TC HEERDE

Ik heb in mijn leven in een groot aantal racefietsgroepen meegereden. Het snelheidsniveau van al deze groepen; het type groep varieerde. Zo reed ik mee met een ploeg mee die er echt voor ging. In deze ploeg was de methode om elkaar kapot te maken integraal onderdeel van de trainingsinzet geworden.  Want elkaar eraf rijden was de mores.
Ik moet schoorvoetend toegeven dat ik het leuk vond en het nog altijd wel een beetje leuk vind. Tenminste soms en op strikte voorwaarde dat ik me die dag goed voelde/voel. Ik moet er echter nu niet aan denken om altijd zo te rijden…….

Ik heb eens gevraagd aan een van de deelnemers van een dergelijke groep hoe hij trainde: ‘gewoon rammen, dan wordt je vanzelf beter’ en ‘vooral niet op je hartslagmeter kijken, dat doe je pas thuis achter de computer’. Ze rijden vrijwel altijd maximaal, gewoon omdat ze niet anders kunnen. Ze hanteren geen enkele trainingsopbouw, waardoor ze overigens ook niet het maximale uit zichzelf halen. Ze komen echter wel uit met een dergelijk simpel trainingsregime. Doordat ze snel herstellen van zware inspanningen, kunnen ze een grote hoeveelheid zware training aan. Waar ik al na 8 uren training per week moet variëren in training om niet te gaan kraken, hebben zij de grens van de belastbaarheid nog lang niet bereikt.

Een dergelijke ploeg creëert wel een haat-liefde verhouding met fietsen bij het gros van de deelnemers die niet ‘vooraan’ rijdt. Een aantal deelnemers verschijnt dan ook slechts een paar maal. ‘Ik ben toch geen bloody masochist’, hoorde ik laatst een ex-deelnemer opmerken.

Ik merkte ook angst in dit peloton, zoals dat overigens in vrijwel ieder peloton bestaat. Angst om af te moeten haken. Om te mislukken; af te gaan. Als u denkt dat dit overdreven is, dan vergist u zich. Ik heb mensen somber, bij het depressieve af, zien worden doordat ze er steeds afgereden werden. Of boos worden omdat ze continu tot het elastiek veroordeeld waren. Wanhopen. Zelfs een enkeling zien huilen omdat ze moesten afhaken en dan ging het echt niet om wedstrijden maar om doodnormale toertochten. Er is ook een categorie fietsers die wel wil scoren maar niet wil lijden om tot scoren te komen. Dat zijn meestal de vileine klagers. Er is nu eenmaal een keiharde wet dat je er niet komt zonder kilometers te maken. En die wet wordt belangrijker naarmate je ouder wordt.

Ik ken ook een categorie racefietsers die zich van dit alles geen bal aantrekt. Gewoon hun eigen race rijden. Ga je te hard? OK,…….. succes! De ‘sportrelativeerders’ in optima forma. Alhoewel je je machtig kunt vergissen. Ik heb wel eens een ‘relativeerder’ (die in een “A groep” als het dwerg aapje Chin Chin rondreed) in een “B-groep” als een volwaardige Bokito – met super grote ballen, vol testosteron – op de kop zien beuken. BAMMMM!!! Zo kun je je vergissen. Alles is dus echt relatief!

Bij de TC Heerde gaat het er best sociaal aan toe. Maar vergis je niet. Ook daar houden we elkaar in de gaten. Scannen we hoe een ander er aan toe is. Zien we heel snel of iemand goed of niet goed is. Het belangrijkste is echter dat het een beetje leuk is met elkaar. Zo verlies je het plezier niet in een uitzonderlijk mooie sport!

Op de Zuidweg doemt voor me in de verte een geel fietsshirt op. Met name als ik alleen rij werkt zo’n bewegend shirt op me als een HEMA worst op iemand die totaal uitgestorven is van de honger. Dit is onweerstaanbaar. Ik verhoog het tempo en tot mijn voldoening komt het gele shirt snel dichterbij.

Als ik op dezelfde hoogte rij als het gele shirt -en ik naar rechts kijk-  zie ik het. Aan de gelaatskleur en aan het ontbreken van wenkbrauwen. Een jongen van een jaar of 16 die in een chemokuur zit. “Ik ben even vrij van school, meneer”, zegt hij. “Ik ben ziek”. Ik rij naast hem tot aan de afslag naar de Knobbel en we praten wat. Bij de afslag gaat hij linksaf richting Epe en ik rechtsaf. “Het is een mooie lentedag” zegt hij tegen me. Als ik afdraai wens ik hem -in stilte- nog 80 lentes toe!

Tijdens de beklimming van de Knobbel voel ik de woede opkomen. Kanker is oneerlijk bij volwassenen. laat staan bij kinderen. Als volwassene wordt je geacht om overal begrip voor te hebben. Word je geacht honderdduizend nuances te zien, te accepteren en te incasseren en vooral redelijk te blijven. Ik besluit ter plekke ontslag te nemen als volwassene. Ik doe het niet meer. Ik begrijp er niets van. Ik zie geen enkele nuance. Geen enkele acceptabele reden. Bekijk het maar. Zoek het uit. Leg het die jongen maar uit maar zoek voor mij maar een ander!

O ja. Bert Rorije rijdt in juni 6 keer de Alpe d’Huez op in het kader van een sponsortocht ten behoeve van hen die tegen kanker strijden. Hij traint, volgens STRAVA, voluit. En in september rijden we met de TC Heerde de Ride for the Roses, waarvan de opbrengst naar het KWF gaat. Misschien moet daar de woede maar heen.

 

Donderdagavond 5 maart verzamelen plus minus 40 sportieve vrouwen, en een enkele man, uit Heerde en omstreken zich in een zaal van café de “Spikke” te Heerde. “Een informatie avond voor de sportieve vrouw die fietst”, laat de aankondigingsposter weten. Georganiseerd door vooral Brenda Daanen en de TC Heerde in het kader van de vrouwen beweging “WeOwnYellow”. De voorzitter van de TC Heerde en ondergetekende hadden al vrij snel in de gaten dat dit een aangename avond zou worden. Een avond die energie geeft en geen  energieverslindende, en (althans in opbrengst) lege avond zoals de voorgaande avond van 4 maart. Dat hadden we nodig. We hebben ons bescheiden opgesteld. Gezien het karakter van de avond terecht maar beiden hebben we ervan genoten.

Waarom doen we dit eigenlijk als toerclub. Kijk naar het kopje op deze website rechtsboven onder “Welkom!”. Daar staat onze missie. Verspreiding van het fietsvirus. Omschreven in ons beleidsplan de “Stip” en dit beleidspunt  wordt hier concreet vertaald. Daarom.

Als ik terugkijk op deze avond en de avond daarvoor en vervolgens nadenk over de serieuze verschillen, dan trek ik  de conclusie dat mannen eerder geneigd zijn om met elkaar handje te drukken en dat vrouwen beschikken over de primaire neiging om de handen in elkaar te slaan. Nou moet ik natuurlijk niet overdrijven want ik ken ook krengen van vrouwen, zoals ieder van ons en heel gezellige, sociale mannen. Maar ik denk dat globaal de accentverschillen kloppen.

Bedankt Arjan de Zeeuw, Thijs van Stouwdam Sport, de mensen van Dickhof Rijwielen uit Oosterwolde. Bedankt Annemiek van Loon voor je praatje met passie en je inzet bij de ATB clinics voor vrouwen. Vooral bedankt Brenda Daanen. Zij zegt niet alleen……… maar doet ook en maakt waar! Niet alleen voor zichzelf maar met haar passie wil zij ook voor anderen wat betekenen. Niet alleen iets betekenen op sportief gebied maar tegelijkertijd ook een kleine bijdrage doen op het terrein van de vrouwenemancipatie. Daarin lijkt ze op Marijn de Vries. Voorzitter Pieter en ik hebben daar respect voor.

We bedanken Marijn voor haar verhalen over haar bijzondere leven. Ze zijn niet allemaal even boeiend en dat kan ook niet. Maar soms vertelt ze verhalen die werkelijk pareltjes zijn. Verhalen die gaan over meer dan sport alleen. Over wat daarachter zit; over het waarom. Pareltjes van, wat ons betreft, hoogstaande kwaliteit, die voorzitter Pieter en mij frontaal raakten. Een paar passages uit zo’n verhaal hieronder|:

“De wereld lijkt van glas, koud en glanzend. Ik haal een man in en terwijl ik hem voorbij fiets, zegt hij: “Wat heerlijk is het, he”. Zijn woorden dampen.

Het liefst zou ik u vandaag een momentje in mijn lijf gunnen, gewoon, om u te laten voelen hoe heerlijk dit is. Hoe verbonden ik me voel met de man die zo geniet van deze mooie dag dat hij het gewoon hardop moet zeggen als ik hem passeer. Hoe lekker de kou op mijn wangen is, de warmte in mijn lijf en de spanning in mijn spieren. Wat is het leven meer dan een zoektocht naar wat je gelukkig maakt? Fietsen maakt mij gelukkig.

De euforie van mijn eerste fietstocht vergeet ik nooit. De chaos in mijn hoofd, kolkende gedachten, gepieker, ze verdwenen onder mijn zoevende bandjes, lekten weg in de berm en losten op in het gras en het mos. Er kwam rust voor terug, stilte in mijn hoofd. Helderheid. Goede ideeën. Meer geduld, met mezelf en met anderen. En oog voor het buiten zijn. Buiten is prachtig. Ook als het waait en als het regent.

Buiten geeft alleen maar; buiten brengt je dichter bij jezelf. Buiten is pretentieloos prachtig. En nog gratis ook.

Ontzettend veel buiten wens ik u, in het komend jaar.”

De 2e zaterdag rit van het seizoen en het is nog maar februari. Ondanks de temperaturen onder 0 van de afgelopen nacht, de huidige temperatuur van 6 graden  en de stevige zuidwesten wind, staan er 16 bereidwilligen om 13.00 uur klaar voor de Spikke. Zo nu en dan verschijnt er een, nog schraal, zonnetje.

Allereerst worden natuurlijk de nieuw aangeschafte racemonsters bewonderd, de geneugten van STRAVA gedeeld en de klachten gedeponeerd. De “ideeën/oplossingen bus” wordt dit keer nog niet gevuld maar dat komt ongetwijfeld. Stipt om 13.00 uur worden de “mean machines” bestegen en gaat het richting Elburgerweg. Folkert uit Veessen arriveert 5 minuten te laat en we komen hem toevallig tegen in de buurt van Vierhouten en hij kan aanpikken. Tja Folkert….. ff wennen: die captains van de TC Heerde hanteren de vertrektijd messcherp. Zelfs op de voorzitter wordt niet gewacht!

Merkbaar is dat iedereen zin heeft in het naderende wegseizoen maar dat het ook weer wennen is. Her harde zadel, het ontbreken van de ATB vering, de hogere snelheid, het lijkt allemaal weer nieuw. We rijden door de bossen van de Noord Veluwe tegen de stevige wind in en via het kanaal, met wind in de rug, keren we weer terug naar de thuisbasis. Onderweg, op de kanaaldijk, zegt iemand tegen me dat je op 2 manieren tegen de (weers)omstandigheden aan kunt kijken. Positief en negatief en je kunt hieruit zelf kiezen. Je kunt opmerken dat het nog snijdend koud is, de wind en het zadel te hard, de groep te groot en de snelheid te wisselend. Je kunt ook opmerken dat het zonnetje schijnt en de wind wel in de rug is en dat velen, door wat voor oorzaak dan ook, dit niet kunnen beleven. Een wijze opmerking. “Kies maar”. Is dat in het alledaagse leven ook niet precies zo?

Op het laatste stukje kanaaldijk wordt er een stukje gesprint, een beetje ten koste van de groepsdiscipline. Bestuurslid Arjan (dat bestuurswerk levert blijkbaar een berg mentale en fysieke energie op!) wint. Gert Jan komt met een ijselijke topsnelheid, op zijn splinternieuwe Colnago, nog in de buurt, en passant de webmaster in de pan hakkend. De webmaster roept nog wel even dat hij 20 jaar en 5 kilo te kort komt maar dat dit in het komend seizoen keihard overbrugd wordt. Het zal vast wel.

Kortom: het was een mooie middag. Lekkerrrr……

Het STRAVA klassement van de maand februari:

De hommel weegt 0,2 gram en heeft vleugels van 0,7 cm. Volgens de wetten van de aerodynamica kan hij niet vliegen en doet hij het onmogelijke. Waarom kan hij dan wel vliegen? Omdat hij niets van aerodynamica weet en omdat hij het gewoon doet! Hij doet iets waarvan vooraf niet vaststaat of hij het kan.

Wij mensen kunnen niet wat de hommel kan……….

Wij mensen hebben de neiging om eerst alles te willen weten voordat we wat doen. Daardoor blijven we ook keurig binnen de grenzen van wat we mogelijk achten c.q. wat gangbaar is en springen we vrijwel nooit in het duister. Zekerheid voor alles. Wetenschap zonder enige verbeelding. Vooral geen risico. Nooit iets doen waarvan niet van tevoren vaststaat dat je het kunt. Het leven verworden tot schaken, waarbij remise het uitgangspunt van denken is. Geen spoortje uitdaging. Catenaccio, zoals vroeger de Italianen het voetbal bedreven, volledig op de verdediging, OK, weliswaar soms effectief maar……… niet om aan te zien……..oorverdovend saai! Eigenlijk doelloos.

Het Jaarprogramma met de sportieve doelen voor 2015 is bekend.

Ik heb enkele ogenschijnlijk respectabele en welluidende argumenten gehoord om niet voor een doel te gaan. Zoals:

“Ik kan in de heuvels niet meekomen”. Nou en! Je hoeft toch niet de beste te zijn? Als je maar lol hebt!

“Meegaan met de tochten van het jaarprogramma kost me geld”. Klopt, maar de TC Heerde neemt een belangrijk deel van de kosten voor haar rekening en beschouw jouw deel als een investering in je fysieke en mentale gezondheid; een investering in jezelf.

“Ik wil graag maar heb het zo druk en beschik over zo weinig vrije tijd”. Hoeveel tijd zou je dan nog willen wachten? Of wil je misschien wachten tot het te laat is, zodat “ooit” helaas “nooit” wordt.

Misschien moeten we het meer doen zoals de hommel: er niets van weten, dromen, durven, misschien wel het onmogelijke doen, het op je af laten komen, je uit laten dagen, een stap maken en bovenal………..het gewoon doen! Doe het!

BAMMMMMMMMMM!

Een veldtoertocht en stormachtige wind voorzien van windstoten, zijn twee grootheden die niet goed bij elkaar passen. Aan de ene kant wil je graag dat het evenement doorgaat omdat er veel werk verricht is, werk dat je graag wilt verzilveren en aan de andere kant wil je voorkomen dat deelnemers en vrijwilligers in onplezierige en eventueel gevaarlijke situaties terecht komen. De beoefening van de ATB sport is nooit zonder gevaren en natuurlijk rijden de deelnemers op eigen risico in het bos maar als vereniging heb je wel een zorgplicht op je te nemen. Wat is dan wijsheid…..?

En daar sta je dan als commissieleden op een winderige vrijdagmorgen naar de woest heen en weer bewegende bomen en de KNMI app te turen en bij elkaar af te tasten hoe ieder er in staat. We kunnen de hele wereld raadplegen: de NTFU, het KNMI, de boswachter en Yomanda maar uiteindelijk moeten we toch zelf, als commissie, de beslissing nemen. Dat doet echt niemand voor ons. En het is werkelijk waar: de beste stuurlui staan altijd echt aan de wal!

Na alle argumenten uitgewisseld te hebben (waarbij ieders mening gerespecteerd werd!) ontstond er een gelijke stand, een patstelling, die vakkundig door de voorzitter van de commissie doorbroken werd (daar zijn voorzitters voor): cancellen! Maar dan?

Vrijwilligers moeten worden afgemeld, de EHBO en de fietsenmaker gecontact, de hekwerken mogen bij gemeentewerken blijven, er moet onderdak gevonden worden voor 1000 krentenbollen,  de NTFU boog gecanceld, de dixie afgemeld, de website aangepast, Twitter, Facebook ingezet, afspreken dat we zaterdagmorgen deelnemers die de afgelasting niet meegekregen hebben gaan opvangen, etc. Niet leuk.
Maar dan het positieve: van de voetbal vereniging Heerde vernemen we binnen 5 minuten dat verschuiving naar 24 jnauri mogelijk is. De boseigenaren, Staatsbosbeheer, het Geldersch Landschap en de RGV bad en zweminrichtingen reageren binnen het uur positief op het verzoek om op 24 januari de veldtoertocht te laten plaatsvinden. De toertochtcoördinator van de NTFU fiatteert ook snel en past de datum op haar website aan. Geen bureaucratische organisaties met een dikke leemlaag tussen organisatie en publiek. Geen lange bureaucratische lijnen maar vraag en antwoord dicht bij elkaar! Bedankt daarvoor!
Van de gemeente Heerde krijgen we de mededeling dat ons bericht is geregistreerd onder nummer 273631 en als we vragen hebben over de afhandeling dan moeten we het registratienummer vermelden. Nou ja……… euh……..bedankt daarvoor. Relativeren is soms een noodzakelijke kunst. Tenslotte gaat het maar om een toertocht.

Ik hoop alleen, dat als we in de toekomst werkelijk serieuze en werkelijk dringende vragen hebben, gericht aan de overheid, bijvoorbeeld op het gebied van zorg, we als burgers iets meer horen dan een ‘registratienummer’……….

De verenigingen in Nederland hebben, over het algemeen, toenemende moeite met het vinden van leden die bereid zijn vrijwilligerswerk te verrichten. Dat is meer dan lastig want de essentie van een vereniging is immers: verenigen. Met als leidend principe het samen de schouders eronder zetten. Als dat basisprincipe wegvalt, c.q. onvoldoende aanwezig is, ondermijnt dat onmiddellijk het bestaansrecht van een vereniging.

De TC Heerde is opgericht in de tachtiger jaren van de vorige eeuw. Een heel andere tijd dan de huidige tijd. De samenleving was anders ingericht. Het toenmalige verenigingsleven kenmerkte zich door een aantal gelijkgestemden van vooral ex-voetballers van v.v. Heerde, die elkaar door en door kenden en onderling sterk waren verbonden. Al die leden waren dan ook bereid om de handen uit de mouwen te steken voor hun vereniging. Hun vereniging! De uren die zij in de vereniging staken voelde niet als een verplichting. Sterker: het was een deel van de lol en het plezier die die leden samen hadden. Ik hoor regelmatig uit verhalen van onze leden van de eerste uren hoe geweldig ze dat vonden!

Hun vereniging! De uren die zij in hun vereniging staken voelde niet als een verplichting. Sterker: het was een deel van de lol en het plezier die die leden samen hadden.

Nu, in de huidige tijd, zijn de leden op een lossere manier aan een vereniging verbonden. De redenen waarom leden lid zijn en worden, zijn nu heel divers, waardoor de onderlinge verbanden losser worden. Een vereniging moet nu vooral ook concurreren met allerlei maatschappelijke verschijnselen, waaronder een veel drukker dagelijks leven, dubbele banen, toenemende zorgtaken etc. En daardoor een steeds vollere agenda (voller dan enkele tientallen jaren geleden het geval was).

Die afgenomen vrije tijd en die lossere binding maken dat mensen zich niet automatisch meer beschikbaar stellen als vrijwilliger. Leden die zich meer opstellen als klanten c.q. consumenten dan als leden die ook een deel van de verantwoordelijkheidskoek oppakken die bij verenigingsleven hoort. Daarmee ontstaat het risico dat de vereniging komt te rusten op de schouders van te weinigen.

Een club is geen bedrijf of Jumbo waar je een veelheid aan consumptieartikelen in je kar kunt laden al naar gelang de behoefte. De leden zijn geen consumenten waar alleen aan wordt gevraagd om bij de kassa af te rekenen. De essentie van een vereniging is verenigen. Een gemeenschap. Met als leidend principe: het samen de schouders er onder zetten. En natuurlijk naar vermogen, met begrip voor die volle agenda en niet als verplichting van buitenaf. Want verplichten en vrijwilligheid gaan niet samen. Een vereniging is immers geen bedrijf.

Leden van een vereniging zijn geen consumenten waar alleen aan wordt gevraagd om bij de kassa af te rekenen.

Het maakt eigenlijk niet uit in welke richting onze maatschappij en daarbinnen het verenigingsleven (of wat voor leven dan ook) zich de komende decennia gaat ontwikkelen: 1 ding blijft hoe dan ook altijd overeind: Samen wordt een lange weg veel korter……..

 

Het is bekend dat wielrenners mentaal hard zijn in vergelijking met andere sporters zoals voetballers. Onze sportvrienden die de groene velden bevolken zijn, ook naar de mening van de echte kenners, enigszins verwekelijkt. Niet voor niets werd enige jaren geleden de toenmalige lichting profs de ‘patat-generatie’genoemd. Ook op amateur niveau schijnt dit verschil te bestaan. Maar dan die judo’ers!

Ik zag afgelopen weekend Henk Grol tijdens zijn partij op het WK judo in Rusland. Voor de wedstrijd begon zag je al dat het niet goed zat met onze Henk. Hij keek ongelukkig en zag eruit alsof hij nergens zin in had en zeker niet in een lekkere vette partij judo. Zijn uitstraling bezorgde zijn tegenstander onmiddellijk een geweldig mentaal voordeel.  En ja hoor, nadat Henk wat ongelukkig heen en weer had gewandeld en en passant zijn tegenstander verweet dat hij hem op zijn kwetsbare knie had geraakt, ging Henk met een denderende sutemi de mat af. Ippon! Exit Henk! Het schoot door me heen dat Vladimir Poetin waarschijnlijk zo naar westerlingen kijkt: mentaal zwak en niet in staat en bereid om een vuist te maken.
Henk exit. Maar Henk heeft, zoals  altijd, een excuus klaar! Henk is gestoken door een mug en is daardoor helaas fysiek ten onder gegaan. Hij kan er niets aan doen vertelt hij, half huilend,  tijdens een interview op de TV. “Ik heb ook altijd pech, nooit geluk”. Een judoreus van honderd kilo die niet tegen een prikje van zo’n zoemmug kan. Het zal wel. En als je dan echt ziek bent, dan meldt je je toch gewoon af! Ziek is ziek.

In de Tour de France maakte Johnny Hoogerland in de 9e etappe deel uit van een kopgroep. Hoogerland – op dat moment virtueel leider in het bergklassement – werd aangereden door een auto, vervolgens gelanceerd en belandde in een hek met prikkeldraad. Hoogerland liep diepe snijwonden op, maar reed de etappe toch uit. Later zou blijken in het ziekenhuis, dat er 33 hechtingen nodig waren om zijn wonden te dichten. Zijn eerste reactie bij het verlaten van het ziekenhuis was:  “Gewoon doorgaan, ik heb nog geluk gehad”. De volgende dag stapte hij inderdaad ‘gewoon’ weer op de fiets………..

Tja Henk jongen. Ik kan maar een ding zeggen: ga toch fietsen, man………………………!

Enige tijd geleden zag ik een verslag van de World Ports Classic. Dit is een twee daagse etappe koers: Rotterdam-Antwerpen, Antwerpen-Rotterdam. Een aantal vluchters was vooruit en hadden een paar minuten voorsprong, maar de spoorbomen gingen dicht en de voorsprong was weg. Een ijzeren wet in deze koers: spoorbomen zijn heilig op straffe van diskwalificatie.

Een week daarvoor De A-groep in de laatste zaterdagtocht voor Luxemburg. Spoorbomen bij Teuge zijn en blijven dicht. Vijf minuten, tien minuten ….geen trein. Verkeersregels zijn heilig ook voor rijders bij onze Toerclub, want we rijden met ons visitekaartje, onze clubkleding, en de namen van onze sponsors. Maar dan het dilemma. Ik ga de afloop niet vertellen, dat is alleen aan de deelnemers van deze tocht.

Het is ook bij het fietsen in clubverband een kwestie van geven en nemen. Met sommige zaken kan je het niet snel te nauw nemen (verkeersregels), maar het accepteren van verschillen in opvattingen vraagt om veel ruimte voor elkaar. Tja, ook fietsen is niet altijd een simpele sport. Gelukkig ken ik onze vereniging als een club waar die ruimte er zeker is.

Ik wens jullie een prachtige (fiets)zomer toe.

de voorzitter

ATB’en en Racefietsen is ook een competitiesport:

“zo nu en dan wordt er niet meer vriendelijk gebabbeld en de blik in de ogen verandert, krijgt iets hards en ongenaakbaars. Weg is het wij-gevoel; op is de sportieve solidariteit; stuk is: ‘samen wordt een lange weg veel korter’  (nota bene onze core business!). Hier telt alleen de IK in inktzwarte hoofdletters”.

Maar als er werkelijk iets aan de hand is dan verdwijnt  competitie en maakt snel plaats voor solidariteit; IK wordt weer snel WIJ. Zoals onderstaande foto duidelijk maakt: Samen uit, samen thuis. Ook bij materiaalpech, een geknapte ketting.