Zo, vandaag 2 mei naar de heuvels van Salland. Of de “killing fields”, zoals een teamgenoot het onderweg onheilspellend omschreef. De Holterberg: dat betekent competitie. Prima weer en voor het eerst sinds eeuwen: geen wind!

“Anita”
Met het pontje van Wijhe naar de overkant. Deze heen-en-weer-gang is slecht voor het gemiddelde want de teller van de Garmin loopt wel door en daardoor tikt de gemiddelde snelheid onbarmhartig naar beneden. We stoppen een aantal malen onderweg om Hans T. de gelegenheid te geven intensieve telefoongesprekken met ene “Anita”te voeren. In het team komen enkele suggesties naar boven wie die “Anita” dan wel mag zijn (leeftijd, maten etc.) en in wat voor relatie Hans met haar staat. Geen der suggesties voor wat betreft de relatie kunnen echter het daglicht verdragen en zullen hier dan ook, kies als we zijn, niet herhaald worden. Tot overmaat van ramp moet Peter een aantal malen zijn blaas legen, waardoor de rit naar de “killing fields”op hink – stap – sprong lijkt.

Plannen 
Onderweg vraagt Hans aan Peter wat zijn plannen zijn voor de Holterberg. Peter zegt dat hij zijn plannen niet aan de openbaarheid prijsgeeft maar hij verzekert Hans dat het bittere en onbarmhartige oorlog wordt. Tot die tijd zal hij “loeren, sparen en vooral dom kiekn”. Hans merkt op dat hij gaat aankijken naar wat er gebeurt (jaja…).

Maar dan die omhoog lopende weg in Salland: het verandert die aardige, beschaafde groep mensen tijdelijk in een wilde kudde, die in volle competitie naar voren spat. De testeron spuit eruit. Als testeron vloeibaar zou zijn, dan zouden delen van de weg van Nijverdal naar Holten tijdelijk veranderd zijn in kolkende stromen. Er wordt niet meer vriendelijk gebabbeld en de blik in de ogen verandert, krijgt iets hards en ongenaakbaars. Weg is het wij-gevoel; op is de sportieve solidariteit. Stuk is: ‘samen wordt een lange weg veel korter’  (nota bene onze core business!). Hier telt alleen de IK in hoofdletters.

Hier telt alleen de IK in hoofdletters.

 

Jan trapt zijn ketting eraf en is al meteen uitgeschakeld. Het, over het algemeen, vriendelijke gezicht van Jan A. krijgt iets gemeens en Piet krijgt bij de eerste heuvel al visioenen van het kanongebulder van ’14 – ’18. Wilma trapt onverstoorbaar door. Rene tracht hartgrondig een naderende teamgenoot in de poep te rijden.

Los
Helko, Hans, Koos en Peter maken zich los van het peloton, dat in delen uit elkaar spat.  Zelfs een doorgaans toch nette, keurige en vriendelijke man als onze ex-secretaris ziet er nu uit als een woeste gewelddadige Viking. Als Koos even achterom kijkt zie ik het mes tussen zijn tanden blinken in de zon! (een paar uur later rijdt hij, getransformeerd in een keurige burger, een ritje met zijn “vrouwtje”). Helko rijdt op kop. Er komt een vleug stoom uit zijn oren! Peter demareert – hyperventilerend – over dit groepje heen. Koos (die TOP is vandaag) vliegt daar weer overheen. Samen komen ze kreunend op de top aan. Helko beweert dat de finish al voor de top lag. Nou ja….vooruit dan maar. Hans belt maar weer eens met zijn Anita. Om de uitslag te melden…….(?)

Vrede
Het is lekker warm op het terras. Bovenop de Holterberg wordt het weer vrede. De rust keert weer terug en de lente laat zich plotseling behaaglijk voelen. KOFFIE MET GEBAK!

Het was een “schone dag”, zoals onze zuiderburen het zo mooi kunnen zeggen.