De TC Heerde, de Mergelheuvelland, Wallonië en de pastoor
Je moet er natuurlijk wel even moeite voor doen om er te komen. Om 5 uur uit bed en om 6 uur vertrekken voor een rit van enkele uren is niet niks! Dus onderweg maar even aan bij zo’n oersaaie benzinepomp langs de snelweg voor wat automatenkoffie.
Wallonië, de Belgische Ardennen, is een land met grote contrasten. Enerzijds is het land voorzien van een wonderschone natuur. Met vreselijk veel kleuren en vormen. Niets staat stil en zelfs wat plat lijkt, blijkt in de praktijk ‘vals plat’ te zijn. Deze ongeëvenaarde schoonheid staat anderzijds in schril contrast met wat de mensen er van gemaakt hebben. De dorpen, stadjes en wegen lijken verstild te zijn geraakt in het stoomlocomotief tijdperk. Het is net alsof die grote dampende locomotieven nog steeds hun grauwe wolken roet over de bebouwde kommen heen storten, waardoor complete woonkernen volkomen vergrijst zijn en soms een diep armoedige indruk maken. Dat geldt ook voor de kwaliteit van de wegen, en dat is voor ons fietsers toch het primaire belang, wegen die allerbelabberdst zijn en de constante aandacht van ons arme fietsers nodig hebben. Gaten en scheuren in overvloed. Dit prachtige land verdient zo veel beter en ook wij fietsers verdienen overigens beter!
In deze omgeving vond de Mergelland Heuveltocht van het A-team van de TC Heerde, waarin het voltallige bestuur vertegenwoordigd was (!), plaats.
Om maar met de deur in huis te vallen: Peter had zijn dag niet. Het was zweten, kreunen en steunen en hij hing vanaf de eerste kilometer aan het elastiek. En dit een paar weken na zijn 6 bergetappes van de TransAlp. Er was niet veel meer van over en hij werd meedogenloos in de poep gereden. No excuses. Hij was wel zo slim om snel over te schakelen op eigen tempo en zich niet helemaal leeg te rijden en daardoor bleef hij de hele dag wel aansluiting met het peloton houden.
Hans reed het eerste gedeelte uitstekend en pal vooraan mee, maar……… was vergeten dat de koers bestaat uit meerdere gedeelten en………. vooral uit een laatste gedeelte. Dat kwam hem duur te staan. De laatste 20 kilometer was de “piepe” volledig, maar dan ook tot op de bodem “leugh” en werd hij er licht bergop zelfs knalhard afgereden door meneer pastoor op een stadsfiets. Al passerend heeft hij Hans nog even snel de absolutie verleend.
De bergprijs gaat zonder enige twijfel naar Kees. Schrijver dezes heeft het alleen maar van de achterzijde kunnen bewonderen. Het moet wel top zijn om na een medische dip de fysiek sportieve top weer zo te kunnen bereiken. Boven op die ‘berg’ komen: dat is pas echt top!
Jan en onze Voorzitter Pieter (!) besloten, aangekomen in Heerde na een gedenkwaardige dag, in onderling overleg, om volgend jaar de ‘Hans T. Memorial’ te gaan rijden in plaats van de Mergelheuvelland. Tja… je moet het maar hebben van je collega bestuursleden!
Jan weerde zich overigens prima op de battle fields van Wallonië maar nog veel beter op de snelwegen, c.q. de battle roads, van Limburg naar Heerde. Hij heeft onderweg namelijk minimaal 164 keer de maximum snelheid overtreden. Het is zo goed als zeker dat de officier van Justitie deze overtredingen niet wil afdoen met een boete maar gevangenisstraf zal eisen. Jan heeft intimi reeds toevertrouwd dat hij in geval van een veroordeling met gevangenisstraf (vrijwel zeker), er de voorkeur aan geeft opgesloten te worden in de vrouwengevangenis van Alkmaar. En wel op de groepsafdeling. Mocht Justitie dit verzoek honoreren, dan is Jan ten volle bereid dit verblijf vrijwillig met enkele jaren te verlengen.
Bovenstaande is natuurlijk voor een deel, goed bedoelde, onzin en een weerslag van wat er deze dag aan wieleronzin uitgekraamd wordt. Dat neemt niet weg dat er op zo’n dag veel gebeurt en er van alles “beleefd” wordt. En of je nu als eerste of als laatste eindigt of je nu wel of niet de absolutie gekregen hebt, of je nu wel of niet ALLES in de hand hebt, of je nu wel of niet stiekem boekjes leest en of je nu wel of niet te hard rijdt: uiteindelijk gaat het om de “beleving”.