TC HEERDE

 

Je moet er natuurlijk wel even moeite voor doen om er te komen. Om 5 uur uit bed en om 6 uur vertrekken voor een rit van enkele uren is niet niks! Dus onderweg maar even aan bij zo’n  oersaaie benzinepomp langs de snelweg voor wat automatenkoffie.
Wallonië, de Belgische Ardennen, is een land met grote contrasten. Enerzijds is het land voorzien van een wonderschone natuur. Met vreselijk veel kleuren en vormen. Niets staat stil en zelfs wat plat lijkt, blijkt in de praktijk ‘vals plat’ te zijn. Deze ongeëvenaarde schoonheid staat anderzijds in schril contrast met wat de mensen er van gemaakt hebben. De dorpen, stadjes en wegen lijken verstild te zijn geraakt in het stoomlocomotief tijdperk. Het is net alsof die grote dampende locomotieven nog steeds hun grauwe wolken roet over de bebouwde kommen heen storten, waardoor complete woonkernen volkomen vergrijst zijn en soms een diep armoedige indruk maken. Dat geldt ook voor de kwaliteit van de wegen, en dat is voor ons fietsers toch het primaire belang, wegen die allerbelabberdst zijn en de constante aandacht van ons arme fietsers nodig hebben. Gaten en scheuren in overvloed. Dit prachtige land verdient zo veel beter en ook wij fietsers verdienen overigens beter!
In deze omgeving vond de Mergelland Heuveltocht van het A-team van de TC Heerde, waarin het voltallige bestuur  vertegenwoordigd was (!), plaats.

 

Om maar met de deur in huis te vallen: Peter had zijn dag niet. Het was zweten, kreunen en steunen en hij hing vanaf de eerste kilometer aan het elastiek. En dit een paar weken na zijn 6 bergetappes van de TransAlp. Er was niet veel meer van over en hij werd meedogenloos in de poep gereden. No excuses. Hij was wel zo slim om snel over te schakelen op eigen tempo en zich niet helemaal leeg te rijden en daardoor bleef  hij de hele dag wel aansluiting met het peloton houden.

Hans reed het eerste gedeelte uitstekend en pal vooraan mee, maar……… was vergeten dat de koers bestaat uit meerdere gedeelten en………. vooral uit een laatste gedeelte. Dat kwam hem duur te staan. De laatste 20 kilometer was de “piepe” volledig, maar dan ook tot op de bodem “leugh” en werd hij er licht bergop zelfs knalhard afgereden door meneer pastoor op een stadsfiets. Al passerend heeft hij Hans nog even snel de absolutie verleend.

De bergprijs gaat zonder enige twijfel naar Kees. Schrijver dezes heeft het alleen maar van de achterzijde kunnen bewonderen. Het moet wel top zijn om na een medische dip de fysiek sportieve top weer zo te kunnen bereiken. Boven op die ‘berg’ komen: dat is pas echt top!

Jan en onze Voorzitter  Pieter (!) besloten, aangekomen in Heerde na een gedenkwaardige dag, in onderling overleg, om volgend jaar de ‘Hans T. Memorial’ te gaan rijden in plaats van de Mergelheuvelland. Tja… je moet het maar hebben van je collega bestuursleden!

Jan weerde zich overigens prima op de battle fields van Wallonië maar nog veel beter op de snelwegen, c.q. de battle roads, van Limburg naar Heerde. Hij heeft onderweg namelijk minimaal 164 keer de maximum snelheid overtreden. Het is zo goed als zeker dat de officier van Justitie deze overtredingen niet wil afdoen met een boete maar gevangenisstraf zal eisen. Jan heeft intimi reeds toevertrouwd dat hij in geval van een veroordeling met gevangenisstraf (vrijwel zeker), er de voorkeur aan geeft opgesloten te worden in de vrouwengevangenis van Alkmaar. En wel op de groepsafdeling. Mocht Justitie dit verzoek honoreren, dan is Jan ten volle bereid dit verblijf vrijwillig met enkele jaren te verlengen.

Bovenstaande is natuurlijk voor een deel, goed bedoelde, onzin en een weerslag van wat er deze dag aan wieleronzin uitgekraamd wordt. Dat neemt niet weg dat er op zo’n dag veel gebeurt en er van alles “beleefd” wordt. En of je nu als eerste of als laatste eindigt of je nu wel of niet de absolutie gekregen hebt, of je nu wel of niet ALLES in de hand hebt, of je nu wel of niet stiekem boekjes leest en of je nu wel of niet te hard rijdt: uiteindelijk gaat het om de “beleving”.

 

 

 

 

 

 

De weerberichten voor de zaterdag dat de grote clubtocht gereden zou worden waren ronduit pet: harde wind en veel regen bij lage temperaturen. Ieder die een beetje racefietst weet dat dit een uiterst beroerde combinatie is. Slechter kan niet. In de loop van de voorafgaande dagen veranderden de vooruitzichten echter enigszins ten goede. Op de dag zelf viel het gelukkig geweldig mee!

Negentien strijders uit de A en de B groep gingen om 7 uur in de morgen op weg om 200 km weg te tikken. Zij werden begeleid door medeorganisator Tiemen en Jannie Bijsterbosch die gebruik konden maken van een bus die belangeloos door sponsor Dijkstra Bedrijfsauto’s BV voor deze dag werd uitgeleend. Een afstand van 200 km is niet niks. Als je onvoldoende hebt getraind of je hebt je dag niet, dan kom je met zekerheid binnen die 200 km een keer de man met de hamer tegen. Opvallend was dat alle deelnemers met relatief gemak de afstand aankonden. Niemand zakte door het ijs. Dat zegt wel iets over het niveau van de groep. Goed……. Hans had in het centrum van Scherpenzeel even een acute en pijnlijke aanval van kramp in beide benen en liep tijdelijk even rond alsof hij het geweldig in zijn broek had gedaan.  Zijn vermogen om te lopen was enige tijd volstrekt uitgeschakeld. Maar hij kon na een paar gelletjes, een zout dropje en een peptalk de route weer probleemloos vervolgen. Knap! De route liep in grote lijnen langs de Postbank naar Rhenen en via Scherpenzeel, Elspeet en Vierhouten via de Zuidweg weer terug naar Heerde. De route was samengesteld door Kees Dokter. Kees laat niets aan het toeval over, heeft voor en achter ogen, is super geconcentreerd en heeft alles onder controle. Hij had bij voorbaat Gert Jan Timmer verbannen naar de achterhoede van het peloton als strafmaatregel. Dit omdat Gert Jan de laatste weken als een volleerde “Bokito”*  het A-peloton teistert.

” Een Bokito is te herkennen aan het gegeven dat wanneer hij op kop rijdt, hij altijd 10 cm tot een halve meter voor zijn mede-kopgenoot fietst. Als deze poogt aan te sluiten gaat onze Bokito nog wat harder rijden zodat op deze wijze, stap voor stap, het tempo flink opgevoerd wordt, hetgeen dan meestal ten koste gaat van zijn maat. Overigens is Gert Jan nog een goedmoedige Bokito. De ergste Bokito’s zijn die Bokito’s die eerst hun maat volledig in de poep rijden en ze vervolgens heel sociaal gaan helpen en uit de wind houden. Dat is net zo erg als een vlieg een beetje dood slaan: pats! Om dan vervolgens mond op mond beademing toe te passen.

De C-groep heeft een ronde van 120 kilometer gereden in de richting van Arnhem. Ook in deze groep is alles naar behoren verlopen. De groep werd aangevoerd door Herman van den Berg. Herman is 80 jaar (!), beresterk en in staat met gemak 120 kilometer te rijden. Willen die andere Nederlanders van 80 jaar die dit kunnen even gaan staan……… Wie? We zien niemand………………..?

De dag werd gezamenlijk afgesloten met een geweldig buffet bij de Spikke. Uiteraard hoorden daar ook een paar drankjes bij. Voorzitter Pieter Steenbergen dankte ieder die deze geslaagde dag mogelijk had gemaakt (inclusief uiteraard de sponsoren Dijkstra Bedrijfsauto’s BV en Supermarkt de Plus). En zo is het.
We gingen weer naar huis na een super geslaagde dag en…………het was nog lang onrustig in Heerde……….

Zie volledige fotoreportage