Een jaar of 15 geleden was een vrouw op een racefiets net zo zeldzaam als een echt aansprekende politicus anno 2013. En als je er dan eens één tegenkwam dan meestal in de schaduw puffend achter de rug van manlief. Zo ze al niet geduwd werd door deze of gene mannenhand. Tegenwoordig zijn ze overal, die flapperende paardenstaarten en beppende theekransjes op sportieve wielen. Maar pas op mannen: ze kunnen fietsen! Als je niet vreselijk uitkijkt wordt je er – zeker bergop – ook nog zonder enige genade van afgereden. Vrouwen in het peloton……..
Een Heerdense racefietster (kan uitstekend klimmen), die afgelopen april Luik-Bastenaken-Luik gereden heeft, heeft de organisatie van LBL benaderd met de vraag hoeveel vrouwen er deelgenomen hebben aan deze zware toer van 20 april jl. Dat valt dan weer tegen: slechts zo’n 300 vrouwen van de 6000+ deelnemers hebben deelgenomen, dat is slechts 5,2%. Dat lage percentage gaat ook op voor de vrouwen die meerijden bij de TC Heerde. Ze zijn op één hand te tellen. Ik maak me sterk dat bij goede doelen evenementen zoals AD6 en de Mont Ventoux het percentage deelnemende vrouwen veel hoger is dan 5%. Waarschijnlijk is het sociaal aspect, het goede doel een “trigger” en vervolgens de insteek voor vele vrouwen om het racefietsen op te pakken. Veel vrouwen uit Heerde e.o. zijn als gevolg van deze evenementen begonnen met racefietsen en velen uit Heerde en omstreken die daaraan deelgenomen hebben zijn gepassioneerd blijven fietsen. Dat is ronduit prachtig. Maar blijkbaar is de stap naar de zware recreatiekoersen – zoals LBL en de lange Limburg koersen – nog iets te ver. Die mentaal sportieve barrière is in de breedte nog niet voldoende doorbroken. En ook de stap naar wielerclubs, zoals de TC Heerde, wordt niet genomen.
Dat is jammer want ik denk namelijk dat stevig racefietsen in principe helemaal geen mannensport meer is. Vrouwen komen uitstekend uit de verf, vooral als er op “ritme” gereden moet worden, zoals in de bergen. Iedere renner heeft sterke en zwakke kanten. De ene rijdt super hard op het vlakke en de ander heeft zijn sterke kant meer bij een vlijmsterke sprint liggen. Het is opvallend dat de fietsende vrouwen die ik ken vrijwel allemaal goed tot zeer goed kunnen klimmen. Dat kan bijna geen toeval zijn. Een plausibele reden voor dit natuurverschijnsel kan ik echter niet bedenken.
Er wordt ook beweerd dat vrouwen minder competitief ingesteld zijn dan mannen. Nou……. die stoppen we onmiddellijk in de prullenbak! Bekend is dat Marianne Vos onlangs, toen ze eens (sporadisch) een koers verloor, een zinken emmer vakkundig en volledig in elkaar getrapt heeft. En wat betreft het mentale aspect zijn vrouwen zeker niet de mindere van mannen.
Ik weet wel, bovenstaande is heel generaliserend, niet wetenschappelijk onderbouwd en op basis van een beperkt aantal persoonlijke indrukken. Maar desalniettemin……..
Met de vergrote deelname van vrouwen heeft ook de “Fashion” haar intrede gedaan. Hoewel de huidige man daar ook niet ongevoelig voor is. De couture van de kleding en het uiterlijk van de fiets was 15 jaar geleden van totaal ondergeschikt belang. Het ging in die tijd volledig om techniek en functionaliteit en schoonheid speelde geen rol van betekenis. Nu kan een fiets zelfs “lelijk” zijn en zijn mode en modieus niet te negeren begrippen geworden in de wielersport.
Dus: kom op vrouwen: de fiets op! Of het nu wel of niet bij de TC Heerde is! En ook graag bij de zware koersen!
Dat is vaak gehoord: ‘Ik ben mijn sportieve leven begonnen als voetballer of hardloper maar ben later overgestapt naar het wielrennen om fysieke redenen’.
