Vanmorgen is er door de A-groep een route gereden richting Dalfsen van ruim 100 kilometer. Een route uitgezet door Jan en Helko. Zo zag het er vanmorgen van achter het peloton uit. Mooie rustige en landelijke wegen richting Dalfsen, voorzien van prachtig zomerweer. Een live verslag van Koos:

Zaterdagmorgen 7.30. De wekker gaat. Ik voel mijn lijf dat niet in topvorm verkeert. Met veel moeite kan ik mijn oogleden omhoog gooien. Gelijk komt de vraag: doe ik ze voor langere tijd open of zal ik de zware oogleden weer laten vallen voor een uurtje of 2. Dan bedenk ik mij de email van Jan. Hij spoorde de leden van de  A groep aan om er weer een gezellige fietstocht van te maken. Ik besluit om de oproep van Jan te gehoorzamen. Langzaam zet ik mezelf op het rand van het bed. Een lange zware zucht volgt. Ik krijg nu ineens spijt dat ik gisteren zo laat ben gaan slapen.

Na me wat opgefrist te hebben voel ik me alweer een stuk beter en ga me steeds meer verheugen dat ik “de jongens”weer ga zien om een stukje te gaan fietsen. Jan en Helko beloofden een mooie route van ongeveer 100KM uit te zetten.

Nadat ik mijn ontbijt genuttigd had en me volledig in het TC Heerde harnas had getrokken was ik er klaar voor. Mijn lichaam voelde een stuk beter dan een uur geleden. Ik ontdekte  dat ik er veel zin in had. De banden van mijn fiets nagekeken of de druk oké was en de ketting goed geolied was. Dit was het geval. Mijn karretje zag er goed uit en had er ogenschijnlijk ook zin in om samen met zijn baasje de tocht te gaan vervullen.

Vrouw en kinderen lagen nog heerlijk te slapen en met een goed gevoel snelde ik me naar de Spikke. Ik was op tijd. Er stonden ook dit keer weer veel A rijders. Wat gaat het toch goed met de A groep. Iedereen is enthousiast. Het is tijd! Helko begint met zijn speech en legt de route uit. Maar Pieter is er nog niet. Hij komt altijd als laatste aanzetten, maar is er altijd wel. We waren overtuigd dat het half negen was en tijd om te gaat.

We klikken onze schoenen in de pedalen en gaan richting het Apeldoorns kanaal. Wat is dat? Pieter komt er aan snellen. Er klonk een gezamenlijke lach in de groep. Het was een lach dat omschreven kan worden als een blijdschap die zijn weerga niet kent. Maar wat nu? Pieter merkt op dat hij niet te laat was, maar dat de groep te vroeg is vertrokken. Bokito bleek te bezitten over een horloge die goed liep en hij moest Pieter gelijk geven. We zijn inderdaad 30 seconden te vroeg vertrokken.

Nu dit uit de lucht was, zijn we netjes 2 aan 2 vertrokken voor een tocht van 100 km. Bij Wijhe hebben we de pont genomen en zijn we verder gegaan door Wijhe naar het achterland. Nu beschik ik niet over het talent om de weg te vinden, laat staan om te weten waar we zijn. Maar uiteindelijk zijn we bij Dalfsen uitgekomen. Onderweg was ik even de elfde man en reed ik alleen achter de groep aan. Het is altijd een mooi gezicht om de mannen gekromd boven het stuur voor je uit te zien rijden. Uit mijn achterzak nam ik mijn Iphone. In mijn gedachte spookte het scenario dat ik hem zou laten vallen. Die angst zette me scherp om dat ding goed vast te houden. Na een paar foto’s bedacht ik me een filmpje te maken, mooi voor onze nieuwe club site. In een sprint ben ik naar voren gereden en heb de mannen één voor één op de plaat gezet. Jan merkte dit op en stelde voor om nog een film te maken bij een kasteel verderop. Ik vond het een goed idee. Na het teken van Jan dat het kasteel een paar bochten verderop stond, ben ik als een “bokito”  weg gesprint.  Verderop bij het kasteel stond ik hijgend stil en draaide me snel om. De groep kwam er al aan.

Gefilmd. Snel de Iphone weer in mijn achterzak! Shit ze rijden door! Dat wordt weer een flinke sprint. Uiteindelijk heb ik ze bijgehaald met 2 opgeblazen dijen. De groep stelde voor om dit nog een paar keer te doen, maar dat heb ik vriendelijk doch stellig met een NEE beantwoord.

Het was allesbehalve warm en ik was blij met mijn armstukken. De tocht verliep in een lekker tempo. Na 70km hebben we op kosten van de club van een heerlijk bakje koffie met een appelgebak  en slagroom genoten. Na het uitzweten en veel geneuzel hebben we onze bidon gevuld en zijn we vetrokken voor het laatste gedeelte van de route. Het was mijn beurt om op kop te rijden en ik voelde direct mijn benen. Na de stop in Hellendoorn ging het gelijk omhoog! Na de korte beklimming voelde mijn benen gelukkig niet langer stijf meer, dus kon ik de weg weer soepel vervolgen naast de lange Kees. Ondertussen stak de wind steeds meer op. Richting Wijhe hadden de jongens voorop er nog een mooie kluif aan. Chris was aan de beurt, met zijn handen losjes op het midden van het stuur zette hij nog eens flink aan en ogenschijnlijk moeiteloos schoot de teller naar de 34. Met Helko naast hem zat er een goed koppel op kop om tegen de wind te fietsen. Bij Wijhe hebben we nogmaals de pont genomen. Even naar de vriendin van mijn dochter gezwaaid en verder richting Veessen voor het laatste stuk naar Heerde. De teller liet zien dat we iets boven de 100 km zijn uitgekomen. In het centrum van Heerde hebben we afscheid van elkaar genomen en om half 1 was ik weer thuis bij mijn inmiddels ontwaakte vrouw en kinderen.  Lekker een verfrissende douche en genieten van het zonnetje dat inmiddels was gaan schijnen.

Jan en Helko hebben er weer een mooie route van gemaakt. Ben benieuwd waar de volgende tocht mij samen met de jongens naartoe leidt .

Ik was erg blij dat ik vanmorgen het besluit heb genomen mee te gaan.