TC HEERDE

Fietsen is altijd al gevaarlijk geweest. Denk maar aan het bekende liedje van Drs. P. Hier fietsers die door wolven belaagd worden. Wij lopen niet direct dit risico, maar de wolf (en de jakhals) rukt op. Zelfs op de racefiets kan je ze tegenkomen.

Vanaf onze jeugd zijn we al gewaarschuwd voor De Grote Boze Wolf, maar wat kunnen we als fietsers leren van wolven. Rond kerst vorig jaar circuleerde er een mooi plaatje van een groep wolven. Via de sociale media werd dit plaatje veelvuldig gedeeld. Dit plaatje was voorzien van een beschrijving wat er feitelijk te zien is/zou zijn. Ik wil vandaag dit plaatje gebruiken om onze ALV te openen, niet omdat ik jullie zou zien als een roedel hongerige wolven. In de begeleidende tekst gaat het om de rolverdeling binnen de groep wolven. Je zou dit ook kunnen gebruiken om iets te zeggen over de rolverdeling binnen een organisatie en misschien ook over de verschillende functies binnen een toerclub.

Eerst maar eens het plaatje. Wat zie je?

De beschrijving: Een roedel wolven: de eerste drie zijn de oude en zieke wolven, zij bepalen de snelheid van de hele groep. Als het andersom zou zijn, zouden ze achterblijven omdat ze het contact met de groep verliezen. In het geval van een hinderlaag zouden zij opgeofferd moeten worden.  Daarna komen vijf sterke wolven, de voorhoede. In het midden loopt de rest van de roedel, daarna de vijf sterksten. Helemaal achteraan, de alfa. Hij controleert alles van achteruit. In die positie kan hij alles zien, beslissen welke route gevolgd gaat worden. Hij overziet de hele roedel. De roedel verplaatst zich in de het tempo van de oude wolven en zo helpen ze elkaar, houden rekening met elkaar.

Is dat geen mooi beeld om ook te vertalen naar de TCH. We zijn met elkaar op weg en zijn verantwoordelijk voor elkaar. Niemand moet achterblijven en een (de wegkapitein) bepaalt het tempo en de route. Het risico op aanvallen vanuit een hinderlaag is gemiddeld niet zo groot, maar we moeten wel beducht zijn op de risico’s die het fietsen, in het bijzonder in een groep, met zich meebrengt.

Eigenlijk wordt de parallel tussen deze wolvenroedel en onze toerclub nog groter als we het echte verhaal van dit plaatje kennen. David Attenborough, de man van die mooie BBC series zoals Frozen Planet, maakte deze foto van een roedel wolven die op bizonjacht is, vandaar dit grote aantal wolven bij elkaar. Een standaard roedel van 10 wolven heeft geen kans een bizon te doden. Voorop loopt het alfavrouwtje. De andere volgen in een lijn om energie te sparen die anders nodig zou zijn om door de hoge sneeuw te lopen. Verder hoeven wolven niet bang te zijn voor aanvallen vanuit hinderlagen, ze staan immers aan het eind van de voedselketen

Terug naar de parallel met de TCHeerde: de sterksten rijden voorop, houden de anderen zoveel mogelijk uit de wind. Iedereen heeft er belang bij dat de groep bij elkaar blijft om zo met zo min mogelijk energieverspilling een prachtige tocht te kunnen maken. Een groep van rond de tien renners is optimaal om het doel te bereiken. Alleen bij het jagen naar een grote prooi, zoals de monstertocht, kan het slim zijn om de roedel groter te maken en iedereen de kans te geven de bizon neer te halen. Voor de MTB-ers is het verhaal van het rijden in een lang lint natuurlijk helemaal de standaard situatie. Alleen is daar weer de vraag wie het daar het het zwaarst heeft: de voorste of de achterste.

TCHeerde, een club waar we met elkaar fietsen en oog hebben voor elkaar. Samen wordt een lange weg veel korter…………..

De Nederlandse wielersporteconomie heeft een geschatte omvang van € 490 miljoen per jaar. Dat blijkt uit onderzoek dat de NTFU heeft uitgevoerd. “De gezondheidswinst en de maatschappelijke waarde van onze sport zijn al langer bekend. Met dit onderzoek is ook de economische betekenis van de wielersport inzichtelijk gemaakt” aldus de NTFU.

815.000 Nederlanders hebben tenminste één racefiets of mountainbike en staan gemiddeld negentig keer per jaar op de pedalen. De sport vraagt om de nodige investeringen. Fiets, helm, schoenen en kleding zijn uitgaven die een fors deel van de € 490 miljoen bepalen. Ook zaken als het lidmaatschap van een fietsclub en de deelname aan fietsevenementen zijn meegenomen in het onderzoek van de NTFU. Dat wielersporters veel geld overhebben voor de beoefening van hun sport blijkt uit het feit dat zij aangeven 35% meer uit te geven aan een nieuwe fiets dan de gemiddelde Nederlander. Kortom, de sportieve fietser vormt de motor van een serieuze wielersporteconomie.

Jaarlijks worden 175.000 nieuwe sportieve fietsen gekocht met een totale waarde van € 183 miljoen. Het geld dat jaarlijks aan accessoires wordt uitgegeven ligt zelfs nog hoger: € 196 miljoen wordt besteed aan zaken als kleding, onderdelen en elektronica.

Regionale spin-off voor Heerde

De geschatte waarde van de Nederlandse wielersport is aan de voorzichtige kant. Zo zijn in het onderzoek de bestedingen die wij wielersporters doen tijdens onze trainingsritjes buiten beschouwing gelaten. Daarbij kan worden gedacht aan het kopje koffie met appeltaart onderweg, de kosten van de veerpont en het pilsje na afloop van een rit. Bovendien trekken we duizenden wielersporters naar onze veldtoertochten in de winterperiode en onze “Rabo Veluwes Mooiste” in augustus. Wielersporters, die ook weer het nodige in Heerde en in de regio besteden. Het leidt tot de conclusie dat de TC HEERDE een stevige bijdrage levert aan de regionale en lokale economie. Dat u het maar weet! Wat ons betreft zijn er redenen te over om als gemeente te investeren in een sportieve fietscultuur om zodoende de lokale economie te stimuleren.

Als je fietst in een groep dan zijn er momenten van stilte. Als je op kop fietst en niet praat met je maat. Of als je achteraan fietst. Als je achteraan fietst en naar voren kijkt door de groep gele shirts (zoals zaterdag) of de groep oranje shirts (zondag) heen, dan verschijnen de gedachten als vanzelf. Ze komen van onderaf via je zoevende banden. trekken door je frame, kolken in je hoofd en de meesten verdwijnen ook weer achter je op het, dit weekend, warme asfalt. Soms zijn ze helder, hou je ze vast. Neem je ze mee naar huis.

 

Ik vroeg me vanmorgen af wat nou de meest kenmerkende karaktereigenschap van een fietser is. Gister heb ik de champions league finale gezien. Van een voetballer weet je het dan wel. Die moet kunnen beschikken over ‘flexibiliteit’. Hij moet samenwerken met en openstaan voor zijn maatjes. Rekening houden met de coach en soepel kunnen omgaan met fans en media en de scheids in het voordeel van het team kunnen beïnvloeden. Zelfs als absolute  topspeler kan je het je niet veroorloven te veel op je eigen wijze het spelletje te spelen. Domweg omdat jouw succes voor een belangrijk deel afhankelijk is van je omgeving.

 

Bij een wielrenner ligt dat anders. Hij hoeft veel minder rekening te houden met zijn team en zijn omgeving in het algemeen. Hij is veel meer op zichzelf aangewezen en bepaalt uiteindelijk zelf zijn route. Kop in de wind en rijden maar. Eigenwijsheid? Zeker weten! Maar toch dekt deze eigenschap niet geheel de lading. Er komt nog een aspect bij. Je kunt het ontlenen aan de gangbare terminologie in de wielerwereld. Zoals bijvoorbeeld: “eerst het bordje leeg eten van een ander…..” Nou, nou, is er iets a-socialers? Als je bereid bent tot en in staat bent om, eerst het bordje van een ander leeg te eten en dan pas je eigen portie aan te spreken, dan ben je toch wel, excusez le mot, een aardige ‘klootzak’. Wielertoppers hebben ook ‘knechten’. Nou, zet maar eens op 5 december op de social media dat je een ‘knecht’ hebt! ‘Klootzak’ zal dan waarschijnlijk het meest vriendelijke woord zijn dat je dan terugkrijgt.

Gebruik maken van iemands rug. liefst stiekem, en in de laatste momenten net even iets eerder de streep passeren. Afgelopen zaterdag in Duitsland werd ik op deze wijze nog wreed afgeserveerd door teamgenoot Hans B. (en Hans is ook nog één van de aardigste TC HEERDE leden; kunt u nagaan!).
“Flikken” (=belazeren) is toch echt niet toevallig ontstaan in de wielerwereld.
Kort geleden zei de voorzitter tegen mij: “Rustig aan want …… moet ook nog mee”. Ik hoorde mezelf zeggen: “Dat is zo maar eerst moet hij nog even lijden; trappen moet ie”. Nou, nou: wat een onvriendelijke k,,,,,,k! En ……. normaal ben ik helemaal niet zo. Desalniettemin: het is dus ook herkenbaar bij amateur groepen.

 

Ik keek nog eens naar voren door die groep oranje shirts heen. Shirts gebogen over het stuur, hoofden tegen de wind in. Van dat beeld van deze groep gaat een bepaalde mate van kracht uit. Maar zijn het ook ‘eigenwijze klootzakken’? Herken ik dat in hen en in mezelf?……… Zeker weten. Zij, wij, zijn gelukkig ook wel wat meer dan dat maar daar hebben we het nu niet over.

 

Ik sprak net iemand die meende dat bovenomschreven karaktereigenschap voortkomt uit de cultuur van de Veluwse omgeving en in de genen van de bewoners is blijven hangen. Ik vind dat te makkelijk en geloof dat niet. Ik heb ook in andere groepen gefietst, waarvan de leden uit andere delen van het land kwamen: dat waren echt net zulke ‘eigenwijze klootzakken’.

 

En als u besluit om met de TC HEERDE mee te rijden (hetgeen geen slechte gedachte is), zeg dan later niet dat ik u niet gewaarschuwd heb!

De moderne mens leeft met overvolle agenda’s en aandacht eisende smart phones. Moet dealen met een maximum aan prikkels en omgaan met een chronisch gebrek aan tijd. We haasten ons van cursus naar cursus. Ondertussen doen we mee met elke eet-hype en eten we chiazaad, drinken we rode bietensap en groene smoothies. Lekker rap naar binnen. Het leven trekt in sneltreinvaart voorbij.

 

Compensatie
Ter compensatie zijn velen op zoek naar zingeving, een ‘beter gevoel’, rust en harmonie, ook via de weg van de fysieke inspanning. De sportscholen zitten dan ook overvol met deze gehaaste gezondheidsfreaks. Laatst zei iemand tegen me dat hij niet buiten sportte om chronische verkoudheid te voorkomen. Want hij kon zich in verband met zijn werk geen ziekte veroorloven. De arme ziel realiseert zich niet dat die sportscholen fabrieken zijn van allerlei ronddolende virussen; een pure besmettingshaard. Ik weet toevallig dat veel professionele wielrenners die de sportschool bezoeken een flesje desinfectiegel meenemen om zichzelf te beschermen tegen dit onheil. Om dan ook nog iets aardigs te zeggen over de sportscholen: ze zijn veel beter dan niets doen.

 

50 tinten groen

Met de racefiets stap je je huis uit en binnen een paar minuten ben je het viaduct van de A-50 over. Voor je zie je de grootste sportschool ter wereld. Voor je ontvouwt zich het slingerende asfalt van de Elburgerweg en daar omheen 50 tinten groen (niet “grijs”!). Nederland heeft een overvloed aan natuurschoon en de Noord Veluwe heeft daar een riant deel van mee gekregen.

 

Zuinig

Fietsen is de perfecte manier om die prachtige wereld te beleven en ook nog een uitstekend middel om conditie op te plussen. Fietsen maakt gelukkig. Zeg nou zelf: er is toch weinig mooiers dan op een verlate, warme, zwoele zomeravond in een peloton van de TC HEERDE, zo’n geoliede trein, over de kanaaldijk naar Heerde te fietsen. Met onder je het geluid van de banden op de weg en met linksachter je een langzaam uitdovende zon. Met het zweet op het voorhoofd en pijn in de benen, maar ………. verpletterend vrij………… En deze grootste sportschool ter wereld……… is ook nog volledig gratis! Eén ding moeten we doen: we moeten er wel zuinig op zijn!

Ga toch fietsen!

Afgelopen week hebben vriend Herman en ik deelgenomen aan de Tour de Benelux. Bijna 800 kilometer door vier landen in vijf dagen.

We rijden dit soort uitdagende ritten al jaren. En het was weer prachtig, ondanks dat het weer niet altijd meezat. Maar dat verandert niets aan de indrukwekkende schoonheid van de natuur. Soms kom je zelfs op plekken waar je niemand ziet en waar de vogels en de wind het voor het zeggen hebben en bijna altijd het enige geluid produceren. Waar alles in harmonie lijkt. Ver weg van de oorlog in Irak en de ellende van de Middellandse zee. En toch werd ook  hier, 71 jaar geleden, een onbarmhartige oorlog gevochten. Onvoorstelbaar.

Natuurlijk was het ook prachtig om te ervaren dat we fysiek en mentaal die 800 kilometer in 5 dagen nog prima aankonden. Maar er is nog een ander aardig aspect aan dit soort ritten: je komt, met een beetje geluk, markante en interessante mensen tegen.

 

Haagse Harrie
Harrie ziet eruit als een keurige diplomaat. Hij is vegetariër en heeft daar zo zijn eigen doordachte theorie over. Maar het meest kenmerkende aan Harrie is dat hij een overtuigd solist is. In alles. In de eetzaal gaat hij apart zitten en uiteraard fietst hij alleen. Hij is lange afstand fietser, randonneur, en gebruikt deze 5 dagen als training ter voorbereiding van Parijs – Brest. Hij heeft deze monstertocht al vaker gereden en weet uiterst boeiend te vertellen waarom hij dit doet en vooral wat voor gevoel dit soort uitputtingstochten oplevert. Onderweg komen we hem vaak tegen want Harrie rijdt stug door. Pauzes zijn aan hem dan ook nauwelijks besteed. Zo nu en dan maken we een kort praatje met hem maar laten hem dan weer achter in zijn cocon. Want we respecteren zijn zelfverkozen eenzaamheid. Denk niet dat Harrie een hekel heeft aan mensen. Integendeel. Maar je merkt dat Harrie een hekel heeft aan small talks en geen enkele behoefte heeft aan oppervlakkigheid.

Ik heb zelden iemand zo intens zien genieten van 800 kilometers.

 

Schijtleister
Mocht je zo gaan eten, lees dan niet verder, want het is een vies verhaal. Maar het is niet anders. Schijtleister, een goedlachse man met een brede glimlach en veel gevoel voor humor, rijdt de tocht met een maat. Deze maat, voorzien van GPS, kan echter beter klimmen dan Schijtleister en laat hem bergop steevast in de steek. Schijtleister heeft geen GPS en rijdt dan consequent verkeerd. De één na laatste dag, rijdend in constante regen, komen we hem tegen. Hij rijdt ons echter wel tegemoet en is de weg volledig kwijt. “Ik voel me niet goed” zegt hij. “En ik heb ook in mijn broek gescheten”. Oei…. We besluiten hem mee te nemen. Ik kan het niet laten om onderweg een paar flauwe grappen richting Herman te lozen. “Demarreer niet vanuit zijn hol want hij rijdt echt met het hol open” etc.

De volgende morgen zie ik Schijtleister in burgerkleding bij de start staan. “Ik kan niet meer” zegt hij “ik heb het gehad en stop ermee”. De tranen staan in zijn ogen en de weemoed is in zijn gezicht gebrand. Hij buigt zijn hoofd en ik heb geen enkele behoefte meer aan grappen. How fragile we are.

“Ik kan niet meer” zegt hij “ik heb het gehad en stop ermee”. De tranen staan in zijn ogen en de weemoed is in zijn gezicht gebrand. Hij buigt zijn hoofd en ik heb geen enkele behoefte meer aan grappen. How fragile we are.

Onderweg zien we hem een paar keer in de bezemwagen zitten. De lach is weer terug.

 

Wim
De laatste dag rijden we met een groepje van 4 mannen mee. Een van de 4 heet Hans en heeft een hartprobleem. Daarom hebben twee van dit groepje de hele week in dienst gereden van hun vriend Hans. Wim niet. Wim is een begenadigd klimmer en heeft de groep, en vooral Hans, in de bergen lelijk in de steek gelaten en is de strijd aangegaan met andere begenadigd klimmers. Hij heeft menig succes gescoord. Wim heeft echter de pech dat hij nu op het vlakke, met wind tegen, absoluut niet uit de voeten kan. De mannen zijn zichtbaar begaan met Hans en letten goed op hem maar kennen geen enkele genade met Wim. Wim zit volledig stuk en heeft het geluk dat Hans in de loop van de dag moe begint te worden en het tempo zakt.

In Nijmegen, 5 kilometer voor de finish, knapt de achterband van Wim met een geweldige knal uit elkaar. Als ik opmerk dat deze knal wel leek op een afrekening uit het criminele circuit, bromt één van de mannen me toe: “dat is dan eindelijk rechtvaardigheid”. Toch wordt Wim geholpen. Shakespeare zou hier in onze tijd een prachtig drama over kunnen schrijven.

 

Markant……..

Sport is een wondermiddel voor vele kwalen en tekorten. Te dik en/of te hoog cholesterol? Lekker gaan fietsen. Depressief? Trap de duisternis uit je lijf. Crimineel? Zet lamlendigheid om in positieve, sportieve actie. Meer sociale cohesie nodig? Duizenden sportvrienden staat voor u klaar. Een beter imago, hoger economisch rendement of meer naamsbekendheid nodig? Sponsor een ploeg met een goed logo of  laat de Tour de France in uw stad beginnen! Wil je een politiek statement maken? Organiseer de Olympische Spelen . Een cirkel van geld en andere rambam is rond de sport getrokken. Er is dan ook een enorme industrie opgezet rond de sport, variërend van fabricage van fietsen tot de FIFA en zelfs tot aan een veelheid aan praatprogramma’s over sport.

Natuurlijk draagt sport bij aan van alles en nog wat. En toch knaagt het soms ergens. Zit er zo veel om sport zelf heen dat je wel de aankleding ziet maar nog nauwelijks waar het eigenlijk om gaat: de sport zelf. Het gaat toch vooral om beleving, winnen of verliezen, jezelf verbeteren, genieten van het spel, genieten van de spanning in de groep, als het praten gestopt is en je hart op hol gaat, op de Kanaaldijk met de wind tegen. Om respect voor degene die nog net even wat harder trapt. Ook om iemand uit de wind houden die net even zijn dag niet heeft. Dat ja, en sport is primair toch geen franje er omheen, geen commercie of politiek!

Maar hoe zit het dan met ons? Ik zie op mijn computer aardig wat – in meer of mindere mate nuttige –  franje er omheen: veiligheidsplannen, notulen, beleidsnotities, ledenlijsten, huishoudelijk reglement, vergunningen etc., alsof het niks is. Mijn kleindochter  vroeg me laatst, toen ik achter de computer zat, wat ik in het bestuur van de TC Heerde deed. Ik legde haar uit dat ik daar over fietsen praat.‘Praten? Maar opa, fietsen is toch leuk om te doen?’ Bammmm. Ze heeft helemaal gelijk! Laten we maar gewoon gaan fietsen. Gewoon, omdat we fietsen leuk vinden.

Ik heb in mijn leven in een groot aantal racefietsgroepen meegereden. Het snelheidsniveau van al deze groepen; het type groep varieerde. Zo reed ik mee met een ploeg mee die er echt voor ging. In deze ploeg was de methode om elkaar kapot te maken integraal onderdeel van de trainingsinzet geworden.  Want elkaar eraf rijden was de mores.
Ik moet schoorvoetend toegeven dat ik het leuk vond en het nog altijd wel een beetje leuk vind. Tenminste soms en op strikte voorwaarde dat ik me die dag goed voelde/voel. Ik moet er echter nu niet aan denken om altijd zo te rijden…….

Ik heb eens gevraagd aan een van de deelnemers van een dergelijke groep hoe hij trainde: ‘gewoon rammen, dan wordt je vanzelf beter’ en ‘vooral niet op je hartslagmeter kijken, dat doe je pas thuis achter de computer’. Ze rijden vrijwel altijd maximaal, gewoon omdat ze niet anders kunnen. Ze hanteren geen enkele trainingsopbouw, waardoor ze overigens ook niet het maximale uit zichzelf halen. Ze komen echter wel uit met een dergelijk simpel trainingsregime. Doordat ze snel herstellen van zware inspanningen, kunnen ze een grote hoeveelheid zware training aan. Waar ik al na 8 uren training per week moet variëren in training om niet te gaan kraken, hebben zij de grens van de belastbaarheid nog lang niet bereikt.

Een dergelijke ploeg creëert wel een haat-liefde verhouding met fietsen bij het gros van de deelnemers die niet ‘vooraan’ rijdt. Een aantal deelnemers verschijnt dan ook slechts een paar maal. ‘Ik ben toch geen bloody masochist’, hoorde ik laatst een ex-deelnemer opmerken.

Ik merkte ook angst in dit peloton, zoals dat overigens in vrijwel ieder peloton bestaat. Angst om af te moeten haken. Om te mislukken; af te gaan. Als u denkt dat dit overdreven is, dan vergist u zich. Ik heb mensen somber, bij het depressieve af, zien worden doordat ze er steeds afgereden werden. Of boos worden omdat ze continu tot het elastiek veroordeeld waren. Wanhopen. Zelfs een enkeling zien huilen omdat ze moesten afhaken en dan ging het echt niet om wedstrijden maar om doodnormale toertochten. Er is ook een categorie fietsers die wel wil scoren maar niet wil lijden om tot scoren te komen. Dat zijn meestal de vileine klagers. Er is nu eenmaal een keiharde wet dat je er niet komt zonder kilometers te maken. En die wet wordt belangrijker naarmate je ouder wordt.

Ik ken ook een categorie racefietsers die zich van dit alles geen bal aantrekt. Gewoon hun eigen race rijden. Ga je te hard? OK,…….. succes! De ‘sportrelativeerders’ in optima forma. Alhoewel je je machtig kunt vergissen. Ik heb wel eens een ‘relativeerder’ (die in een “A groep” als het dwerg aapje Chin Chin rondreed) in een “B-groep” als een volwaardige Bokito – met super grote ballen, vol testosteron – op de kop zien beuken. BAMMMM!!! Zo kun je je vergissen. Alles is dus echt relatief!

Bij de TC Heerde gaat het er best sociaal aan toe. Maar vergis je niet. Ook daar houden we elkaar in de gaten. Scannen we hoe een ander er aan toe is. Zien we heel snel of iemand goed of niet goed is. Het belangrijkste is echter dat het een beetje leuk is met elkaar. Zo verlies je het plezier niet in een uitzonderlijk mooie sport!

Op de Zuidweg doemt voor me in de verte een geel fietsshirt op. Met name als ik alleen rij werkt zo’n bewegend shirt op me als een HEMA worst op iemand die totaal uitgestorven is van de honger. Dit is onweerstaanbaar. Ik verhoog het tempo en tot mijn voldoening komt het gele shirt snel dichterbij.

Als ik op dezelfde hoogte rij als het gele shirt -en ik naar rechts kijk-  zie ik het. Aan de gelaatskleur en aan het ontbreken van wenkbrauwen. Een jongen van een jaar of 16 die in een chemokuur zit. “Ik ben even vrij van school, meneer”, zegt hij. “Ik ben ziek”. Ik rij naast hem tot aan de afslag naar de Knobbel en we praten wat. Bij de afslag gaat hij linksaf richting Epe en ik rechtsaf. “Het is een mooie lentedag” zegt hij tegen me. Als ik afdraai wens ik hem -in stilte- nog 80 lentes toe!

Tijdens de beklimming van de Knobbel voel ik de woede opkomen. Kanker is oneerlijk bij volwassenen. laat staan bij kinderen. Als volwassene wordt je geacht om overal begrip voor te hebben. Word je geacht honderdduizend nuances te zien, te accepteren en te incasseren en vooral redelijk te blijven. Ik besluit ter plekke ontslag te nemen als volwassene. Ik doe het niet meer. Ik begrijp er niets van. Ik zie geen enkele nuance. Geen enkele acceptabele reden. Bekijk het maar. Zoek het uit. Leg het die jongen maar uit maar zoek voor mij maar een ander!

O ja. Bert Rorije rijdt in juni 6 keer de Alpe d’Huez op in het kader van een sponsortocht ten behoeve van hen die tegen kanker strijden. Hij traint, volgens STRAVA, voluit. En in september rijden we met de TC Heerde de Ride for the Roses, waarvan de opbrengst naar het KWF gaat. Misschien moet daar de woede maar heen.

 

Donderdagavond 5 maart verzamelen plus minus 40 sportieve vrouwen, en een enkele man, uit Heerde en omstreken zich in een zaal van café de “Spikke” te Heerde. “Een informatie avond voor de sportieve vrouw die fietst”, laat de aankondigingsposter weten. Georganiseerd door vooral Brenda Daanen en de TC Heerde in het kader van de vrouwen beweging “WeOwnYellow”. De voorzitter van de TC Heerde en ondergetekende hadden al vrij snel in de gaten dat dit een aangename avond zou worden. Een avond die energie geeft en geen  energieverslindende, en (althans in opbrengst) lege avond zoals de voorgaande avond van 4 maart. Dat hadden we nodig. We hebben ons bescheiden opgesteld. Gezien het karakter van de avond terecht maar beiden hebben we ervan genoten.

Waarom doen we dit eigenlijk als toerclub. Kijk naar het kopje op deze website rechtsboven onder “Welkom!”. Daar staat onze missie. Verspreiding van het fietsvirus. Omschreven in ons beleidsplan de “Stip” en dit beleidspunt  wordt hier concreet vertaald. Daarom.

Als ik terugkijk op deze avond en de avond daarvoor en vervolgens nadenk over de serieuze verschillen, dan trek ik  de conclusie dat mannen eerder geneigd zijn om met elkaar handje te drukken en dat vrouwen beschikken over de primaire neiging om de handen in elkaar te slaan. Nou moet ik natuurlijk niet overdrijven want ik ken ook krengen van vrouwen, zoals ieder van ons en heel gezellige, sociale mannen. Maar ik denk dat globaal de accentverschillen kloppen.

Bedankt Arjan de Zeeuw, Thijs van Stouwdam Sport, de mensen van Dickhof Rijwielen uit Oosterwolde. Bedankt Annemiek van Loon voor je praatje met passie en je inzet bij de ATB clinics voor vrouwen. Vooral bedankt Brenda Daanen. Zij zegt niet alleen……… maar doet ook en maakt waar! Niet alleen voor zichzelf maar met haar passie wil zij ook voor anderen wat betekenen. Niet alleen iets betekenen op sportief gebied maar tegelijkertijd ook een kleine bijdrage doen op het terrein van de vrouwenemancipatie. Daarin lijkt ze op Marijn de Vries. Voorzitter Pieter en ik hebben daar respect voor.

We bedanken Marijn voor haar verhalen over haar bijzondere leven. Ze zijn niet allemaal even boeiend en dat kan ook niet. Maar soms vertelt ze verhalen die werkelijk pareltjes zijn. Verhalen die gaan over meer dan sport alleen. Over wat daarachter zit; over het waarom. Pareltjes van, wat ons betreft, hoogstaande kwaliteit, die voorzitter Pieter en mij frontaal raakten. Een paar passages uit zo’n verhaal hieronder|:

“De wereld lijkt van glas, koud en glanzend. Ik haal een man in en terwijl ik hem voorbij fiets, zegt hij: “Wat heerlijk is het, he”. Zijn woorden dampen.

Het liefst zou ik u vandaag een momentje in mijn lijf gunnen, gewoon, om u te laten voelen hoe heerlijk dit is. Hoe verbonden ik me voel met de man die zo geniet van deze mooie dag dat hij het gewoon hardop moet zeggen als ik hem passeer. Hoe lekker de kou op mijn wangen is, de warmte in mijn lijf en de spanning in mijn spieren. Wat is het leven meer dan een zoektocht naar wat je gelukkig maakt? Fietsen maakt mij gelukkig.

De euforie van mijn eerste fietstocht vergeet ik nooit. De chaos in mijn hoofd, kolkende gedachten, gepieker, ze verdwenen onder mijn zoevende bandjes, lekten weg in de berm en losten op in het gras en het mos. Er kwam rust voor terug, stilte in mijn hoofd. Helderheid. Goede ideeën. Meer geduld, met mezelf en met anderen. En oog voor het buiten zijn. Buiten is prachtig. Ook als het waait en als het regent.

Buiten geeft alleen maar; buiten brengt je dichter bij jezelf. Buiten is pretentieloos prachtig. En nog gratis ook.

Ontzettend veel buiten wens ik u, in het komend jaar.”

De 2e zaterdag rit van het seizoen en het is nog maar februari. Ondanks de temperaturen onder 0 van de afgelopen nacht, de huidige temperatuur van 6 graden  en de stevige zuidwesten wind, staan er 16 bereidwilligen om 13.00 uur klaar voor de Spikke. Zo nu en dan verschijnt er een, nog schraal, zonnetje.

Allereerst worden natuurlijk de nieuw aangeschafte racemonsters bewonderd, de geneugten van STRAVA gedeeld en de klachten gedeponeerd. De “ideeën/oplossingen bus” wordt dit keer nog niet gevuld maar dat komt ongetwijfeld. Stipt om 13.00 uur worden de “mean machines” bestegen en gaat het richting Elburgerweg. Folkert uit Veessen arriveert 5 minuten te laat en we komen hem toevallig tegen in de buurt van Vierhouten en hij kan aanpikken. Tja Folkert….. ff wennen: die captains van de TC Heerde hanteren de vertrektijd messcherp. Zelfs op de voorzitter wordt niet gewacht!

Merkbaar is dat iedereen zin heeft in het naderende wegseizoen maar dat het ook weer wennen is. Her harde zadel, het ontbreken van de ATB vering, de hogere snelheid, het lijkt allemaal weer nieuw. We rijden door de bossen van de Noord Veluwe tegen de stevige wind in en via het kanaal, met wind in de rug, keren we weer terug naar de thuisbasis. Onderweg, op de kanaaldijk, zegt iemand tegen me dat je op 2 manieren tegen de (weers)omstandigheden aan kunt kijken. Positief en negatief en je kunt hieruit zelf kiezen. Je kunt opmerken dat het nog snijdend koud is, de wind en het zadel te hard, de groep te groot en de snelheid te wisselend. Je kunt ook opmerken dat het zonnetje schijnt en de wind wel in de rug is en dat velen, door wat voor oorzaak dan ook, dit niet kunnen beleven. Een wijze opmerking. “Kies maar”. Is dat in het alledaagse leven ook niet precies zo?

Op het laatste stukje kanaaldijk wordt er een stukje gesprint, een beetje ten koste van de groepsdiscipline. Bestuurslid Arjan (dat bestuurswerk levert blijkbaar een berg mentale en fysieke energie op!) wint. Gert Jan komt met een ijselijke topsnelheid, op zijn splinternieuwe Colnago, nog in de buurt, en passant de webmaster in de pan hakkend. De webmaster roept nog wel even dat hij 20 jaar en 5 kilo te kort komt maar dat dit in het komend seizoen keihard overbrugd wordt. Het zal vast wel.

Kortom: het was een mooie middag. Lekkerrrr……

Het STRAVA klassement van de maand februari: