Laatst in oktober tijdens de Bike Motion zag ik oud-tourwinnaar Jan Janssen in gesprek met een tweetal klanten. Hij stond gebogen over een fiets. De afstand tussen hem en mij was te groot om hem goed te kunnen verstaan maar het was helder dat het over poen ging. Toen hij omhoog kwam en ik zijn gezicht kon zien zag ik de weemoed naar verleden tijden in zijn gezicht gebrand…….

In 1968 versloeg Jan Janssen op een bloedwarme zomerdag in een tijdrit de Belg Herman van Springel en won die dag met deze heldendaad de Tour de France. Ik heb dat gezien op televisie, nog in zwart-wit. Jan was kinderlijk blij en dacht op dat moment echt niet aan de poen die de tourzege hem op zou gaan leveren. Want kinderen denken niet aan poen. Ik was toen ook nog een kind en ook kinderlijk blij voor hem. En Nederland ontplofte bijna letterlijk van nationale blijdschap. Achteraf naïef. Van Springel won normaal alle tijdritten van Jan Janssen, behalve die dag. Veel later begreep ik dat onze Jan gepakt had en die dag waarschijnlijk veel beter spul gepakt had dan van Springel. Een mythe is in de jaren na 1968 verloren gegaan. Vervlogen in de, nu ook nog, repeterende, ontnuchterende onthullingen.

Maar het laatste beetje van de mythe ging voor mij verloren op die dag in oktober 2013 tijdens de Bike Motion. Eens een tourwinnaar, een mythe, een sportheld, een klasbak, Neerlands trots uit vervlogen dagen, die een fiets verkocht.

Ik zag weemoed en heimwee naar verleden tijden in zijn gezicht gebrand……..