Met de bus vanuit Heerde naar Vianden in Luxemburg voor de JNC.
Het was een memorabele tocht. Een dag om nog jaren te onthouden. Niet alleen omdat de routes door een geweldig fietsgebied voerden met rustige wegen, in prima staat, met vrijwel geen autoverkeer. Niet alleen door het afwisselende landschap en de aantrekkelijke vergezichten. Zelfs niet door de vele mooie maar (soms weerzinwekkend) adembenemende beklimmingen die de Jean Nelissen Classic tot de ultieme uitdaging maken. Nee, want dan zouden een paar mooie foto’s en de Strava resultaten meer dan voldoen. Het was vooral een memorabele tocht om de Verhalen. Verhalen over wat er gebeurt met mensen en wat er zich afspeelt tussen die mensen tijdens en rondom zo’n prachtige tocht.
Verhalen……..

Het eerste Verhaal is er al voor de dag van de JNC. Chris-Jaap die zich bijzonder verheugd had op deze koers kan door omstandigheden niet mee. Hij is de vertrekdag jarig en zorgt toch voor stapels worst voor onderweg. Dank je wel Chris-Jaap en deze hou je tegoed!

Kees (nooit bluffen, gewoon waarmaken) maakt het in de kopgroep gewoon weer waar. Hij komt als eerste over de finish en slaat het binnenrollend slagveld achter zich daarna rustig gade. Staande bij de bus, het geheel als een veldheer overziend. Geen spoor van triomf of bluf. Hij staat erbij alsof dit normaal is. Dat is het natuurlijk niet! Ik vrees echter (vooral voor Arjan) dat dit beeld de komende 10 jaar zich zal blijven herhalen of Kees moet eerder besluiten met sportief pensioen te gaan. Arjan is een goede tweede en heeft als licht excuus dat zijn rug hem de afgelopen week in de steek liet maar is sportief genoeg om te melden dat de rugklachten geen geldend excuus zijn. Arjan is zo’n beetje de Joop Zoetemelk van ons peloton en die is uiteindelijk toch wereldkampioen geworden.
Helko komt als derde binnen. Hij is volledig gesloopt en heeft alles gegeven op een terrein dat het zijne niet is. De benen zijn naar de knoppen en ik zie dat zijn ogen bloeddoorlopen zijn. Helko meldt dat zijn benen ook de dag na de tocht nog steeds minimaal functioneren.
Hans komt fris over de finish, heeft zich kostelijk vermaakt en klokt na de strijd achteloos, als ware hij een bouwvakker, een paar biertjes naar binnen.Was het voorheen zo dat Hans bij de zwaardere tochten altijd moest dealen met een fysieke vrijwel totale breakdown, dit keer is daar geen sprake van. De ‘Hans T. Memorial’ kan nu worden afgeschaft, meneer Pastoor kan met pensioen en voor een Hans Tabakkie zal een andere betekenis gevonden moeten worden. Bammmmmm!
Koos vecht deze dag de ’totale oorlog’ uit. Hij verliest de aansluitingen in de beklimmingen maar sluit weer aan tijdens de afdalingen en op het vlakke. Zo jojo’t hij zich elastisch door de dag heen. Hij gaat zelfs zo ver dat hij bij de verzorgingsposten de sportdrank van de tafel grist, niet stopt maar meteen doorrijdt om maar voorsprong te pakken. Klasse Koos!

Gerard merkt afgelopen woensdag op een terrasje en na een biertje (in een vlaag van lichte verstandsverbijstering) op dat hij Peter tijdens de JNC er af zal rijden. Peter, die niet geneigd en gewend is om aan de kant te gaan en zeker niet voor dit soort uitspraken maakt het issue zwaarder door Gerard voor te houden dat indien hij dat werkelijk waarmaakt hij persoonlijk zijn eigen fiets (Canyon, afgemonteerd met Ultegra, voorzien van Edco carbon wielen) in stukken zal zagen. Dit gebeuren leidt er toe dat Gerard na vertrek uit Heerde een zaag ophangt aan het binnendak van de bus. Daarmee een massief statement afleggend dat niet genegeerd kan worden.
Peter laat de volgende dag voor de eerste beklimming nog op het vlakke een stevig gat vallen in de hoop dat als Gerard dit merkt hij daarna deze eerste berg (de muur van Vianden) serieus gaat aanvallen en vervolgens meteen afgeschreven kan worden maar dat gebeurt niet. Een aantal beklimmingen verder is het echter wel duidelijk hoe de sportieve machtsverhoudingen liggen. Gerard is onverwacht echter niet het eerste slachtoffer dat valt maar Gerrit. De leden van het ontstane groepje pogen Gerrit nog op de juiste sportieve rails te krijgen maar Gerrit die het ijskoud heeft en zich gesloopt voelt haakt af en gaat alleen retour Vianden. Uiteindelijk vindt Gerrit zijn tweede adem en rijdt zelfstandig nog meer dan 100 kilometer. Knap in je uppie!
Hierna hebben Peter en Herman, die de beschikking heeft over een nieuwe fiets en die opmerkelijk veel beter rijdt dan in Zuid Limburg, even kort contact. Zij besluiten Gerard niet in de poep te rijden en achter te laten maar mee te nemen. Overkill is nergens goed voor. De vrede wordt definitief getekend en om dit te onderstrepen gaat het drietal uitgebreid koffie met gebak nuttigen op een terrasje. Zij hebben met z’n drieen een uitstekende dag beleefd! Gerard sluit dit issue tijdens de retour reis ook sportief en in het openbaar af en overhandigt Peter een fles wijn. Sportieve vrienden voor het leven!
Herman verliest onderweg een tand (!). Het gerucht gaat dat zijn boezemvriend Peter met een knalharde elleboogstoot dit manco veroorzaakt heeft. Gerard heeft Herman zijn diensten als getuige aangeboden indien het een verzekeringszaak wordt. De betrokkenen willen er echter niet over praten onder het motto van ‘wat in de club gebeurt blijft binnen de club’. Wel is het zo dat Herman na dit vileine gebeuren zich niet meer lachend laat fotograferen. Helaas voor hem wordt er nog veel gelachen.

Gert-Jan knalt de eerste berg op maar wordt vervolgens onmiddellijk afgestraft voor zijn aanstekelijk enthousiasme. Hij moet zich het 2e deel van de berg op een veel te groot verzet naar boven stampen. Hij heeft deze dag stevig afgezien maar heeft zonder enige klacht doorgezet. Respect daarvoor. Er ontstaat een groepje met Gert-Jan, Rene en Jan. Rene (altijd positief!) rijdt stabiel en is ons groepsmens bij uitstek en houdt in deze groep de communicatie op gang maar zelfs Rene wordt in de loop van de tocht wat stiller, hetgeen als opmerkelijk wonder, zo geen wereldnieuws, getypeerd mag worden.
Ondertussen is Pieter het contact met deze groep kwijt. Pieter kan prima klimmen maar niet afdalen. Deze groep besluit te wachten op Pieter om hem sociaal “op sleeptouw” te nemen. Ik denk dat ze zich ernstig in de constitutie van Pieter vergissen. Pieter is namelijk mentaal zo taai als buffelleer. Wat hij van plan is voert hij toch wel uit of het nou in een groep moet of solo: so be it! Bovendien beschikt hij over de eigenschap dat hij fysiek niet erg verzwakt in de loop van een tocht en daardoor grote afstanden goed verteert. Even later roept Jan (als uitstekend captain!) deze groep in spoedberaad bijeen en stelt de leden voor om indien ze dat willen een kortere afstand te rijden. Pieter merkt op dat hij in ieder geval de 165 kilometer route blijft rijden, daarmee de groep voor een onoverkomelijk dilemma plaatsend. Ze rijden de 165 kilometer route uit! Euh…………….wie nam wie ook alweer “op sleeptouw”?

Dan is er ook nog een heel ander Verhaal. Keihard, van heel andere orde en van ontnuchterend gehalte. Een collega fietser die ook de JNC rijdt valt van zijn fiets. Reanimatiepogingen en de inzet van een helikopter mogen niet meer baten. Er sterft een man van 48 jaar op een weggetje langs een vriendelijk kabbelend beekje in Luxemburg. Toen wij onze Verhalen beleefden op de flanken van de bergen van Luxemburg rinkelende ergens in Nederland een telefoon, met een vreselijk verhaal……… voorzien van een definitief einde. Een Verhaal………………