Van racefiets naar mountainbike | zaterdag 11 oktober 2014 |
|
Met een handjevol tochten op de kalender nadert het wegseizoen zijn eind. Sommige mensen kiezen ervoor om te gaan fitnessen, hun Taxc trainer van zolder te halen of een lange pauze in te lassen. Een grote groep maakt echter tijdelijk de overstap naar de mountainbike. Nog geen ervaren mountainbiker? Wij geven een aantal basistips! 1. Basispositie 2. Kijken 3. Bochten Meer leren? | |
Zaterdag 11 oktober 2014: De MTB groep van TC Heerde is met 18 man afgereisd naar Valkenburg in Limburg om daar in de ochtend een MTB tocht door de grotten te maken. Na een goed 2 uur rijden waren we bij de Sibbegroeve. Vrijwel direct konden we 165 treden de diepte in.
Na instructie en afstellen van de fietsen zijn we in 2 groepen 1,5 uur wezen MTB’en in een 70 km groot gangenstelsel. De kop van de A groep was na 5 minuten fietsen de staart al kwijt. En dan is zo’n grot donker. De begeleidster heeft de staart weer opgehaald. Bleek dat iemand met zijn verlichting bezig was en daardoor niet gezien had dat voor hem iemand een bocht maakte…Na een uur fietsen heeft de groep de snelheid opgevoerd. Echter de begeleidster wilde niet onderdoen, wat voor haar helaas in een glijpartij is geëindigd. Het liep met een kneuzing aan arm en ego gelukkig goed af. Na het anderhalf uur trappen, konden we 165 treden omhoog waar een zanddouche ons te wachten stond. (Dank je wel B – groep..!).
Weer terug op de parkeerplaats hebben we onze boterhammen gegeten, waarna de mtb’s werden uitgeladen. Direct bij de parkeerplaats liep de MTB route van Valkenburg. Deze was best pittig, gezien de hoogtemeters die er in verwerkt zijn. Ook de afwisseling van paden was boeiend, maar ook soms zwaar. Een paar B – rijders hebben halverwege liggen uitpuffen in het gras. Om 4 uur werd er ingeladen en huiswaarts gereden. Sommigen hebben de terugreis niet bewust meegemaakt doordat ze al in de auto sliepen. In Heerde hebben we bij “de Spikke” met z’n alleen als afsluiting van de dag gegeten. Een dag die zeker voor herhaling vatbaar is.
Tijdens de seizoen afsluitingsrit heeft er zich afgelopen zaterdag in de C-groep een vervelende valpartij voorgedaan. Herman is per ambulance naar het zieken huis te Zwolle vervoerd. Gelukkig kon Herman vanuit het ziekenhuis diezelfde dag, weliswaar met een gekneusde schouder, weer retour naar huis. Hij moet een weekje rust houden. Met Agaat is het goed afgelopen, alleen een beetje stijve spieren. Gelukkig lijkt het allemaal mee te vallen!
Een uitgelezen delegatie van de TC Heerde heeft afgelopen zaterdag deelgenomen aan de Mergelheuvelland 120 km route. Uiteraard werd op weg naar het Zuid Limburgse weer een stop gemaakt bij zo’n oergezellig wegrestaurant om werkelijk de smerigste koffie die te verkrijgen is op het westelijke halfrond (zogenaamde “meuk”), op de nuchtere maag naar binnen te gieten. Na deze beproeving is er werkelijk uitermate prettig 120 kilometer in zomerse omstandigheden afgelegd. In de loop van de middag loste nog even een stevige onweersbui haar onheil over onze suf getrainde deelnemers uit maar dat mocht de pret niet drukken.
Volgens zeer welingelichte bronnen heeft onze “Bokito” ook wel genaamd G.J. 2 (!) keer moeten lopen, omdat het stijgingspercentage hem te machtig was. Volgens diezelfde, over het algemeen welingelichte, bronnen is G.J. (Bokito) de maandag volgend op deze helletocht in het gemeentehuis te Heerde gesignaleerd. Dit om zijn naam “Bokito” te wijzigen in “Chin Chin” (het dwergaapje). Waarvan akte.
Wat zijn we met iets goeds bezig binnen de club. Sinds maart 2013 heb ik me kandidaat gesteld voor een rol binnen het bestuur. De club stond op de rand van de afgrond. Toch is er een bestuur gevormd en daar mocht ik deel van uitmaken. Vanaf het begin klikte het. Zo af en toe zetten we elkaar scherp en durven we als grote mannen elkaar feedback te geven en te ontvangen. In mijn beleving heeft de club potentieel om een grote gezonde club te worden. Hiervoor moet wel het een en ander gebeuren.
Ondanks dat ik het leuk vind om deel uit te maken van het bestuur, heb ik besloten te stoppen. Dit om persoonlijke redenen. Dit heeft dus niets te maken met de personen in het bestuur of de club zelf. Het past nu even niet deze job erbij te hebben.
Ik wens het bestuur veel succes toe. “Het is een goed stel.”
Heb je oren naar de plek die ik achterlaat, neem dan contact op met één van de bestuursleden.
Ik blijf natuurlijk wel actief lid van deze fantastische club.
Groet, Koos
Wiebe Idsinga heeft 2e pinksterdag 2013 de Elfstedentocht in 17,5 uur volbracht. Een oude man, gekromd, in kleding van een fietstoerclub en met helm. Lid van onze collega vereniging de RTC Rally Sneek. Als je, als ingewijde – en dat zijn we natuurlijk, wij van de TC Heerde – zijn houding op de fiets op de foto hiernaast ziet, denk je: dit is géén comfortabele houding, een veel te lage zit, hier moet hij doodmoe van worden en pijn in zijn knieën krijgen! Maar wat maakt het uit: Wiebe komt uit de tijd waarin het nog allemaal niet zo wetenschappelijk verantwoord en gepolijst snel moest zijn. Het allemaal wat langzamer ging……..
In 2012 heeft Wiebe de 240 km van de Elfstedentocht niet volbracht vanwege tijdgebrek en is opgepikt door de bezemwagen. Ondanks dat hij de rit niet volledig mocht uitrijden, kreeg hij toch van de organisatie, bij uitzondering, een medaille (hoe groot kun je zijn als organisatie!). Toen Wiebe Idsinga op weg wilde naar huis, kreeg hij het aanbod dat die bezemwagen hem wel thuis zou brengen. ‘Dat hie net hoegd’, zo zei hij met dat typerende, afgewend gezicht want ‘Der wachtet thús gjinien op my.’
Daar val je toch even door stil. Ontroerend! Wat een bijzondere man. Een man die van geen ophouden weet. Een diepe en respectvolle buiging. Wat een geweldige sport die dergelijke mensen voortbrengt…….
Hieronder de indrukwekkende – bekroonde – rapportage van het laatste gedeelte van zijn tocht in 2012.
Wiebe Idsinga.
Het is bekend dat wielrenners mentaal hard zijn in vergelijking met andere sporters zoals voetballers. Onze sportvrienden die de groene velden bevolken zijn, ook naar de mening van de echte kenners, enigszins verwekelijkt. Niet voor niets werd enige jaren geleden de toenmalige lichting profs de ‘patat-generatie’genoemd. Ook op amateur niveau schijnt dit verschil te bestaan. Maar dan die judo’ers!
Ik zag afgelopen weekend Henk Grol tijdens zijn partij op het WK judo in Rusland. Voor de wedstrijd begon zag je al dat het niet goed zat met onze Henk. Hij keek ongelukkig en zag eruit alsof hij nergens zin in had en zeker niet in een lekkere vette partij judo. Zijn uitstraling bezorgde zijn tegenstander onmiddellijk een geweldig mentaal voordeel. En ja hoor, nadat Henk wat ongelukkig heen en weer had gewandeld en en passant zijn tegenstander verweet dat hij hem op zijn kwetsbare knie had geraakt, ging Henk met een denderende sutemi de mat af. Ippon! Exit Henk! Het schoot door me heen dat Vladimir Poetin waarschijnlijk zo naar westerlingen kijkt: mentaal zwak en niet in staat en bereid om een vuist te maken.
Henk exit. Maar Henk heeft, zoals altijd, een excuus klaar! Henk is gestoken door een mug en is daardoor helaas fysiek ten onder gegaan. Hij kan er niets aan doen vertelt hij, half huilend, tijdens een interview op de TV. “Ik heb ook altijd pech, nooit geluk”. Een judoreus van honderd kilo die niet tegen een prikje van zo’n zoemmug kan. Het zal wel. En als je dan echt ziek bent, dan meldt je je toch gewoon af! Ziek is ziek.
In de Tour de France maakte Johnny Hoogerland in de 9e etappe deel uit van een kopgroep. Hoogerland – op dat moment virtueel leider in het bergklassement – werd aangereden door een auto, vervolgens gelanceerd en belandde in een hek met prikkeldraad. Hoogerland liep diepe snijwonden op, maar reed de etappe toch uit. Later zou blijken in het ziekenhuis, dat er 33 hechtingen nodig waren om zijn wonden te dichten. Zijn eerste reactie bij het verlaten van het ziekenhuis was: “Gewoon doorgaan, ik heb nog geluk gehad”. De volgende dag stapte hij inderdaad ‘gewoon’ weer op de fiets………..
Tja Henk jongen. Ik kan maar een ding zeggen: ga toch fietsen, man………………………!
Een ronde van 110 kilometer in de Eifel. Samengesteld door de captains van de A-ploeg. Eind augustus, dus mag je verwachten dat ‘das Deutsche Landschaft’ er zonovergoten bij ligt; smachtend naar een beetje regen. Niets van dit alles! Herfstachtige, kille weersomstandigheden. In de morgen nog ordentlich weer maar in de middag barsten de buien in grote getale, soms voorzien van onweer (donnerwetter!) over ons arme Hollanders heen. Zijn we er toch weer ingeluisd door die Duitsers!
Het lijkt ernstig en vervelend als je het hierboven geschrevene naleest. Dat was het echter helemaal niet. Ondanks, misschien wel dankzij, deze omstandigheden was het een prachtige tocht, die je niet snel vergeet. Jammer voor de thuisblijvers……..
In de middag barsten de buien in grote getale, soms voorzien van onweer (donnerwetter!) over ons arme Hollanders heen. Zijn we er toch weer ingeluisd door die Duitsers!
Op de heenweg, nog in Nederland, vergist onze chauffeur en verzorger Gerard zich in het busje dat voor ons rijdt en volgt vrolijk de verkeerde bus, die toevallig ook afkomstig is van verhuurbedrijf Dijkstra. Ook bijrijder Evert let niet op maar gelukkig wordt deze fout tijdig ontdekt, voordat het tot grote omwegen leidt. We hadden zomaar in Noord Frankrijk kunnen staan i.pv. in die Heimat! Het wordt Gerard door het peloton vergeven, zeker ook omdat in de loop van de dag blijkt dat ondersteuning van een busje inclusief verzorging wel een heel prettige aanvulling is. Gerard bedankt!
Ondanks, misschien wel dankzij, deze omstandigheden was het een prachtige tocht, die je niet snel vergeet. Jammer voor de thuisblijvers……..
We waren het er snel over eens dat de Eifel een prachtig fietsgebied is, dat de vergelijking met Zuid Limburg goed kan doorstaan. Het ligt ook nog iets dichterbij Heerde en heeft veel langere beklimmingen dan het Limburgse. Wat wel in de Eifel ontbreekt is de uitgebreide toeristische infrastructuur waar Limburg zo in uitblinkt. Je mist ook de unieke, bourgondische Zuid Limburgse sfeer. Desalniettemin is de Eifel zeer zeker zeer de moeite waard.
Over het fietsen zelf. Hans en Chris Jaap beten afwisselend de spits af en vochten onderling om de hoofdprijs. Peter dekte dit keer de achterhoede en de rest vermaakte zich daartussen prima. Dat gold voor de hele dag. Het was weer uitstekend voorbereid en georganiseerd door de captains van de A-ploeg! We hebben dan ook geen meter verkeerd gereden. We drijven als vereniging op de vrijwillige inzet van de leden. Zonder dat geen vereniging. Als die inzet dan ook nog kwalitatief van stevig niveau is, dan kan het heel leuk worden met elkaar………. En dat bleek maar weer!
Er hebben 865 deelnemers deelgenomen aan de 33e editie van Rabo Veluwes Mooiste. Een prima resultaat daar de weerberichten melding maakten van onweersbuien in de loop van de dag, voorzien van harde windstoten. Deze onheilsberichten bleken echter in de praktijk mee te vallen. Tijdens het evenement is er geen druppel regen gevallen!
Scan & Go is voor de eerste keer gebruikt door de organisatie. 353 renners zijn via Scan & Go op pad geholpen. Deze wijze van inschrijven werkt veel sneller en prettiger voor deelnemers dan de traditionele methode van inschrijven; kortom een groot succes!
De meeste deelnemers kozen voor de 100 kilometer afstand. De langste afstand, de 150 km route, wordt echter verhoudingsgewijs steeds populairder onder het fietsvolk. De “gezinsroutes” blijven het ook goed doen. Gelukkig hebben zich geen noemenswaardige ongelukken voorgedaan op een paar valpartijen na, die zonder gevolgen zijn gebleven. “Zonder erg. zoals onze zuiderburen het zo mooi benoemen. We hebben veel positieve berichten van de deelnemers ontvangen. Dat is uitermate plezierig want tenslotte doen we het daarom.
Ook de Rode Beer, de stichting die wij sponsoren, kan tevreden zijn. Voor iedere deelnemer dragen wij 1 euro af.
