Een uitgelezen delegatie van de TC Heerde heeft afgelopen zaterdag deelgenomen aan de Mergelheuvelland 120 km route. Uiteraard werd op weg naar het Zuid Limburgse weer een stop gemaakt bij zo’n oergezellig wegrestaurant om werkelijk de smerigste koffie die te verkrijgen is op het westelijke halfrond (zogenaamde “meuk”), op de nuchtere maag naar binnen te gieten. Na deze beproeving is er werkelijk uitermate prettig 120 kilometer in zomerse omstandigheden afgelegd. In de loop van de middag loste nog even een stevige onweersbui haar onheil over onze suf getrainde deelnemers uit maar dat mocht de pret niet drukken.
Volgens zeer welingelichte bronnen heeft onze “Bokito” ook wel genaamd G.J. 2 (!) keer moeten lopen, omdat het stijgingspercentage hem te machtig was. Volgens diezelfde, over het algemeen welingelichte, bronnen is G.J. (Bokito) de maandag volgend op deze helletocht in het gemeentehuis te Heerde gesignaleerd. Dit om zijn naam “Bokito” te wijzigen in “Chin Chin” (het dwergaapje). Waarvan akte.
Van een oude man en zijn wens om de Elfstedentocht uit te rijden
Wiebe Idsinga heeft 2e pinksterdag 2013 de Elfstedentocht in 17,5 uur volbracht. Een oude man, gekromd, in kleding van een fietstoerclub en met helm. Lid van onze collega vereniging de RTC Rally Sneek. Als je, als ingewijde – en dat zijn we natuurlijk, wij van de TC Heerde – zijn houding op de fiets op de foto hiernaast ziet, denk je: dit is géén comfortabele houding, een veel te lage zit, hier moet hij doodmoe van worden en pijn in zijn knieën krijgen! Maar wat maakt het uit: Wiebe komt uit de tijd waarin het nog allemaal niet zo wetenschappelijk verantwoord en gepolijst snel moest zijn. Het allemaal wat langzamer ging……..
In 2012 heeft Wiebe de 240 km van de Elfstedentocht niet volbracht vanwege tijdgebrek en is opgepikt door de bezemwagen. Ondanks dat hij de rit niet volledig mocht uitrijden, kreeg hij toch van de organisatie, bij uitzondering, een medaille (hoe groot kun je zijn als organisatie!). Toen Wiebe Idsinga op weg wilde naar huis, kreeg hij het aanbod dat die bezemwagen hem wel thuis zou brengen. ‘Dat hie net hoegd’, zo zei hij met dat typerende, afgewend gezicht want ‘Der wachtet thús gjinien op my.’
Daar val je toch even door stil. Ontroerend! Wat een bijzondere man. Een man die van geen ophouden weet. Een diepe en respectvolle buiging. Wat een geweldige sport die dergelijke mensen voortbrengt…….
Hieronder de indrukwekkende – bekroonde – rapportage van het laatste gedeelte van zijn tocht in 2012.
Een ronde van 110 kilometer in de Eifel. Samengesteld door de captains van de A-ploeg. Eind augustus, dus mag je verwachten dat ‘das Deutsche Landschaft’ er zonovergoten bij ligt; smachtend naar een beetje regen. Niets van dit alles! Herfstachtige, kille weersomstandigheden. In de morgen nog ordentlich weer maar in de middag barsten de buien in grote getale, soms voorzien van onweer (donnerwetter!) over ons arme Hollanders heen. Zijn we er toch weer ingeluisd door die Duitsers! Het lijkt ernstig en vervelend als je het hierboven geschrevene naleest. Dat was het echter helemaal niet. Ondanks, misschien wel dankzij, deze omstandigheden was het een prachtige tocht, die je niet snel vergeet. Jammer voor de thuisblijvers……..
In de middag barsten de buien in grote getale, soms voorzien van onweer (donnerwetter!) over ons arme Hollanders heen. Zijn we er toch weer ingeluisd door die Duitsers!
Op de heenweg, nog in Nederland, vergist onze chauffeur en verzorger Gerard zich in het busje dat voor ons rijdt en volgt vrolijk de verkeerde bus, die toevallig ook afkomstig is van verhuurbedrijf Dijkstra. Ook bijrijder Evert let niet op maar gelukkig wordt deze fout tijdig ontdekt, voordat het tot grote omwegen leidt. We hadden zomaar in Noord Frankrijk kunnen staan i.pv. in die Heimat! Het wordt Gerard door het peloton vergeven, zeker ook omdat in de loop van de dag blijkt dat ondersteuning van een busje inclusief verzorging wel een heel prettige aanvulling is. Gerard bedankt!
Ondanks, misschien wel dankzij, deze omstandigheden was het een prachtige tocht, die je niet snel vergeet. Jammer voor de thuisblijvers……..
We waren het er snel over eens dat de Eifel een prachtig fietsgebied is, dat de vergelijking met Zuid Limburg goed kan doorstaan. Het ligt ook nog iets dichterbij Heerde en heeft veel langere beklimmingen dan het Limburgse. Wat wel in de Eifel ontbreekt is de uitgebreide toeristische infrastructuur waar Limburg zo in uitblinkt. Je mist ook de unieke, bourgondische Zuid Limburgse sfeer. Desalniettemin is de Eifel zeer zeker zeer de moeite waard.
Over het fietsen zelf. Hans en Chris Jaap beten afwisselend de spits af en vochten onderling om de hoofdprijs. Peter dekte dit keer de achterhoede en de rest vermaakte zich daartussen prima. Dat gold voor de hele dag. Het was weer uitstekend voorbereid en georganiseerd door de captains van de A-ploeg! We hebben dan ook geen meter verkeerd gereden. We drijven als vereniging op de vrijwillige inzet van de leden. Zonder dat geen vereniging. Als die inzet dan ook nog kwalitatief van stevig niveau is, dan kan het heel leuk worden met elkaar………. En dat bleek maar weer!
Er hebben 865 deelnemers deelgenomen aan de 33e editie van Rabo Veluwes Mooiste. Een prima resultaat daar de weerberichten melding maakten van onweersbuien in de loop van de dag, voorzien van harde windstoten. Deze onheilsberichten bleken echter in de praktijk mee te vallen. Tijdens het evenement is er geen druppel regen gevallen!
Scan & Go is voor de eerste keer gebruikt door de organisatie. 353 renners zijn via Scan & Go op pad geholpen. Deze wijze van inschrijven werkt veel sneller en prettiger voor deelnemers dan de traditionele methode van inschrijven; kortom een groot succes!
De meeste deelnemers kozen voor de 100 kilometer afstand. De langste afstand, de 150 km route, wordt echter verhoudingsgewijs steeds populairder onder het fietsvolk. De “gezinsroutes” blijven het ook goed doen. Gelukkig hebben zich geen noemenswaardige ongelukken voorgedaan op een paar valpartijen na, die zonder gevolgen zijn gebleven. “Zonder erg. zoals onze zuiderburen het zo mooi benoemen. We hebben veel positieve berichten van de deelnemers ontvangen. Dat is uitermate plezierig want tenslotte doen we het daarom.
Ook de Rode Beer, de stichting die wij sponsoren, kan tevreden zijn. Voor iedere deelnemer dragen wij 1 euro af.
Mijn echtgenote Els is 31 juli jl. overleden. Ik wil al diegenen bedanken die kaartjes en andere blijken van medeleven hebben gestuurd. Mijn familie en mij hebben gecondoleerd c.q. aanwezig zijn geweest bij de afscheidsdienst. Ik heb dat zeer op prijs gesteld. Blijf dat ook in de toekomst doen voor anderen.
De laatste avond van de jeugd voor de zomerstop. Alle groepen ATB, zowel volwassenen als jeugd gingen op pad in de bossen, inclusief de koffiebreak bij de Ossenstal. De ATB jeugd stopt voor een periode van 4 weken. Iedereen is weer van harte welkom op 19 augustus om weer mee te mountainbiken. Jongeren die zin hebben om een keer mee te gaan, laat het ons weten. Je bent van harte welkom!
Afgelopen week is Toerclub Heerde een belangrijke verbintenis aangegaan. Na een klein jaar van oriënterende gesprekken zijn we blij dat we Dickhof rijwielen in Oosterwolde kunnen verwelkomen als een van onze sponsoren.
Eddy Veldman, mede eigenaar van Dickhof rijwielen, noemde dit jaar onze verlovingstijd. Hij vond het belangrijk dat de TCHeerde en Dickhof rijwielen eerst goed aan elkaar konden wennen. We hebben onderzocht wat we voor elkaar konden betekenen. Dickhof rijwielen, een zeer grote speler op de Noord Veluwe wat betreft ATB en racefietsen, wil graag zijn kennis, producten en ervaring ten dienste stellen aan de leden van onze toerclub. Zo verzorgt het bedrijf al de technische assistentie bij de tochten die door de TCH worden georganiseerd. Onze jeugdleden zijn een avond te gast geweest om de basistechnieken van het ATB onderhoud te leren kennen. Het bedrijf heeft verder aangeboden onze kledingvoorraad te gaan beheren. Dit valt perfect samen met de overgang naar een nieuwe kledinglijn die we vanaf 2015 gaan voeren. Op dit shirt zullen naast het logo van onze hoofdsponsor (Rabobank) ook de logo’s staan van Dijkstra bedrijfsauto’s Heerde en Dickhof rijwielen Oosterwolde.
We kunnen stellen dat onze verlovingstijd ten einde is en dat we nu getekend hebben voor een duurzame relatie. Wij hebben er veel vertrouwen in dat dit voor beide partijen een vruchtbare overeenkomst is.
Na twee jaar was het dan weer zo ver de bbq voor de A groep naderde. Al vroeg in het seizoen werden de uitnodigingen verstuurd. Na twee uur na het versturen van de mail kwamen de eerste bevestigingen al binnen. Dit ging sneller dan bij het aanmelden om te fietsen. Op vrijdag 13 juni zijn Jan en ik begonnen met het opbouwen van de tent, jan is immers toch elke vrijdag aan de Lijsterbeslaan om koffie te drinken.
Op 14 juni was het dan zo ver er kon vanaf 18:00 uur gebakken en gebraden worden. Maar eerst moest er zaterdag eerst nog worden gefietst. De kosten voor de bbq moesten er natuurlijk wel weer uit. En daar had Kees goed op ingespeeld want hij zou de route bepalen voor deze dag. Om een extra gevoel van honger te creëren liet hij ons terug fietsen vanaf Nijkerk langs het water naar Elburg met wind tegen. Toen nog even de knobbel op om via de dellen naar huis te fietsen en te gaan douchen.
Om precies om 18: 00uur kwam iedereen opdagen, om na een openingswoordje van Jan te beginnen. De drank vloeide rijkelijk en de verhalen werden steeds mooier. Maar aan alles komt een eind ook aan deze avond. Na nog een woordje van Pieter werd begonnen met opruimen, ja zelfs de vaatwasser werd nog voor ons ingepakt. En toen de boel was opgeruimd ging een ieder weer naar huis.
Het was voor ons een bijzonder geslaagde avond en hopelijk tot over twee jaar bij de bbq
De route van het Jaarprogramma 2014 verlaat nu de venijnige bergen en heuvels en het parcours wordt vlak. De 12/30 gaat eraf en de 11/23 wordt gemonteerd. Andere renners komen nu aan hun trekken. Zij die bij voorkeur kiezen voor stoempen, rechtdoor en de lange afstand. Zij die wat minder affiniteit hebben met klimmen en omhoog. Hopenlijk ook de leden van de B en C teams. Voorlopig: vlak maar aan het eind van het seizoen verhuist het TC Heerde peloton weer van het vlakke naar de heuvels van de Eiffel, Zuid Limburg en de Belgische Ardennen.
Zaterdag 12 juli wordt er een vlakke tocht van 200 kilometer afgelegd.Het C-team zal een iets kortere route nemen.
Met de bus vanuit Heerde naar Vianden in Luxemburg voor de JNC.
Het was een memorabele tocht. Een dag om nog jaren te onthouden. Niet alleen omdat de routes door een geweldig fietsgebied voerden met rustige wegen, in prima staat, met vrijwel geen autoverkeer. Niet alleen door het afwisselende landschap en de aantrekkelijke vergezichten. Zelfs niet door de vele mooie maar (soms weerzinwekkend) adembenemende beklimmingen die de Jean Nelissen Classic tot de ultieme uitdaging maken. Nee, want dan zouden een paar mooie foto’s en de Strava resultaten meer dan voldoen. Het was vooral een memorabele tocht om de Verhalen. Verhalen over wat er gebeurt met mensen en wat er zich afspeelt tussen die mensen tijdens en rondom zo’n prachtige tocht.
Verhalen……..
Het eerste Verhaal is er al voor de dag van de JNC. Chris-Jaap die zich bijzonder verheugd had op deze koers kan door omstandigheden niet mee. Hij is de vertrekdag jarig en zorgt toch voor stapels worst voor onderweg. Dank je wel Chris-Jaap en deze hou je tegoed!
Kees (nooit bluffen, gewoon waarmaken) maakt het in de kopgroep gewoon weer waar. Hij komt als eerste over de finish en slaat het binnenrollend slagveld achter zich daarna rustig gade. Staande bij de bus, het geheel als een veldheer overziend. Geen spoor van triomf of bluf. Hij staat erbij alsof dit normaal is. Dat is het natuurlijk niet! Ik vrees echter (vooral voor Arjan) dat dit beeld de komende 10 jaar zich zal blijven herhalen of Kees moet eerder besluiten met sportief pensioen te gaan. Arjan is een goede tweede en heeft als licht excuus dat zijn rug hem de afgelopen week in de steek liet maar is sportief genoeg om te melden dat de rugklachten geen geldend excuus zijn. Arjan is zo’n beetje de Joop Zoetemelk van ons peloton en die is uiteindelijk toch wereldkampioen geworden.
Helko komt als derde binnen. Hij is volledig gesloopt en heeft alles gegeven op een terrein dat het zijne niet is. De benen zijn naar de knoppen en ik zie dat zijn ogen bloeddoorlopen zijn. Helko meldt dat zijn benen ook de dag na de tocht nog steeds minimaal functioneren.
Hans komt fris over de finish, heeft zich kostelijk vermaakt en klokt na de strijd achteloos, als ware hij een bouwvakker, een paar biertjes naar binnen.Was het voorheen zo dat Hans bij de zwaardere tochten altijd moest dealen met een fysieke vrijwel totale breakdown, dit keer is daar geen sprake van. De ‘Hans T. Memorial’ kan nu worden afgeschaft, meneer Pastoor kan met pensioen en voor een Hans Tabakkie zal een andere betekenis gevonden moeten worden. Bammmmmm!
Koos vecht deze dag de ’totale oorlog’ uit. Hij verliest de aansluitingen in de beklimmingen maar sluit weer aan tijdens de afdalingen en op het vlakke. Zo jojo’t hij zich elastisch door de dag heen. Hij gaat zelfs zo ver dat hij bij de verzorgingsposten de sportdrank van de tafel grist, niet stopt maar meteen doorrijdt om maar voorsprong te pakken. Klasse Koos!
Gerard merkt afgelopen woensdag op een terrasje en na een biertje (in een vlaag van lichte verstandsverbijstering) op dat hij Peter tijdens de JNC er af zal rijden. Peter, die niet geneigd en gewend is om aan de kant te gaan en zeker niet voor dit soort uitspraken maakt het issue zwaarder door Gerard voor te houden dat indien hij dat werkelijk waarmaakt hij persoonlijk zijn eigen fiets (Canyon, afgemonteerd met Ultegra, voorzien van Edco carbon wielen) in stukken zal zagen. Dit gebeuren leidt er toe dat Gerard na vertrek uit Heerde een zaag ophangt aan het binnendak van de bus. Daarmee een massief statement afleggend dat niet genegeerd kan worden.
Peter laat de volgende dag voor de eerste beklimming nog op het vlakke een stevig gat vallen in de hoop dat als Gerard dit merkt hij daarna deze eerste berg (de muur van Vianden) serieus gaat aanvallen en vervolgens meteen afgeschreven kan worden maar dat gebeurt niet. Een aantal beklimmingen verder is het echter wel duidelijk hoe de sportieve machtsverhoudingen liggen. Gerard is onverwacht echter niet het eerste slachtoffer dat valt maar Gerrit. De leden van het ontstane groepje pogen Gerrit nog op de juiste sportieve rails te krijgen maar Gerrit die het ijskoud heeft en zich gesloopt voelt haakt af en gaat alleen retour Vianden. Uiteindelijk vindt Gerrit zijn tweede adem en rijdt zelfstandig nog meer dan 100 kilometer. Knap in je uppie!
Hierna hebben Peter en Herman, die de beschikking heeft over een nieuwe fiets en die opmerkelijk veel beter rijdt dan in Zuid Limburg, even kort contact. Zij besluiten Gerard niet in de poep te rijden en achter te laten maar mee te nemen. Overkill is nergens goed voor. De vrede wordt definitief getekend en om dit te onderstrepen gaat het drietal uitgebreid koffie met gebak nuttigen op een terrasje. Zij hebben met z’n drieen een uitstekende dag beleefd! Gerard sluit dit issue tijdens de retour reis ook sportief en in het openbaar af en overhandigt Peter een fles wijn. Sportieve vrienden voor het leven!
Herman verliest onderweg een tand (!). Het gerucht gaat dat zijn boezemvriend Peter met een knalharde elleboogstoot dit manco veroorzaakt heeft. Gerard heeft Herman zijn diensten als getuige aangeboden indien het een verzekeringszaak wordt. De betrokkenen willen er echter niet over praten onder het motto van ‘wat in de club gebeurt blijft binnen de club’. Wel is het zo dat Herman na dit vileine gebeuren zich niet meer lachend laat fotograferen. Helaas voor hem wordt er nog veel gelachen.
Gert-Jan knalt de eerste berg op maar wordt vervolgens onmiddellijk afgestraft voor zijn aanstekelijk enthousiasme. Hij moet zich het 2e deel van de berg op een veel te groot verzet naar boven stampen. Hij heeft deze dag stevig afgezien maar heeft zonder enige klacht doorgezet. Respect daarvoor. Er ontstaat een groepje met Gert-Jan, Rene en Jan. Rene (altijd positief!) rijdt stabiel en is ons groepsmens bij uitstek en houdt in deze groep de communicatie op gang maar zelfs Rene wordt in de loop van de tocht wat stiller, hetgeen als opmerkelijk wonder, zo geen wereldnieuws, getypeerd mag worden.
Ondertussen is Pieter het contact met deze groep kwijt. Pieter kan prima klimmen maar niet afdalen. Deze groep besluit te wachten op Pieter om hem sociaal “op sleeptouw” te nemen. Ik denk dat ze zich ernstig in de constitutie van Pieter vergissen. Pieter is namelijk mentaal zo taai als buffelleer. Wat hij van plan is voert hij toch wel uit of het nou in een groep moet of solo: so be it! Bovendien beschikt hij over de eigenschap dat hij fysiek niet erg verzwakt in de loop van een tocht en daardoor grote afstanden goed verteert. Even later roept Jan (als uitstekend captain!) deze groep in spoedberaad bijeen en stelt de leden voor om indien ze dat willen een kortere afstand te rijden. Pieter merkt op dat hij in ieder geval de 165 kilometer route blijft rijden, daarmee de groep voor een onoverkomelijk dilemma plaatsend. Ze rijden de 165 kilometer route uit! Euh…………….wie nam wie ook alweer “op sleeptouw”?
Dan is er ook nog een heel ander Verhaal. Keihard, van heel andere orde en van ontnuchterend gehalte. Een collega fietser die ook de JNC rijdt valt van zijn fiets. Reanimatiepogingen en de inzet van een helikopter mogen niet meer baten. Er sterft een man van 48 jaar op een weggetje langs een vriendelijk kabbelend beekje in Luxemburg. Toen wij onze Verhalen beleefden op de flanken van de bergen van Luxemburg rinkelende ergens in Nederland een telefoon, met een vreselijk verhaal……… voorzien van een definitief einde. Een Verhaal………………
![IMG_1628[1]](https://tcheerde.nl/wp-content/uploads/2014/07/IMG_16281.jpg)
