TC HEERDE

De weersomstandigheden waren op zaterdag 8 november uitstekend. Prachtig zonnig weer en bovendien was het de dagen ervoor zo goed als droog geweest. Lekker, bijna voorjaarsachtig weer, met een zonnetje dat lodderig om de hoek keek. 

Het bos was nauwelijks drassig op een paar bekende ‘lage’ punten na. Dat maakte de route relatief makkelijk berijdbaar. De afspuitvoorzieningen werden dan ook nauwelijks gebruikt. De opgevangen geluiden uit het peloton deelnemers waren ronduit positief. “Mooi parcours, prima uitgepijld en goede verzorging”.

Er zijn, zeker ook als gevolg van deze uitgelezen omstandigheden, geen gewonden gevallen. Gezien de moeilijkheidsgraad van de route een uitermate prettig resultaat.

Onze toertocht is bezocht door een Kwaliteitsadviseur van de NTFU die onderzoek heeft gedaan naar organisatieaspecten en veiligheidsaspecten en de geboden service kritisch heeft bezien. We zijn daarvoor met vlag en wimpel geslaagd (nader bericht volgt). We vroegen om 1 ster maar waren goed voor twee, zelfs bijna drie! (we zijn ook veel te bescheiden). De commissie  gaat dan ook onmiddellijk een tweede ster aanvragen.

Waarom  vragen we eigenlijk sterren aan? Is dat wel belangrijk en de moeite waard?

Enerzijds geeft de ster aan wat de deelnemers mogen verwachten tijdens het wielersportevenement en speelt het bezit van een ster, c.q. sterren, een positieve rol in het PR verhaal. Anderzijds, en wellicht belangrijker, geeft het de TC Heerde een handvat om het evenement kwalitatief op een hoger niveau te tillen. En wel op veiligheidsaspecten, organisatorische aspecten, routebepijling en serviceverlening.

Willen we met die sterren veel meer deelnemers trekken? Willen we een klassieker worden met duizenden deelnemers?

Helemaal niet!

We zijn immers geen bedrijf dat jaagt op winststijging ten koste van veel! We willen een kwalitatief goed evenement aanbieden met een aantal deelnemers dat we organisatorisch en logistiek aankunnen. Een evenement, waarin de deelnemers hun voertuigen kwijt kunnen, zich kunnen inschrijven in een kantine, waarin je je nog kunt bewegen en waarin de inschrijving vlot verloopt. Een evenement waarin, je  niet op het parcours in een file  hoeft te rijden, waar je ook nog even de snelheid kunt opvoeren, zonder meteen anderen in de weg te rijden. Een evenement waar het gezellig is. Een evenement, waarin je als je even te laat bent toch nog wat te eten en te drinken krijgt bij de controleposten. En als je onderweg wat overkomt, zowel materieel als persoonlijk, je er vanuit kunt gaan dat er voldoende mankracht aanwezig is om je adequaat te helpen. Een evenement waar wijzelf als vrijwilliger en als commissielid blijvend plezier en lol aan kunnen ontlenen, mede omdat we het gevoel hebben dat we anderen een plezier doen. Met pakweg 1000 tot 1200 deelnemers per tocht hebben we de kwaliteitsgrens van onze huidige voorzieningen wellicht wel bereikt. Betekent dat we nog wel wat mogen groeien. Betekent ook dat we nog best wat beter en ‘scherper’ mogen worden.

In totaal hebben 549 ATB-ers aan de tocht deelgenomen. De oudste deelnemer was 72 jaar jong en de jongste deelnemer 11 jaar oud.  In november hebben we ieder jaar te maken met veel concurrentie in de regio, reden voor de, in vergelijking met januari, beperkte deelname. Toch is er een toename te constateren in de november ritten in deelname. Ook op jaarbasis zien we een stijging van het aantal deelnemers. Er is nog een duidelijke trend zichtbaar, namelijk de constant toenemende belangstelling voor de 60 kilometer route. Dat neemt niet weg dat de 45 km route het drukst bevolkt blijft. De 30 kilometer tocht verliest aan populariteit. Wellicht dat de toenemende belangstelling voor langere afstanden reden is om over een 75 km route na te denken. Voer voor de organiserende commissie. De volgende trend die herkenbaar is, is dat er steeds meer dames meedoen met de veldtoertochten. Dit jaar bestond het contingent deelnemers uit 12% vrouwen. Verheugend!

Last but not least: ook verheugend was wederom de voorbeeldige inzet van de vrijwilligers van de voetbalvereniging Heerde in de kantine. V.V. HEERDE mogen we voortaan wel met hoofdletters schrijven! Dat gaan we dan ook maar doen………

De afgelopen jaren is het voorrijden van de RVTT door de leden van de TC Heerde niet vlekkeloos verlopen. Het heeft hier en daar wel een gekneusd c.q. gebroken ribje en afgeknapt enkeltje opgeleverd. Reden waarom de commissie RVTT, onder leiding van Gerrit van Gelder, het voorrijden dit jaar wat anders aangepakt heeft. 

De 30 deelnemers werden na koffie en een broodje verdeeld in 4 groepen, waardoor het overzicht en tempo veel beter onder controle waren dan voorgaande jaren het geval was. Er is dan ook niemand gevallen ‘met erg’, zoals de Belgen dat zo mooi uitdrukken. Hans T. is de enige die de modder even opgezocht heeft omdat er, zoals hij beweerde, een boomstronk volstrekt onterecht op een onmogelijke plek op zijn rijroute aanwezig was. Wat deed dat ding daar! Hans was niet te beroerd om in zijn val nog even een maatje mee te nemen. Maar zelfs dat mocht de pret niet drukken.Nogmaals: gelukkig allemaal zonder erg.

Het weer was geweldig. 22 graden boven nul en dat op 1 november. De warmste dag van de afgelopen eeuwen. Beter kan niet. De herfst in het bos liet zich dan ook van een fantastische kant zien met ongelofelijke kleurenpracht. Het was echt een Indian Summer. Buiten zijn is op zulke momenten een genot. Veel paddenstoelen aanwezig overigens.Voorrijder Peter moest nog even wennen aan zijn nieuwe Garmin GPS en reed met zijn groep even tegen de rijrichting in, daarbij de tegemoet rijdende groepen toeroepend dat zij verkeerd reden. Gelukkig was er uiteindelijk sprake van zelf corrigerend vermogen.

Onderweg werd de maaginhoud weer aangevuld met de onvolprezen snert van slager Nooteboom. Het was natuurlijk wel zo dat gezien de weersomstandigheden ijs beter op zijn plek zou zijn geweest maar desalniettemin:  zeer bedankt mannen van de catering! Na de rit werd er nog een drankje gedronken in de kantine van v.v. Heerde. Kortom een prima rit!

Bestuurslid Peter Mast is in de namiddag nog uitvoerig geïnterviewd door Radio Heerde in verband met het voorrijden maar vooral in verband met de aanstaande toertocht van zaterdag 8 november. Voor de liefhebber: http://www.radio794.nl/demand2.php (Zaterdagmiddag plus 4e uur, na het nummer: ‘I want you’).

Zaterdag 11 oktober 2014: De MTB groep van TC Heerde is met 18 man afgereisd naar Valkenburg in Limburg om daar in de ochtend een MTB tocht door de grotten te maken. Na een goed 2 uur rijden waren we bij de Sibbegroeve. Vrijwel direct konden we 165 treden de diepte in.

Na instructie en afstellen van de fietsen zijn we in 2 groepen 1,5 uur wezen MTB’en in een 70 km groot gangenstelsel. De kop van de A groep was na 5 minuten fietsen de staart al kwijt. En dan is zo’n grot donker. De begeleidster heeft de staart weer opgehaald. Bleek dat iemand met zijn verlichting bezig was en daardoor niet gezien had dat voor hem iemand een bocht maakte…Na een uur fietsen heeft de groep de snelheid opgevoerd. Echter de begeleidster wilde niet onderdoen, wat voor haar helaas in een glijpartij is geëindigd. Het liep met een kneuzing aan arm en ego gelukkig goed af. Na het anderhalf uur trappen, konden we 165 treden omhoog waar een zanddouche ons te wachten stond. (Dank je wel B – groep..!).

Weer terug op de parkeerplaats hebben we onze boterhammen gegeten, waarna de mtb’s werden uitgeladen. Direct bij de parkeerplaats liep de MTB route van Valkenburg. Deze was best pittig, gezien de hoogtemeters die er in verwerkt zijn. Ook de afwisseling van paden was boeiend, maar ook soms zwaar. Een paar B – rijders hebben halverwege liggen uitpuffen in het gras. Om 4 uur werd er ingeladen en huiswaarts gereden. Sommigen hebben de terugreis niet bewust meegemaakt doordat ze al in de auto sliepen. In Heerde hebben we bij “de Spikke” met z’n alleen als afsluiting van de dag gegeten. Een dag die zeker voor herhaling vatbaar is.

Zaterdag 23 augustus wordt door de TC Heerde de Eiffel toer gereden. De toer is bestemd voor het hele racefiets segment. Een route van 111 kilometer. De start is in het plaatsje Kornelimünster; vlak onder Aken en ongeveer 233 km rijden vanaf Heerde. De beide captains van de A-ploeg zijn op verkenning naar het gebied getogen. Hieronder het verslag:

Om de tweede seizoenshelft goed voor de dag te komen, en de toertocht door de Eiffel te laten slagen, besloten Helko en Jan vast wat voorwerk te verrichten en de route te gaan verkennen. Na een 240 km lange autorit, met koffiestop bij de bekende benzinepomp om kwart over 9 gearriveerd, fietsje klaargezet, gelletjes mee, bidon vol en vertrekken. Het gaat een mooie club rit worden, prachtige route, mooie vergezichten en leuke beklimmingen[ 7 km lengte a 5 % ] dus goed te doen. Ook de koffiestop is gepland, en de taart is van uitstekende kwaliteit.

Niets staat je dus in de weg om je op te geven voor deze Eiffel route op 23 augustus.

Wie weet ben je dan net zo enthousiast als dat wij zijn.

Met vriendelijke fietsgroet,

Helko /Jan

Afgelopen zaterdag 12 juli is de Lange Afstand Tocht weer gereden. De C-groep heeft  een 105 kilometer route gereden en de A-groep heeft een 207 kilometer lange route afgelegd. De weersomstandigheden konden niet beter: 25 graden en geen spatje regen. En dat midden in een periode van instabiele weersomstandigheden, voorzien van tropische regenbuien en onweer. Wat een geluk! De tocht werd door beide teams afgesloten met een uitstekend en vooral ook gezellig buffetje in de Spikke en uiteraard hoorde daar ook een drankje bij. De tocht werd weer uitstekend georganiseerd door Kees Dokter en Drikus Wijenberg, waarvoor dank!

De C-groep, voor de helft bestaande uit dames, heeft de 100 kilometer van “Rabo Veluwes Mooiste” gereden, die in werkelijkheid een paar kilometer langer is door een aantal noodzakelijke routewijzigingen.

De eerste 15 kilometers werden door de IJsselvallei afgelegd en door de hoogwatergeul in aanbouw.

Tussen Veessen en Wapenveld komt een hoogwatergeul, die de IJssel extra armslag moet geven. De hoogwatergeul ontstaat doordat er in het gebied twee dijken van elk bijna acht kilometer aangelegd worden.  Er wordt dus niets uitgegraven. De 17 hoogspanningsmasten in het gebied van de hoogwatergeul zijn inmiddels allemaal op sokkels geplaatst. De masten houden daarmee ‘droge voeten’ als de geul in de toekomst vol mocht stromen.

De route liep vervolgens over de IJsseldijk en de Veluwezoom werd beklommen via de Burgemeester Honcooplaan. Achtereenvolgens werden de Knobbel en de Stakenberg beklommen. Na Vierhouten volgde  de prachtige heuvelachtige weg van Vierhouten naar Gortel (Gortelseweg). Volgens kenners de mooiste weg van ons land. De route bevat 862 hoogtemeters (klik op de kaart om de route beter te kunnen bekijken). Knap van de C-rijders om deze route weg te tikken en vervolgens zo fris nog in de Spikke te zitten.

 

De gecombineerde A / B groep (hoewel er slechts 1 B-rijder present was) heeft met recht een water route gereden. Een route, in elkaar gezet door Kees Dokter langs de boorden van de polder Flevoland. Een verrassend mooie route door prachtige gebieden zoals de Oostvaardersplassen, het grootste moerasgebied van Nederland. De weidsheid is hier ongekend en de natuur heeft er vrij spel. Zo moet heel Nederland er duizenden jaren geleden hebben uitgezien. Kees had de route weer geweldig voor elkaar en van zijn lokale routekennis konden we maximaal profiteren.Vooral zijn keus om op diverse trajecten achter elkaar te gaan rijden i.p.v. naast elkaar kwam de veiligheid zeker ten goede.

Twee honderd en zeven kilometers rijden is niet niks en leidt ertoe dat je als deelnemer in meer of mindere mate uit je “comfort zone” moet. We zijn gewend om pakweg 100 tot 120 kilometer te rijden, ook als er een stevig tempo gereden wordt. Zonder dat dit fysiek en mentaal erg belastend wordt. Een route van 207 kilometer is van andere orde. Door het rijden van een degelijke afstand ontkomt je niet aan pijntjes, kwaaltjes en krampjes en slaat op den duur onverbiddelijk de fysieke en mentale vermoeidheid toe. Opvallend is dat geen der deelnemers echt serieuze problemen heeft ondervonden. Het zegt veel over het  aanwezige conditieniveau!

Een paar gebeurtenissen staan me bij van deze tocht. Gebeurtenissen die fietsen doet lijken op het leven zelf. Gebeurtenissen die kleur geeft aan mensen en die ervoor zorgen dat sport in het algemeen en deze sport in het bijzonder zo fascinerend is:
We rijden op een smal onoverzichtelijk pad. Bij een vrijwel haakse bocht moet er stevig geremd worden voor een groep tegenliggers. Evert rijdt tegen collega Herman aan en valt echt stevig op het asfalt en rolt in de berm. Hij bekommert zich nauwelijks om zichzelf en eigen materiaal en stapt meteen naar Herman om te vragen of daar alles in orde is. Dat kleurt iemand als mens. Kort daarop zie ik Evert twee keer 5 kilometer op kop rijden met een ietwat geblesseerde knie. Dat kleurt iemand als sporter en als mens.
In het verloop van de tocht, op de Knobbel, zie ik de hand van Helko enkele keren naar de rug van Evert gaan om hem naar boven te duwen. U kunt nu opmerken dat dit toch niet zo veel voorstelt. Ik kan u echter verzekeren dat zoiets na 200 kilometer in het zadel wel iets voorstelt! Het kleurt iemand als mens en als sporter!

Het maakt fietsen in teamverband plotseling heel bijzonder…………..

Door met de muis op bovenstaande flyer te klikken of door HIER te klikken krijgt u alle informatie over “Rabo Veluwes Mooiste” van zaterdag 2 augustus 2014.

Zaterdag 12 juli a.s. is het weer zover: de grote tocht in clubverband!

De route, uitgezet door Kees Dokter, gaat ditmaal door de Flevopolder en langs de Randmeren. De te rijden afstand is circa 200 km, maar daar hebben we de hele dag de tijd voor. We vertrekken om 07.00 uur vanaf “De Spikke” in Heerde. Een volgauto zal ons begeleiden. Onderweg wordt er een paar keer gestopt om koffie of wat anders te drinken.

De tocht sluiten we af met een maaltijd in “De Spikke.

De eigen bijdrage voor deze dag is € 20,-.

Aanmelden voor vóór 25 juni a.s. bij:

Kees Dokter, Roetnest 9,

T: (0578) 693901

E: keesdokter@hotmail.com 

De organisatoren: Kees Dokter en Drikus Wijenberg. 

ps: de C-groep zal een parcours van 100 kilometer rijden. Uiteraard zijn alle TC-ATB ‘ers die in het bezit zijn van een racefiets van harte welkom.

De Amstel Gold Race is 1 van de voorjaarsklassiekers. Iedere klassieker uit deze illustere rij heeft zijn eigen kenmerken; heeft zijn eigen DNA. Zo kenmerkt de Ronde van Vlaanderen zich door het gestuiter over de kasseien en de kasseibergen. Parijs – Roubaix heeft dit in het kwadraat en de route van Luik – Bastenaken – Luik loopt door een land van ongeëvenaarde schoonheid, die in schril contrast staat met wat de mensen er van gemaakt hebben. De dorpen, stadjes en wegen lijken verstild te zijn geraakt in het stoomlocomotief tijdperk. Het is net alsof die grote dampende locomotieven nog steeds hun grauwe wolken roet over de bebouwde kommen heen storten, waardoor complete woonkernen volkomen vergrijst zijn en soms een diep armoedige indruk maken. Nee dan de AGR: prachtige wegen door lieflijke, kleurrijke dorpjes met veel cultuur en voorzien van tig terrasjes. Een ongekende entourage, maar wel veel keren en draaien, waardoor de gemiddelde snelheid drastisch omlaag gesteld moet worden. 

Na een voorspoedige reis met uiteraard een koffiestop bij een benzinestation (bar slechte koffie) zijn we in Valkenburg aangekomen. Prachtig zonnig weer zonder ook maar een wolkje aan de hemel. Wel redelijk frisse temperaturen met een matige noorden wind. Wat een meteorologisch geluk!

De Amstel Gold Race heeft 3 permanent uitgezette bordjesroutes en lus 2 is niet alleen de langste, maar waarschijnlijk ook de mooiste variant. Dit komt vooral door de lus door Vaals, Epen & Slenaken, misschien wel het mooiste stukje van Nederland.
Het begin van de route was rustig. Alhoewel we op de eerste de beste afdaling bij Cadier en Keer een slecht uitziend ongeval zagen van een drietal racefietsers die in de afdaling met vaart bovenop een auto geknald waren, even verderop hoorden we het akelige geluid van de sireses van de ambulance al. Hopenlijk is het voor de betrokkenen meegevallen! Voor ons was het aanleiding om extra voorzichtig af te dalen. Na een lange afdaling richting Maastricht werd koers gezet richting de zuidelijke grens. Daar ging de weg met korte rukken naar boven en naar beneden, zonder over beklimmingen van betekenis te voeren. Bij de Wolfsberg werd definitief het start signaal gegeven voor een reeks mooie beklimmingen. De prachtige Loorberg werd via een grote lus gevolgd door de Schweiberg.

Daarna ging het richting het drielandenpunt (onze voorzitter, leraar van beroep, kon deze geografische locatie niet vinden, hopelijk komt de arbeidsinspectie dit niet te weten, sssst…..) en doorkruist deze lus van de Amstel Gold Race ‘het mooiste stukje van Nederland’ bij de Camerig. Na de beklimmingen van de Vaalserberg werd op het hoogste deel van Nederland de draai gemaakt om weer terug te gaan richting Gulpen via de Eperbaan, Eperheide en de “killing” Gulperberg vanuit Partij. Na de Kruisberg werd niet gekozen voor de Eyserbosweg en de mooie en zware finale van de Amstel Gold Race. Lus 2 kiest voor de makkelijkere Trintelerberg Zuid en een kleine omweg via de Hulsberg weer terug richting de Sibbergrubbe bij Valkenburg.

Het was niet mooi: het was fantastisch! Wie zijn wij dat we dit mogen meemaken! Op naar Luxemburg eind mei.

Iedereen veilig weer terug zonder valpartijen of mechanische narigheid. De teamcaptains, vervoerregelaar Gerard en de ‘mental coach’ Evert werden door de voorzitter na terugkomst in Heerde terecht bedankt voor hun inspanningen want………. het was niet mooi: het was fantastisch! Wie zijn wij dat we dit mogen meemaken! Op naar Luxemburg eind mei.