TC HEERDE

Fietsen is altijd al gevaarlijk geweest. Denk maar aan het bekende liedje van Drs. P. Hier fietsers die door wolven belaagd worden. Wij lopen niet direct dit risico, maar de wolf (en de jakhals) rukt op. Zelfs op de racefiets kan je ze tegenkomen.

Vanaf onze jeugd zijn we al gewaarschuwd voor De Grote Boze Wolf, maar wat kunnen we als fietsers leren van wolven. Rond kerst vorig jaar circuleerde er een mooi plaatje van een groep wolven. Via de sociale media werd dit plaatje veelvuldig gedeeld. Dit plaatje was voorzien van een beschrijving wat er feitelijk te zien is/zou zijn. Ik wil vandaag dit plaatje gebruiken om onze ALV te openen, niet omdat ik jullie zou zien als een roedel hongerige wolven. In de begeleidende tekst gaat het om de rolverdeling binnen de groep wolven. Je zou dit ook kunnen gebruiken om iets te zeggen over de rolverdeling binnen een organisatie en misschien ook over de verschillende functies binnen een toerclub.

Eerst maar eens het plaatje. Wat zie je?

De beschrijving: Een roedel wolven: de eerste drie zijn de oude en zieke wolven, zij bepalen de snelheid van de hele groep. Als het andersom zou zijn, zouden ze achterblijven omdat ze het contact met de groep verliezen. In het geval van een hinderlaag zouden zij opgeofferd moeten worden.  Daarna komen vijf sterke wolven, de voorhoede. In het midden loopt de rest van de roedel, daarna de vijf sterksten. Helemaal achteraan, de alfa. Hij controleert alles van achteruit. In die positie kan hij alles zien, beslissen welke route gevolgd gaat worden. Hij overziet de hele roedel. De roedel verplaatst zich in de het tempo van de oude wolven en zo helpen ze elkaar, houden rekening met elkaar.

Is dat geen mooi beeld om ook te vertalen naar de TCH. We zijn met elkaar op weg en zijn verantwoordelijk voor elkaar. Niemand moet achterblijven en een (de wegkapitein) bepaalt het tempo en de route. Het risico op aanvallen vanuit een hinderlaag is gemiddeld niet zo groot, maar we moeten wel beducht zijn op de risico’s die het fietsen, in het bijzonder in een groep, met zich meebrengt.

Eigenlijk wordt de parallel tussen deze wolvenroedel en onze toerclub nog groter als we het echte verhaal van dit plaatje kennen. David Attenborough, de man van die mooie BBC series zoals Frozen Planet, maakte deze foto van een roedel wolven die op bizonjacht is, vandaar dit grote aantal wolven bij elkaar. Een standaard roedel van 10 wolven heeft geen kans een bizon te doden. Voorop loopt het alfavrouwtje. De andere volgen in een lijn om energie te sparen die anders nodig zou zijn om door de hoge sneeuw te lopen. Verder hoeven wolven niet bang te zijn voor aanvallen vanuit hinderlagen, ze staan immers aan het eind van de voedselketen

Terug naar de parallel met de TCHeerde: de sterksten rijden voorop, houden de anderen zoveel mogelijk uit de wind. Iedereen heeft er belang bij dat de groep bij elkaar blijft om zo met zo min mogelijk energieverspilling een prachtige tocht te kunnen maken. Een groep van rond de tien renners is optimaal om het doel te bereiken. Alleen bij het jagen naar een grote prooi, zoals de monstertocht, kan het slim zijn om de roedel groter te maken en iedereen de kans te geven de bizon neer te halen. Voor de MTB-ers is het verhaal van het rijden in een lang lint natuurlijk helemaal de standaard situatie. Alleen is daar weer de vraag wie het daar het het zwaarst heeft: de voorste of de achterste.

TCHeerde, een club waar we met elkaar fietsen en oog hebben voor elkaar. Samen wordt een lange weg veel korter…………..

Ik heb nu een paar dagen naar het nieuwe tour programma gekeken. De mevrouw heeft weinig meer te melden dan dat Bouke Mollema nog niet present is voor een interview en dat dat heel erg jammer is. En dat drie keren achter elkaar. De presentator benadert de sport als een wetenschap. Wetenschap, die je in stukjes kunt knippen en over al die stukjes kun je dan interessante vragen stellen aan je tafelgenoten, zodat de kijker na de uitzending meer weet.

Ze doen me echter niets. Er is geen passie. De ‘soul’ ontbreekt. En dan dat uitzendtijdstip: 7 uur. Dat is toch de tijd voor Pino en Sneeuwwitje en niet de tijd voor een beschouwend sportprogramma dat de kijker meer wil bieden dan vlak geleuter.

Ik ga zowaar naar Mart Smeets verlangen.

Kom terug Mart……en snel. Elf uur ‘s avonds en neem Dalida mee!  ‘à demain’.

Mart, ik vergeef je je gezwijmel met Lance Armstrong en ik parkeer je soms aanstootgevende arrogantie en je kolossale EGO even om de hoek. Want je bent wel een vakman. Je benadert de sport niet als een koele wetenschap maar met passie. Je snapt dat sport vooral emotie is, ‘soul’ heeft en zo ga je ook met je gasten en onderwerpen om. Dat maakt het interessant. Ik mis de rode wijn op tafel en de zwoele klanken van Dalida. Klanken, die na de uitzending verdwijnen in de vroege nacht, waarna er rustig geslapen kan worden. Natuurlijk, je fietst niet zelf en daarom mis je wel wat maar je snapt sport. Zeker, je bent niet onomstreden. Maar hangt dat niet aan iedereen die echt wat te vertellen heeft?

Ik hoorde je laatst zeggen dat je te oud bent. Wat een onzin! Het is net als met wijn. Hoe ouder hoe beter! Bij mij in de fietsclub zie ik, op een warme zomeravond, de ‘ouderen’ met passie strijden om iedere meter van de Zuidweg. Hoezo ouderen? Zolang je contact blijft houden met dat ‘jochie’ diep in jezelf en je nog niet struikelt over ieder stoepje en niet te cynisch wordt, ben je echt niet ‘af’. Blijft het de moeite waard. Blijft het ook de moeite waard om naar je te luisteren. Wij blijven toch ook fietsen? En denk eraan: bij dat ‘jochie’, daar is het begonnen. Keep him alive!

Kom terug Mart……en snel. Elf uur ’s avonds en neem Dalida mee!  ‘à demain’

‘Buenos noches’.

Enige tijd geleden noemde ik een rit “Rondje voor de lol” op STRAVA. Dit leverde links en rechts wat commentaren op van mede STRAVA krijgers. De een merkte op dat fietsen toch a priori voor de lol is. Een ander vond dat je toch altijd fietst voor de lol, anders moet je het niet doen. Maar is dat wel zo….?

 

Natuurlijk. Als het zonnetje schijnt, de wind pauze neemt, de temperatuur rond 24 graden boven nul is. Je de vogels in het bos hoort. De weg verkeersluw is. Je uitgeslapen bent en je machtig fit voelt. Je prima gegeten hebt. Dan……… als alle puzzelstukjes in perfecte harmonie in elkaar vallen………….. dan ontstaat er maximale sportieve harmonie. Dan is wielrennen verreweg de mooiste sport ter wereld. Dan hebben die commentatoren volkomen gelijk. Pure lol!

 

Maar:

We rijden in september 2013 de Stelvio op. Naarmate we hoger komen wordt de mist dikker. Uiteindelijk zien we niets meer van de omgeving. Het regent. Net onder de top gaat de regen over in sneeuw. Boven op de top is de temperatuur 1 graad onder nul. In het restaurant stoppen we oude kranten onder ons wielershirt voor de afdaling. Tijdens de afdaling krijgt een teamgenoot 2 lekke banden. We kunnen daarna haast niet meer remmen omdat we door de kou bijna geen gevoel meer hebben in de vingers. Lol…..?

 

Of:

Ik voelde dat ik los kwam van mijn fiets en in de lucht een volledige koprol maakte. In de rol landde ik vlak op mijn rug op het asfalt. Nadat mijn fiets uitgekletterd was, viel me de stilte op. Ik keek plat op het asfalt omhoog naar een helder blauwe hemel en hoorde vogels fluiten die zich blijkbaar geen bal van mijn penibele situatie aantrokken. De pijn was er niet meteen; dat kwam later pas. Ik proefde de weeïge  smaak van bloed in mijn mond. Je hoort vaak dat renners meteen weer op hun fiets willen springen. Nou, mooi niet! Ik bleef liggen en begon voorzichtig mijn lichaam af te tasten op zoek naar breuken………. Lol…..?

 

Iedere beetje ervaren fietser kan dergelijke verhalen vertellen. Beide kanten van de medaille zijn waar. Lol en soms in meer of mindere mate ellende. Toppen en dalen. Maar horen toppen niet onverbrekelijk bij dalen?  Niets kan alleen maar leuk zijn. En hebben toppen en dalen elkaar juist niet nodig? Krijgt “lol” niet extra glans bij de gratie van het bestaan van narigheid? Heeft links niet pas bestaansrecht en zin omdat er ook rechts is. Zonder “onder” is er “geen” boven”. Vrede krijgt pas waarde als je snapt hoe beroerd oorlog is.Toch? Tegenstellingen horen blijkbaar bij elkaar.

Fietsen is net als het leven…..

De Nederlandse wielersporteconomie heeft een geschatte omvang van € 490 miljoen per jaar. Dat blijkt uit onderzoek dat de NTFU heeft uitgevoerd. “De gezondheidswinst en de maatschappelijke waarde van onze sport zijn al langer bekend. Met dit onderzoek is ook de economische betekenis van de wielersport inzichtelijk gemaakt” aldus de NTFU.

 

815.000 Nederlanders hebben tenminste één racefiets of mountainbike en staan gemiddeld negentig keer per jaar op de pedalen. De sport vraagt om de nodige investeringen. Fiets, helm, schoenen en kleding zijn uitgaven die een fors deel van de € 490 miljoen bepalen. Ook zaken als het lidmaatschap van een fietsclub en de deelname aan fietsevenementen zijn meegenomen in het onderzoek van de NTFU. Dat wielersporters veel geld overhebben voor de beoefening van hun sport blijkt uit het feit dat zij aangeven 35% meer uit te geven aan een nieuwe fiets dan de gemiddelde Nederlander. Kortom, de sportieve fietser vormt de motor van een serieuze wielersporteconomie.

 

Jaarlijks worden 175.000 nieuwe sportieve fietsen gekocht met een totale waarde van € 183 miljoen. Het geld dat jaarlijks aan accessoires wordt uitgegeven ligt zelfs nog hoger: € 196 miljoen wordt besteed aan zaken als kleding, onderdelen en elektronica.

 

Regionale spin-off voor Heerde

De geschatte waarde van de Nederlandse wielersport is aan de voorzichtige kant. Zo zijn in het onderzoek de bestedingen die wij wielersporters doen tijdens onze trainingsritjes buiten beschouwing gelaten. Daarbij kan worden gedacht aan het kopje koffie met appeltaart onderweg, de kosten van de veerpont en het pilsje na afloop van een rit. Bovendien trekken we duizenden wielersporters naar onze veldtoertochten in de winterperiode en onze “Rabo Veluwes Mooiste” in augustus. Wielersporters, die ook weer het nodige in Heerde en in de regio besteden. Het leidt tot de conclusie dat de TC HEERDE een stevige bijdrage levert aan de regionale en lokale economie. Dat u het maar weet! Wat ons betreft zijn er redenen te over om als gemeente te investeren in een sportieve fietscultuur om zodoende de lokale economie te stimuleren.

Als je fietst in een groep dan zijn er momenten van stilte. Als je op kop fietst en niet praat met je maat. Of als je achteraan fietst. Als je achteraan fietst en naar voren kijkt door de groep gele shirts (zoals zaterdag) of de groep oranje shirts (zondag) heen, dan verschijnen de gedachten als vanzelf. Ze komen van onderaf via je zoevende banden. trekken door je frame, kolken in je hoofd en de meesten verdwijnen ook weer achter je op het, dit weekend, warme asfalt. Soms zijn ze helder, hou je ze vast. Neem je ze mee naar huis.

 

Ik vroeg me vanmorgen af wat nou de meest kenmerkende karaktereigenschap van een fietser is. Gister heb ik de champions league finale gezien. Van een voetballer weet je het dan wel. Die moet kunnen beschikken over ‘flexibiliteit’. Hij moet samenwerken met en openstaan voor zijn maatjes. Rekening houden met de coach en soepel kunnen omgaan met fans en media en de scheids in het voordeel van het team kunnen beïnvloeden. Zelfs als absolute  topspeler kan je het je niet veroorloven te veel op je eigen wijze het spelletje te spelen. Domweg omdat jouw succes voor een belangrijk deel afhankelijk is van je omgeving.

 

Bij een wielrenner ligt dat anders. Hij hoeft veel minder rekening te houden met zijn team en zijn omgeving in het algemeen. Hij is veel meer op zichzelf aangewezen en bepaalt uiteindelijk zelf zijn route. Kop in de wind en rijden maar. Eigenwijsheid? Zeker weten! Maar toch dekt deze eigenschap niet geheel de lading. Er komt nog een aspect bij. Je kunt het ontlenen aan de gangbare terminologie in de wielerwereld. Zoals bijvoorbeeld: “eerst het bordje leeg eten van een ander…..” Nou, nou, is er iets a-socialers? Als je bereid bent tot en in staat bent om, eerst het bordje van een ander leeg te eten en dan pas je eigen portie aan te spreken, dan ben je toch wel, excusez le mot, een aardige ‘klootzak’. Wielertoppers hebben ook ‘knechten’. Nou, zet maar eens op 5 december op de social media dat je een ‘knecht’ hebt! ‘Klootzak’ zal dan waarschijnlijk het meest vriendelijke woord zijn dat je dan terugkrijgt.

Gebruik maken van iemands rug. liefst stiekem, en in de laatste momenten net even iets eerder de streep passeren. Afgelopen zaterdag in Duitsland werd ik op deze wijze nog wreed afgeserveerd door teamgenoot Hans B. (en Hans is ook nog één van de aardigste TC HEERDE leden; kunt u nagaan!).
“Flikken” (=belazeren) is toch echt niet toevallig ontstaan in de wielerwereld.
Kort geleden zei de voorzitter tegen mij: “Rustig aan want …… moet ook nog mee”. Ik hoorde mezelf zeggen: “Dat is zo maar eerst moet hij nog even lijden; trappen moet ie”. Nou, nou: wat een onvriendelijke k,,,,,,k! En ……. normaal ben ik helemaal niet zo. Desalniettemin: het is dus ook herkenbaar bij amateur groepen.

 

Ik keek nog eens naar voren door die groep oranje shirts heen. Shirts gebogen over het stuur, hoofden tegen de wind in. Van dat beeld van deze groep gaat een bepaalde mate van kracht uit. Maar zijn het ook ‘eigenwijze klootzakken’? Herken ik dat in hen en in mezelf?……… Zeker weten. Zij, wij, zijn gelukkig ook wel wat meer dan dat maar daar hebben we het nu niet over.

 

Ik sprak net iemand die meende dat bovenomschreven karaktereigenschap voortkomt uit de cultuur van de Veluwse omgeving en in de genen van de bewoners is blijven hangen. Ik vind dat te makkelijk en geloof dat niet. Ik heb ook in andere groepen gefietst, waarvan de leden uit andere delen van het land kwamen: dat waren echt net zulke ‘eigenwijze klootzakken’.

 

En als u besluit om met de TC HEERDE mee te rijden (hetgeen geen slechte gedachte is), zeg dan later niet dat ik u niet gewaarschuwd heb!

De moderne mens leeft met overvolle agenda’s en aandacht eisende smart phones. Moet dealen met een maximum aan prikkels en omgaan met een chronisch gebrek aan tijd. We haasten ons van cursus naar cursus. Ondertussen doen we mee met elke eet-hype en eten we chiazaad, drinken we rode bietensap en groene smoothies. Lekker rap naar binnen. Het leven trekt in sneltreinvaart voorbij.

 

Compensatie
Ter compensatie zijn velen op zoek naar zingeving, een ‘beter gevoel’, rust en harmonie, ook via de weg van de fysieke inspanning. De sportscholen zitten dan ook overvol met deze gehaaste gezondheidsfreaks. Laatst zei iemand tegen me dat hij niet buiten sportte om chronische verkoudheid te voorkomen. Want hij kon zich in verband met zijn werk geen ziekte veroorloven. De arme ziel realiseert zich niet dat die sportscholen fabrieken zijn van allerlei ronddolende virussen; een pure besmettingshaard. Ik weet toevallig dat veel professionele wielrenners die de sportschool bezoeken een flesje desinfectiegel meenemen om zichzelf te beschermen tegen dit onheil. Om dan ook nog iets aardigs te zeggen over de sportscholen: ze zijn veel beter dan niets doen.

 

50 tinten groen

Met de racefiets stap je je huis uit en binnen een paar minuten ben je het viaduct van de A-50 over. Voor je zie je de grootste sportschool ter wereld. Voor je ontvouwt zich het slingerende asfalt van de Elburgerweg en daar omheen 50 tinten groen (niet “grijs”!). Nederland heeft een overvloed aan natuurschoon en de Noord Veluwe heeft daar een riant deel van mee gekregen.

 

Zuinig

Fietsen is de perfecte manier om die prachtige wereld te beleven en ook nog een uitstekend middel om conditie op te plussen. Fietsen maakt gelukkig. Zeg nou zelf: er is toch weinig mooiers dan op een verlate, warme, zwoele zomeravond in een peloton van de TC HEERDE, zo’n geoliede trein, over de kanaaldijk naar Heerde te fietsen. Met onder je het geluid van de banden op de weg en met linksachter je een langzaam uitdovende zon. Met het zweet op het voorhoofd en pijn in de benen, maar ………. verpletterend vrij………… En deze grootste sportschool ter wereld……… is ook nog volledig gratis! Eén ding moeten we doen: we moeten er wel zuinig op zijn!

Ga toch fietsen!

Afgelopen week hebben vriend Herman en ik deelgenomen aan de Tour de Benelux. Bijna 800 kilometer door vier landen in vijf dagen.

We rijden dit soort uitdagende ritten al jaren. En het was weer prachtig, ondanks dat het weer niet altijd meezat. Maar dat verandert niets aan de indrukwekkende schoonheid van de natuur. Soms kom je zelfs op plekken waar je niemand ziet en waar de vogels en de wind het voor het zeggen hebben en bijna altijd het enige geluid produceren. Waar alles in harmonie lijkt. Ver weg van de oorlog in Irak en de ellende van de Middellandse zee. En toch werd ook  hier, 71 jaar geleden, een onbarmhartige oorlog gevochten. Onvoorstelbaar.

Natuurlijk was het ook prachtig om te ervaren dat we fysiek en mentaal die 800 kilometer in 5 dagen nog prima aankonden. Maar er is nog een ander aardig aspect aan dit soort ritten: je komt, met een beetje geluk, markante en interessante mensen tegen.

 

Haagse Harrie
Harrie ziet eruit als een keurige diplomaat. Hij is vegetariër en heeft daar zo zijn eigen doordachte theorie over. Maar het meest kenmerkende aan Harrie is dat hij een overtuigd solist is. In alles. In de eetzaal gaat hij apart zitten en uiteraard fietst hij alleen. Hij is lange afstand fietser, randonneur, en gebruikt deze 5 dagen als training ter voorbereiding van Parijs – Brest. Hij heeft deze monstertocht al vaker gereden en weet uiterst boeiend te vertellen waarom hij dit doet en vooral wat voor gevoel dit soort uitputtingstochten oplevert. Onderweg komen we hem vaak tegen want Harrie rijdt stug door. Pauzes zijn aan hem dan ook nauwelijks besteed. Zo nu en dan maken we een kort praatje met hem maar laten hem dan weer achter in zijn cocon. Want we respecteren zijn zelfverkozen eenzaamheid. Denk niet dat Harrie een hekel heeft aan mensen. Integendeel. Maar je merkt dat Harrie een hekel heeft aan small talks en geen enkele behoefte heeft aan oppervlakkigheid.

Ik heb zelden iemand zo intens zien genieten van 800 kilometers.

 

Schijtleister
Mocht je zo gaan eten, lees dan niet verder, want het is een vies verhaal. Maar het is niet anders. Schijtleister, een goedlachse man met een brede glimlach en veel gevoel voor humor, rijdt de tocht met een maat. Deze maat, voorzien van GPS, kan echter beter klimmen dan Schijtleister en laat hem bergop steevast in de steek. Schijtleister heeft geen GPS en rijdt dan consequent verkeerd. De één na laatste dag, rijdend in constante regen, komen we hem tegen. Hij rijdt ons echter wel tegemoet en is de weg volledig kwijt. “Ik voel me niet goed” zegt hij. “En ik heb ook in mijn broek gescheten”. Oei…. We besluiten hem mee te nemen. Ik kan het niet laten om onderweg een paar flauwe grappen richting Herman te lozen. “Demarreer niet vanuit zijn hol want hij rijdt echt met het hol open” etc.

De volgende morgen zie ik Schijtleister in burgerkleding bij de start staan. “Ik kan niet meer” zegt hij “ik heb het gehad en stop ermee”. De tranen staan in zijn ogen en de weemoed is in zijn gezicht gebrand. Hij buigt zijn hoofd en ik heb geen enkele behoefte meer aan grappen. How fragile we are.

“Ik kan niet meer” zegt hij “ik heb het gehad en stop ermee”. De tranen staan in zijn ogen en de weemoed is in zijn gezicht gebrand. Hij buigt zijn hoofd en ik heb geen enkele behoefte meer aan grappen. How fragile we are.

Onderweg zien we hem een paar keer in de bezemwagen zitten. De lach is weer terug.

 

Wim
De laatste dag rijden we met een groepje van 4 mannen mee. Een van de 4 heet Hans en heeft een hartprobleem. Daarom hebben twee van dit groepje de hele week in dienst gereden van hun vriend Hans. Wim niet. Wim is een begenadigd klimmer en heeft de groep, en vooral Hans, in de bergen lelijk in de steek gelaten en is de strijd aangegaan met andere begenadigd klimmers. Hij heeft menig succes gescoord. Wim heeft echter de pech dat hij nu op het vlakke, met wind tegen, absoluut niet uit de voeten kan. De mannen zijn zichtbaar begaan met Hans en letten goed op hem maar kennen geen enkele genade met Wim. Wim zit volledig stuk en heeft het geluk dat Hans in de loop van de dag moe begint te worden en het tempo zakt.

In Nijmegen, 5 kilometer voor de finish, knapt de achterband van Wim met een geweldige knal uit elkaar. Als ik opmerk dat deze knal wel leek op een afrekening uit het criminele circuit, bromt één van de mannen me toe: “dat is dan eindelijk rechtvaardigheid”. Toch wordt Wim geholpen. Shakespeare zou hier in onze tijd een prachtig drama over kunnen schrijven.

 

Markant……..

Sport is een wondermiddel voor vele kwalen en tekorten. Te dik en/of te hoog cholesterol? Lekker gaan fietsen. Depressief? Trap de duisternis uit je lijf. Crimineel? Zet lamlendigheid om in positieve, sportieve actie. Meer sociale cohesie nodig? Duizenden sportvrienden staat voor u klaar. Een beter imago, hoger economisch rendement of meer naamsbekendheid nodig? Sponsor een ploeg met een goed logo of  laat de Tour de France in uw stad beginnen! Wil je een politiek statement maken? Organiseer de Olympische Spelen . Een cirkel van geld en andere rambam is rond de sport getrokken. Er is dan ook een enorme industrie opgezet rond de sport, variërend van fabricage van fietsen tot de FIFA en zelfs tot aan een veelheid aan praatprogramma’s over sport.

Natuurlijk draagt sport bij aan van alles en nog wat. En toch knaagt het soms ergens. Zit er zo veel om sport zelf heen dat je wel de aankleding ziet maar nog nauwelijks waar het eigenlijk om gaat: de sport zelf. Het gaat toch vooral om beleving, winnen of verliezen, jezelf verbeteren, genieten van het spel, genieten van de spanning in de groep, als het praten gestopt is en je hart op hol gaat, op de Kanaaldijk met de wind tegen. Om respect voor degene die nog net even wat harder trapt. Ook om iemand uit de wind houden die net even zijn dag niet heeft. Dat ja, en sport is primair toch geen franje er omheen, geen commercie of politiek!

Maar hoe zit het dan met ons? Ik zie op mijn computer aardig wat – in meer of mindere mate nuttige –  franje er omheen: veiligheidsplannen, notulen, beleidsnotities, ledenlijsten, huishoudelijk reglement, vergunningen etc., alsof het niks is. Mijn kleindochter  vroeg me laatst, toen ik achter de computer zat, wat ik in het bestuur van de TC Heerde deed. Ik legde haar uit dat ik daar over fietsen praat.‘Praten? Maar opa, fietsen is toch leuk om te doen?’ Bammmm. Ze heeft helemaal gelijk! Laten we maar gewoon gaan fietsen. Gewoon, omdat we fietsen leuk vinden.