Dat is vaak gehoord: ‘Ik ben mijn sportieve leven begonnen als voetballer of hardloper maar ben later overgestapt naar het wielrennen om fysieke redenen’.

Vaak is de één of andere blessure, opgelopen bij blessure gevoelige sporten, de reden van de overstap. Er zijn ook andere objectieve redenen om het fietsen op latere leeftijd op te pakken, zoals een vergeten gezondheid, een verloren jeugd, hang naar uitdagend avontuur, een onstuitbare competitiedrift of een hardnekkige slankheidswens. Hoe dan ook, we zijn op het zadel gesprongen en vaak met  groot enthousiasme.

Tel alle objectieve redenen om jezelf op de fiets af te beulen bij alle onpeilbare, subjectieve lustbeleving op. Dan is nog het (vaak) grote enthousiasme niet te verklaren. Behalve dan dat men gegrepen is. Gegrepen door het fietsvirus. Diagnose: besmet.

Da’s verrekte hardnekkig en heel vaak chronisch!

Wij zullen nooit meer de top bereiken. Wij zullen nooit de Amstel Gold Race of Luik-Bastenaken-Luik winnen; nooit gekust worden door een mooie rondemiss; nooit geïnterviewd worden door Mart Smeets.

Maar wat geeft het: er is toch weinig mooiers dan op een verlate, warme, zwoele zomeravond in een peloton vanuit Vierhouten naar Epe te fietsen, met achter je een langzaam uitdovende zon en met het zweet op het voorhoofd en pijn in de benen, maar ………. verpletterend vrij……. ……