring. Ze kennen de Stelvio, Alpe d’Huez, Luik Bastenaken Luik, de ronde van Vlaanderen en uiteraard de AGR. Een aantal hebben de pittige Tour for Live gereden en de Mont Ventoux kent voor hen geen geheimen meer. Maar die omhoog lopende weg in Salland verandert die bedachtzame mensen tijdelijk in een wilde kudde, die  in volle competitie naar voren spat. De testeron spuit eruit. Als testeron vloeibaar zou zijn, dan zouden delen van de weg van Nijverdal naar Holten tijdelijk veranderd zijn in kolkende stromen. Er wordt niet meer vriendelijk gebabbeld en de blik in de ogen verandert, krijgt iets hards en ongenaakbaars. Weg is het wij-gevoel; op is de sportieve solidariteit. Stuk is: ‘samen wordt een lange weg veel korter’  (nota bene onze core business!). Hier telt alleen de IK in hoofdletters. Zelfs een doorgaans toch nette, keurige en vriendelijke man als onze secretaris, wil er dan “op zijn minst een paar kapot maken”. Bestuurslid Koos, die me nog een uur hiervoor verzekerd had, dat gemiddelde snelheden hem niet interesseerden, rijdt op de 11, full speed, de heuvel af om maar een paar meter te winnen op die gindse heuvel. Hij keek even achterom: ik zag het mes tussen zijn tanden blinken in de zon! Helko rijdt voorbij. Er komt een vleug stoom uit zijn oren! Soldaat Piet kreunt achter me en ik hoor hem nog net zeggen dat hij nog liever naar de loopgraven van ’14 – ’18 overgeplaatst wordt dan deze barre strijd te moeten meemaken.

 Er wordt niet meer vriendelijk gebabbeld en de blik in de ogen verandert, krijgt iets hards en ongenaakbaars. Weg is het wij-gevoel; op is de sportieve solidariteit. Stuk is: ‘samen wordt een lange weg veel korter’  (nota bene onze core business!). Hier telt alleen de IK in inktzwarte hoofdletters.

Het duurt maar even en dan wordt er weer netjes in tweetallen en solidair achter elkaar gefietst. Zonnetje aan en windje mee door een vriendelijk landschap. Leuk. Maar…..ik weet genoeg. Ik laat me niet foppen. Ik hou jullie in de gaten! Zeau! BAMMMMMM!

* Jan had de route maar weer keurig voor elkaar!