Enige tijd geleden noemde ik een rit “Rondje voor de lol” op STRAVA. Dit leverde links en rechts wat commentaren op van mede STRAVA krijgers. De een merkte op dat fietsen toch a priori voor de lol is. Een ander vond dat je toch altijd fietst voor de lol, anders moet je het niet doen. Maar is dat wel zo….?

 

Natuurlijk. Als het zonnetje schijnt, de wind pauze neemt, de temperatuur rond 24 graden boven nul is. Je de vogels in het bos hoort. De weg verkeersluw is. Je uitgeslapen bent en je machtig fit voelt. Je prima gegeten hebt. Dan……… als alle puzzelstukjes in perfecte harmonie in elkaar vallen………….. dan ontstaat er maximale sportieve harmonie. Dan is wielrennen verreweg de mooiste sport ter wereld. Dan hebben die commentatoren volkomen gelijk. Pure lol!

 

Maar:

We rijden in september 2013 de Stelvio op. Naarmate we hoger komen wordt de mist dikker. Uiteindelijk zien we niets meer van de omgeving. Het regent. Net onder de top gaat de regen over in sneeuw. Boven op de top is de temperatuur 1 graad onder nul. In het restaurant stoppen we oude kranten onder ons wielershirt voor de afdaling. Tijdens de afdaling krijgt een teamgenoot 2 lekke banden. We kunnen daarna haast niet meer remmen omdat we door de kou bijna geen gevoel meer hebben in de vingers. Lol…..?

 

Of:

Ik voelde dat ik los kwam van mijn fiets en in de lucht een volledige koprol maakte. In de rol landde ik vlak op mijn rug op het asfalt. Nadat mijn fiets uitgekletterd was, viel me de stilte op. Ik keek plat op het asfalt omhoog naar een helder blauwe hemel en hoorde vogels fluiten die zich blijkbaar geen bal van mijn penibele situatie aantrokken. De pijn was er niet meteen; dat kwam later pas. Ik proefde de weeïge  smaak van bloed in mijn mond. Je hoort vaak dat renners meteen weer op hun fiets willen springen. Nou, mooi niet! Ik bleef liggen en begon voorzichtig mijn lichaam af te tasten op zoek naar breuken………. Lol…..?

 

Iedere beetje ervaren fietser kan dergelijke verhalen vertellen. Beide kanten van de medaille zijn waar. Lol en soms in meer of mindere mate ellende. Toppen en dalen. Maar horen toppen niet onverbrekelijk bij dalen?  Niets kan alleen maar leuk zijn. En hebben toppen en dalen elkaar juist niet nodig? Krijgt “lol” niet extra glans bij de gratie van het bestaan van narigheid? Heeft links niet pas bestaansrecht en zin omdat er ook rechts is. Zonder “onder” is er “geen” boven”. Vrede krijgt pas waarde als je snapt hoe beroerd oorlog is.Toch? Tegenstellingen horen blijkbaar bij elkaar.

Fietsen is net als het leven…..