TC HEERDE

Een veldtoertocht en stormachtige wind voorzien van windstoten, zijn twee grootheden die niet goed bij elkaar passen. Aan de ene kant wil je graag dat het evenement doorgaat omdat er veel werk verricht is, werk dat je graag wilt verzilveren en aan de andere kant wil je voorkomen dat deelnemers en vrijwilligers in onplezierige en eventueel gevaarlijke situaties terecht komen. De beoefening van de ATB sport is nooit zonder gevaren en natuurlijk rijden de deelnemers op eigen risico in het bos maar als vereniging heb je wel een zorgplicht op je te nemen. Wat is dan wijsheid…..?

En daar sta je dan als commissieleden op een winderige vrijdagmorgen naar de woest heen en weer bewegende bomen en de KNMI app te turen en bij elkaar af te tasten hoe ieder er in staat. We kunnen de hele wereld raadplegen: de NTFU, het KNMI, de boswachter en Yomanda maar uiteindelijk moeten we toch zelf, als commissie, de beslissing nemen. Dat doet echt niemand voor ons. En het is werkelijk waar: de beste stuurlui staan altijd echt aan de wal!

Na alle argumenten uitgewisseld te hebben (waarbij ieders mening gerespecteerd werd!) ontstond er een gelijke stand, een patstelling, die vakkundig door de voorzitter van de commissie doorbroken werd (daar zijn voorzitters voor): cancellen! Maar dan?

Vrijwilligers moeten worden afgemeld, de EHBO en de fietsenmaker gecontact, de hekwerken mogen bij gemeentewerken blijven, er moet onderdak gevonden worden voor 1000 krentenbollen,  de NTFU boog gecanceld, de dixie afgemeld, de website aangepast, Twitter, Facebook ingezet, afspreken dat we zaterdagmorgen deelnemers die de afgelasting niet meegekregen hebben gaan opvangen, etc. Niet leuk.
Maar dan het positieve: van de voetbal vereniging Heerde vernemen we binnen 5 minuten dat verschuiving naar 24 jnauri mogelijk is. De boseigenaren, Staatsbosbeheer, het Geldersch Landschap en de RGV bad en zweminrichtingen reageren binnen het uur positief op het verzoek om op 24 januari de veldtoertocht te laten plaatsvinden. De toertochtcoördinator van de NTFU fiatteert ook snel en past de datum op haar website aan. Geen bureaucratische organisaties met een dikke leemlaag tussen organisatie en publiek. Geen lange bureaucratische lijnen maar vraag en antwoord dicht bij elkaar! Bedankt daarvoor!
Van de gemeente Heerde krijgen we de mededeling dat ons bericht is geregistreerd onder nummer 273631 en als we vragen hebben over de afhandeling dan moeten we het registratienummer vermelden. Nou ja……… euh……..bedankt daarvoor. Relativeren is soms een noodzakelijke kunst. Tenslotte gaat het maar om een toertocht.

Ik hoop alleen, dat als we in de toekomst werkelijk serieuze en werkelijk dringende vragen hebben, gericht aan de overheid, bijvoorbeeld op het gebied van zorg, we als burgers iets meer horen dan een ‘registratienummer’……….

De verenigingen in Nederland hebben, over het algemeen, toenemende moeite met het vinden van leden die bereid zijn vrijwilligerswerk te verrichten. Dat is meer dan lastig want de essentie van een vereniging is immers: verenigen. Met als leidend principe het samen de schouders eronder zetten. Als dat basisprincipe wegvalt, c.q. onvoldoende aanwezig is, ondermijnt dat onmiddellijk het bestaansrecht van een vereniging.

De TC Heerde is opgericht in de tachtiger jaren van de vorige eeuw. Een heel andere tijd dan de huidige tijd. De samenleving was anders ingericht. Het toenmalige verenigingsleven kenmerkte zich door een aantal gelijkgestemden van vooral ex-voetballers van v.v. Heerde, die elkaar door en door kenden en onderling sterk waren verbonden. Al die leden waren dan ook bereid om de handen uit de mouwen te steken voor hun vereniging. Hun vereniging! De uren die zij in de vereniging staken voelde niet als een verplichting. Sterker: het was een deel van de lol en het plezier die die leden samen hadden. Ik hoor regelmatig uit verhalen van onze leden van de eerste uren hoe geweldig ze dat vonden!

Hun vereniging! De uren die zij in hun vereniging staken voelde niet als een verplichting. Sterker: het was een deel van de lol en het plezier die die leden samen hadden.

Nu, in de huidige tijd, zijn de leden op een lossere manier aan een vereniging verbonden. De redenen waarom leden lid zijn en worden, zijn nu heel divers, waardoor de onderlinge verbanden losser worden. Een vereniging moet nu vooral ook concurreren met allerlei maatschappelijke verschijnselen, waaronder een veel drukker dagelijks leven, dubbele banen, toenemende zorgtaken etc. En daardoor een steeds vollere agenda (voller dan enkele tientallen jaren geleden het geval was).

Die afgenomen vrije tijd en die lossere binding maken dat mensen zich niet automatisch meer beschikbaar stellen als vrijwilliger. Leden die zich meer opstellen als klanten c.q. consumenten dan als leden die ook een deel van de verantwoordelijkheidskoek oppakken die bij verenigingsleven hoort. Daarmee ontstaat het risico dat de vereniging komt te rusten op de schouders van te weinigen.

Een club is geen bedrijf of Jumbo waar je een veelheid aan consumptieartikelen in je kar kunt laden al naar gelang de behoefte. De leden zijn geen consumenten waar alleen aan wordt gevraagd om bij de kassa af te rekenen. De essentie van een vereniging is verenigen. Een gemeenschap. Met als leidend principe: het samen de schouders er onder zetten. En natuurlijk naar vermogen, met begrip voor die volle agenda en niet als verplichting van buitenaf. Want verplichten en vrijwilligheid gaan niet samen. Een vereniging is immers geen bedrijf.

Leden van een vereniging zijn geen consumenten waar alleen aan wordt gevraagd om bij de kassa af te rekenen.

Het maakt eigenlijk niet uit in welke richting onze maatschappij en daarbinnen het verenigingsleven (of wat voor leven dan ook) zich de komende decennia gaat ontwikkelen: 1 ding blijft hoe dan ook altijd overeind: Samen wordt een lange weg veel korter……..

 

Het is bekend dat wielrenners mentaal hard zijn in vergelijking met andere sporters zoals voetballers. Onze sportvrienden die de groene velden bevolken zijn, ook naar de mening van de echte kenners, enigszins verwekelijkt. Niet voor niets werd enige jaren geleden de toenmalige lichting profs de ‘patat-generatie’genoemd. Ook op amateur niveau schijnt dit verschil te bestaan. Maar dan die judo’ers!

Ik zag afgelopen weekend Henk Grol tijdens zijn partij op het WK judo in Rusland. Voor de wedstrijd begon zag je al dat het niet goed zat met onze Henk. Hij keek ongelukkig en zag eruit alsof hij nergens zin in had en zeker niet in een lekkere vette partij judo. Zijn uitstraling bezorgde zijn tegenstander onmiddellijk een geweldig mentaal voordeel.  En ja hoor, nadat Henk wat ongelukkig heen en weer had gewandeld en en passant zijn tegenstander verweet dat hij hem op zijn kwetsbare knie had geraakt, ging Henk met een denderende sutemi de mat af. Ippon! Exit Henk! Het schoot door me heen dat Vladimir Poetin waarschijnlijk zo naar westerlingen kijkt: mentaal zwak en niet in staat en bereid om een vuist te maken.
Henk exit. Maar Henk heeft, zoals  altijd, een excuus klaar! Henk is gestoken door een mug en is daardoor helaas fysiek ten onder gegaan. Hij kan er niets aan doen vertelt hij, half huilend,  tijdens een interview op de TV. “Ik heb ook altijd pech, nooit geluk”. Een judoreus van honderd kilo die niet tegen een prikje van zo’n zoemmug kan. Het zal wel. En als je dan echt ziek bent, dan meldt je je toch gewoon af! Ziek is ziek.

In de Tour de France maakte Johnny Hoogerland in de 9e etappe deel uit van een kopgroep. Hoogerland – op dat moment virtueel leider in het bergklassement – werd aangereden door een auto, vervolgens gelanceerd en belandde in een hek met prikkeldraad. Hoogerland liep diepe snijwonden op, maar reed de etappe toch uit. Later zou blijken in het ziekenhuis, dat er 33 hechtingen nodig waren om zijn wonden te dichten. Zijn eerste reactie bij het verlaten van het ziekenhuis was:  “Gewoon doorgaan, ik heb nog geluk gehad”. De volgende dag stapte hij inderdaad ‘gewoon’ weer op de fiets………..

Tja Henk jongen. Ik kan maar een ding zeggen: ga toch fietsen, man………………………!

Enige tijd geleden zag ik een verslag van de World Ports Classic. Dit is een twee daagse etappe koers: Rotterdam-Antwerpen, Antwerpen-Rotterdam. Een aantal vluchters was vooruit en hadden een paar minuten voorsprong, maar de spoorbomen gingen dicht en de voorsprong was weg. Een ijzeren wet in deze koers: spoorbomen zijn heilig op straffe van diskwalificatie.

Een week daarvoor De A-groep in de laatste zaterdagtocht voor Luxemburg. Spoorbomen bij Teuge zijn en blijven dicht. Vijf minuten, tien minuten ….geen trein. Verkeersregels zijn heilig ook voor rijders bij onze Toerclub, want we rijden met ons visitekaartje, onze clubkleding, en de namen van onze sponsors. Maar dan het dilemma. Ik ga de afloop niet vertellen, dat is alleen aan de deelnemers van deze tocht.

Het is ook bij het fietsen in clubverband een kwestie van geven en nemen. Met sommige zaken kan je het niet snel te nauw nemen (verkeersregels), maar het accepteren van verschillen in opvattingen vraagt om veel ruimte voor elkaar. Tja, ook fietsen is niet altijd een simpele sport. Gelukkig ken ik onze vereniging als een club waar die ruimte er zeker is.

Ik wens jullie een prachtige (fiets)zomer toe.

de voorzitter

ATB’en en Racefietsen is ook een competitiesport:

“zo nu en dan wordt er niet meer vriendelijk gebabbeld en de blik in de ogen verandert, krijgt iets hards en ongenaakbaars. Weg is het wij-gevoel; op is de sportieve solidariteit; stuk is: ‘samen wordt een lange weg veel korter’  (nota bene onze core business!). Hier telt alleen de IK in inktzwarte hoofdletters”.

Maar als er werkelijk iets aan de hand is dan verdwijnt  competitie en maakt snel plaats voor solidariteit; IK wordt weer snel WIJ. Zoals onderstaande foto duidelijk maakt: Samen uit, samen thuis. Ook bij materiaalpech, een geknapte ketting.

Ik voelde dat ik los kwam van mijn fiets en in de lucht een volledige koprol maakte. In de rol landde ik vlak op mijn rug op het asfalt. Nadat mijn fiets uitgekletterd was, viel me de stilte op. Ik keek plat op het asfalt omhoog naar een helder blauwe hemel en hoorde vogels fluiten die zich blijkbaar geen bal van mijn penibele situatie aantrokken. De pijn was er niet meteen; dat kwam later pas. Ik proefde de weeïge  smaak van bloed in mijn mond. Je hoort vaak dat renners meteen weer op hun fiets willen springen. Nou, mooi niet! Ik bleef liggen en begon voorzichtig mijn lichaam af te tasten op zoek naar breuken……….

De afgelopen Ronde van Vlaanderen werd ontsierd door een groot aantal valpartijen, waaronder een aantal afschuwelijke valpartijen. Nou weten we allemaal heus wel dat vallen nou eenmaal onverbrekelijk hoort bij fietsen en als je niet wilt vallen dan moet je zeker niet gaan racefietsen of mountainbiken. Je hebt dat maar gewoon in te calculeren; je moet er ook niet over zeuren. All in the game. Dat neemt niet weg dat elke te voorkomen val er 1 te veel is. Kenners constateren een toenemende trend in het aantal valpartijen in het profpeloton en maken zich daar ernstige zorgen over. Cijfers van de internationale wielerunie UCI bevestigen deze tendens. Over de oorzaken doet de UCI er het gissen naar.  Is er ook een toenemende ‘valtrend’ bij ons recreatieve rijders te constateren?

Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat er in de recreatieve wielersport, individueel en in de recreatieve  pelotons, toenemend gevallen wordt. Ik beschik niet over wetenschappelijke cijfers en weet dus niet of deze stelling correct is*.  Het is slechts een inschatting, zonder harde onderbouwing maar als ik het aantal valpartijen van het afgelopen jaar onder de recreatieve renners in Heerde e.o. (die mij bekend zijn) optel, dan schrik ik van de hoeveelheid. Gebroken enkels, heupbreuken, gebroken ellebogen, gebroken ribben, schouderbladen; het kan niet op. Stel dat de stelling juist is, wat zouden dan de factoren kunnen zijn die het toenemend aantal valpartijen veroorzaken?

TOENAME VERKEERSVOLUME: een voor de hand liggende reden is dat de verkeersdrukte de afgelopen decennia zeer toegenomen is. Er is vooral sprake van sterk toenemende automobilisering maar ook de snelle E-bikes hebben hun intrede op het fietswegennet gedaan. Kortom het verkeer is veel complexer geworden. In het midden van de vorige eeuw kon je nog rustig op straat ongestoord voetballen. Nu zou de helft van het team overreden en afgevoerd naar het ziekenhuis zijn als je op dezelfde plek weer een partijtje zou spelen.

TOENAME VERKEERSAGRESSIE: We ervaren de openbare ruimte niet meer als een sociale ruimte en er is meer stress dan enkele decennia geleden. We leiden ook collectief aan ongeneselijke haast. Door de verlaagde tolerantiegrens vervallen beleefdheidsnormen en positieve aandacht voor elkaar. We maken daar op de fiets regelmatig voorbeelden van mee.

ACHTERSTALLIG ONDERHOUD: in onze directe regio is er zeker sprake van achterstallig onderhoud van de infrastructuur. De Nieuwe Zuidweg en het fietspad van Epe naar Nunspeet liggen er gewoon slecht bij door gaten en, door boomwortels, omhoog gekomen asfalt. Zeker als je daar rijdend in een peloton overheen rijdt, waardoor de uitwijkmogelijkheden beperkt zijn, is dat niet van gevaar ontbloot. “België” komt steeds dichterbij.

SNELHEIDSBEPERKENDE MAATREGELEN: het wegennet is de afgelopen decennia drastisch veranderd. Paaltjes, ophogingen etc. zijn overal verschenen. In plaats van dat de veiligheid hiermee verhoogd wordt, is het effect van deze aanpassingen het tegenovergestelde.

MATERIAAL: het fietsmateriaal is de afgelopen decennia enorm verbeterd en vooral aanmerkelijk lichter geworden. De fiets van de vorige eeuw geleden was merkbaar minder snel dan de huidige exemplaren. Hiermee komen topsnelheden ook binnen het bereik van de gewone recreant maar vergroten eveneens het valgevaar.

STRAVA: wat is Strava? Je logt met een GPS-device je route en vervolgens kun je die op Strava uploaden of je upload je Garmin data. Korte delen van de  route zijn afgebakend als segment, waardoor de tijd van iedereen die daar overheen fietst in een aparte ranglijst wordt getoond. De snelste is de King Of the Mountain (KOM), een top 10-notering levert een beker op. Zo zit elke regio, ook de Noord Veluwe,vol met segmenten. Nu het echte gevaar. Veel segmenten lopen over dorpsweggetjes waar mensen of kinderen onverwachts van een erf af kunnen komen. Of net zo erg, over wegen waar stoplichten staan. Dat zijn geen plekken om met tegen de 40 km/pu overheen te knallen. Dat gebeurt wel! Strava is heel leuk mits het gepast gebruikt wordt maar kan verkeerd gebruikt super gevaarlijk zijn. Er zijn verenigingen die het inzetten van Strava verbieden tijdens hun ritten vanwege het ongeval gevaar.

Een zeer ervaren veteraan, oud-amateur, vertelde me onlangs dat hij sterk de voorkeur geeft aan het rijden in snelle pelotons die beheerst rijden. In die pelotons is volgens hem het concentratieniveau het hoogst en juist niet in de langzame groepen, waarin de leden onderling gezellig aan het keuvelen zijn. Het is een mening.
Ik durf de stelling aan dat het rijden in de pelotons van de TC Heerde relatief veilig is, wat op zichzelf al een reden is om lid te worden. Het is echter geen garantie dat er niet gevallen wordt. Dus: …………………..let op en take care!

*Wel is bekend dat van de 650 verkeersdoden in ons land in 2012 30% een fietser was.

Onderstaand artikel heeft diverse reacties opgeroepen binnen onze vereniging. Met allemaal ongeveer dezelfde strekking:

Wij, leden van de TC Heerde, herkennen ons niet in de negatieve strekking van onderstaand verhaal. Wij proberen zo veilig mogelijk onze sport te bedrijven en daarbij pogen we de rechten van andere weggebruikers te respecteren. We zetten niet in op hoge gemiddeldes en knijpen in de bebouwde kom in de remmen. We bedanken overige fietsers vriendelijk die we passeren; kortom we proberen zo netjes mogelijk om te gaan met mens, dier en milieu. Natuurlijk doen wij ook niet alles goed, maar we streven er wel naar. Goed, daar waar het kan geven we soms gas.

Ook wij zien soms groepjes kop over kop rijdende collega’s, soms ook nog zonder helm (!), als halve garen door de dorpen van de Noord Veluwe rijden. We schamen ons daarvoor. In plaats van op die wegen te rijden waar een hoge snelheid geen gevaar voor anderen oplevert, wordt er soms  extreem hard gereden op op zichzelf al gevaarlijke wegen zoals de smalle en onoverzichtelijke weg van Vierhouten naar Epe!

We roepen ieder op zijn of haar verstand te gebruiken om ongelukken te voorkomen en om onze prachtige sport blijvend ongehinderd te kunnen blijven beoefenen. Overigens: onze wegcaptains letten op onveilig gedrag.

ps: we zullen het hier niet hebben over die levensgevaarlijk slalommende automobilist op de Scherpenbergweg of over die gebruikers van een e-bike die op Tour de France snelheid door de bossen heen scheerden. We constateren wel dat de ANWB het daar nooit over heeft.

Het is een prachtig en warm voorjaar. Dat betekent dat de lange fietsbroeken zo langzamerhand gewisseld worden voor de korte broeken. Ook in de pelotons van de TC Heerde zie je de pompende melkflessen zo langzamerhand verschijnen. Scheer jij je benen? En waarom dan wel? Het beantwoorden van deze vraag is niet eenvoudig. Er zijn meerdere redenen aan te geven waarom racefietsers zo vaak met scheermesjes in de weer zijn. 

De belangrijkste reden is waarschijnlijk: het hoort zo. Als wielrenner val je uit de toon als je met haar op de benen in het peloton rijdt. Wielrenners scheren hun benen zo lang als de sport bestaat. Gladde benen worden gezien als toewijding aan de sport en als bewijs van passie voor de sport. Het is een ingeklonken traditie. Een ander belangrijk argument voor beroepsrenners om hun benen te scheren is massage. Profs worden vaak gemasseerd. Geen haar op de benen betekent minder risico op haarvat-ontsteking. Bovendien is er bij een massage minder olie nodig.

Vallen hoort bij wielrennen. En vallen betekent vaak schaafwonden. Met geschoren benen zijn schaafwonden makkelijker te verzorgen. En als je een pleister van je benen trekt, wil je niet graag een bos haar meetrekken. Dat scheelt pijn. Geschoren benen betekent ook minder luchtweerstand, en dus meer snelheid, denken veel wielrenners, maar of dit klopt ??

Scheren? OKÉ, ik ben overtuigd. Vanavond gaat het eraf! Maar hoe scheer je je dan? Met een mes of tondeuse? Hoe ver of beter gesteld: hoe hoog ga je?

Op You Tube staat een video over dit onderwerp:

De mens heeft een aantal goede maar ook een aantal minder goede eigenschappen. Een van de minder goede eigenschappen is dat we snel vergeten hoe mooi iets is. Prachtig wordt snel ‘gewoon’, kleur verandert in grijs als we niet oppassen. Dat gaat ook op voor de natuur van de Noord-Veluwe die ons direct omringt. De Noord-Veluwe: het jachtterrein van de TC Heerde. Afgelopen zaterdag, tijdens de openingsrit, de ‘Primavera’ viel me weer op hoe feeëriek en uniek dit gebied is. Van zeldzame schoonheid.

De commissie Rabo Veluwes Mooiste (even wennen) is weer druk bezig met het controleren en verfijnen van de routes die op zaterdag 2 augustus gereden worden. De eerste 15 kilometers van de 100 kilometer route worden door de IJsselvallei afgelegd en gaan door de hoogwatergeul in aanbouw. Tussen Veessen en Wapenveld komt een hoogwatergeul, die de IJssel extra armslag geeft. Bij extreem hoogwater kan de geul tot 45 procent van het IJsselwater afvoeren. De hoogwatergeul ontstaat doordat er in het gebied twee dijken van elk bijna acht kilometer aangelegd worden. Er wordt dus niets uitgegraven. Wel zijn de hoogspanningsmasten op verhogingen geplaatst en is de bebouwing in het gebied onteigend en afgebroken.

De route loopt vervolgens over de IJsseldijk en de Veluwezoom wordt geënterd via de Burgemeester Honcooplaan. Achtereenvolgens worden de Knobbel en de Stakenberg beklommen en na Vierhouten volgt de prachtige heuvelachtige weg van Vierhouten naar Gortel (Gortelseweg). Volgens kenners is dit de mooiste weg van ons land. De route bevat maar liefst 572 hoogtemeters op deze relatief korte afstand (klik op de kaart om de route beter te kunnen bekijken). Voor de STRAVA-gebruikers: de route bevat maar liefst 19 segmenten.

Vlieg eens digitaal en virtueel vanuit de leunstoel mee over deze prachtige route en klik HIER en laat je meevoeren over: De Veluwe, het fietsparadijs dichtbij.