TC HEERDE

Op Zaoterdag dâtteg Mei gungn de leedn van de Toer Club Darp al vrôg op pad, um deel te nemm an een toertocht in de Eifel. Harm uut’t Darp was ok uutedaagd, um met te gaon pedaleern. Naor de Eifel, euh….Wijfel…..ach, doe eens gek. En veur dâk tur ârg in hâdde, hâk mien ineschreevm biej de koersdireksie van TC Darp en umstreekn. Honderdtwinteg kilometers an asfalt was tur uutepijld deur de SRV van Euskirchen, euh….ik bedoele natuurlek De RSV Euskirchen. Um 5.30 uur was ut vertrek an de Mârkstraote, en de zeuvmtien deelnemers stündn te trappelln van ongeduld. De trapmechines werdn vakundeg in de Diekstra Bedriefsauto’s bestelwaagn elaajn deur de chef routeplenner Jan uut Duutsland. Marja, de reis gung dan ok naor die Heimat. Een tweede Diekstrabusse kon de speulers vervoern, mar dat was nog niet genôg! ChrisJapie Dubbel Lüch, en Hansie Sloothuus stelln hun bolides beschikbaar, um de res van ut fietscircus te vervoern. Wat muj toch zonder zûkke figuurn? Bedank Vente !

Ut circus TC Darp gung opweg, en veur Venlo werd tradisiegetrouw een kôtte koffiestop emâk. Leeuwin Wilma kreeg ut veur menaere, um drêk de koffiemechine te sabboteern. Ie konn drukkn waj wölln op de knöppies, mar de konkelpot gaf gin sjoegem meer. Gelukkeg veur de luu uut Darp en umstreekn, waarn d’r nog wêh een paar andere koffiemechines. Hafoj!

De leste etappe naor Euskirchen werd vlot volbracht deur ut peleton, en kon een ieder zich gaon opmaekn veur de rit. Nee, niks gin poespas of mascara! Gewoon de fraaie TC Darp kleding antrekkn. En dan staoj gewoon in een woonwiek, oe eigens umme te kleedn. Hansie had tur Tebak van. Die verstoppm zichzelf in de struukn, as een echte struuknduuker! De warmriejfietse was thuus ebleevm, mar de vollnde keer giet ut dink met. Naodat alle leedn zich haddn emeld biej de recepsie van de RSV, werdn de luu uut Darp weg escheutn deur de burgemeister van Euskirchen. Dat was nog es een statschot, ofnietan?

Wuule waarn ut darpien nog niet uut, of de eerste klim van de dag doemm al op. Lâkker pitteg en net lang genôg um buutn aosem te geraakn. Blâksum, as dat zo deurgiet, de kommde 120 km, dan hêk de bok an ’t drietn, dach uule repôtter Harm. Nao de tweede bult, keek ik es achterumme, en was de tweede groep in gin veldn of weegn te bekenn. Nou, dan mar trappm veur waj weerd bint, en mar zien waorof ut schip strandn zal. De fanetieke fietsers deudn d’r gewoon een scheppien boovmop, en zettn een tandtien biej. Hafoj, wat een gemâttel, toch. Dit giet niet goed komm, Harmpie! Nao een kleine veerteg kilometer mös Harm uut’t Darp de kopgroep laotn gaon, mar sjankn had gin zin. Twee pofferds op de neuze, met iene aksie!

Ut deud zeer, um te mârkn daj mut passn, en um nog 80 km te volbrengn. Marja, ut was Harm zien eign schuld. Te weineg km emâk in ut veurseizoen, en dan kriej as vanzelf de rekening presenteerd. Ondanks dâk te kenn had egeevm, um alleent vandan te fietsn, bleef René Verstraler biej mien achtur, um saamm de tocht uut te pedaleern. Man, doar was ik mar wat wies met! René namp Harm op sleptouw. Biej de tweede fourageplekke, stund de Foef van RSV Euskirchen klaor met drinkn en wat ander grei. De koplopers uut Darp stundn René en uule repôtter al op te wachn met iene grote glimlach. ” ik maake uule allemaole kepot!” Riep ik naor die luu. ” is ut niet met de fietse, dan mar met ut schrievm van een mooi proza!” BAM !

Iederiene lag natuurlek krom van ’t lachn, en zo heurt ut ok. GaitJan Bokito snappm de hint, en meesmuilnd zee Bokito; ach Harm, komp mar achtur mien an jaagn, ik hol oe wêh uut de wind.

Jaja, zo lüs ik tur nog wêh een paar…..

D’r volgn nog een antal stevege klimmegies, waorof Harm niet wüs, hoe hie boovm mös komm, mar vraog niet hoe, ik hebbe ut ered. Ut leste deel van de fraaie toch leup geleidelek of, en was de preuze wind ons gunstig ezind. Met 40 op de teller, effm lunchn met de handties los. Dan weet ie, dattut lâkker löp. Bienao zaleg…..

Nao 120 km op de teller kwamp Euskirchen weer in beeld. Ondanks zwaor ofzien, hêk dankzij de Verstraler toch wêh lâkker efietst. Oja, de man die an’t vertrek verscheen met gele Rossiklompm (!) die kreeg nog effm iets te heurn van de veurzitter: De klompmboer had ChrisJaap Dubbel Luch Binndeur, en de veurzitter buutnumme passeert in iene bocht! Dat was uut den boze, zee Pieter.

Ut bleek een ongeschreevm wet te wean, um mekaere niet in te haeln in een kniebocht of Tarzanboch. Mar ik zage niemand met een gele vlagge zwaain, dus gas op de lolly.

Biej deze mien excuses, vente.

Toen René en Harm zich ofmelln biej de koersdireksie, lag iene van de breurs Schakelspecialist op ut gres met nare zeerte in ’t lief. Koos wüs niet meer hoe hie ut had, en een dokter werd erbiej ehaald. Koos de Schakelspecialist mös mee naor ut huus veur ziekn, en doar werd hie grondeg inspecteerd. Pas in de loop van de aomp kon de beide tweetalln ( de beide Hansies en de breurs Schakelpedaal ) weer terugkeern naor Darp.

Al met al een tocht met veul verhaaln en spanning, mar wel ientie die meer as de meujte weerd was. Jan & Helko bedank veur de organisasie! René nogmaols dank, en de beide Hansies bint bedank veur ut vervoer van de Schakelspecialistn.

 

De groenten van Harm uut’t Darp.

‘Je Gezondheid gaat boven alles’. Dit  is een Oud Hollandse uitroep, die ik vaak uit de mond van mijn moeder hoorde. Meestal als ik weer eens iets links gedaan had. En deze wijsheid gaat vandaag de dag nog steeds op.

 

Om half 6 (!) staat er een groep sportdwazen bij de Marktstraat racefietsen in een busje te laden. Euskirchen in de noord Eifel moet het worden. Na een reis van ongeveer 2 en een half uur vertrekken 16 volwassen mannen en 1 vrouw (onze eigen Marianne Vos) voor een ronde in de prachtige heuvels van de Duitse Eifel. ‘Volwassen mannen’ want de wettelijk bepaalde leeftijd voor volwassenheid zijn ze reeds lang voorbij. Maar……. zet deze mannen bij elkaar, plaats ze op het zadel van een racefiets, in een omgeving die zich voor strijd leent en deze mannen zijn binnen een paar minuten veranderd in een groep jongetjes. Spelen willen ze! Competitie. Liefst als eerste boven komen. Handje drukken met  en op de racefiets. Opgeven is hier bepaald geen optie. “Wollt ihr den totalen Krieg?”(we zijn immers in Duitsland). Bennie stampt kreunend en puffend als een lekke locomotief, op uiterst vermogen, naar boven. Captain Jan probeert op de laatste berg van de dag als eerste de vlag aan te tikken. Hans en Peter gaan onmiddellijk in de contra attack, waarbij Peter bijna zijn cassette door midden trapt. Gert Jan en Helko rijden met “boven de 50” het laatste deel van de race naar beneden. Want het vlakke is hun ‘speeltuintje’ en niet die heuvels en dat moet wel gecompenseerd worden.

 

Denk nou niet dat we er ons voor schamen. Integendeel! Zo lang het niet iets venijnigs krijgt, zo lang we het relatieve er van inzien, zo lang we ook kunnen verliezen, is het vermakelijk en gewoon leuk.

 

Het relatieve zien we overigens bij de streep snel in. Koos krijgt enorme maagklachten. De opgeroepen arts vindt het raadzaam dat Koos ter controle naar het plaatselijk ziekenhuis gaat. De bloedtesten en de scans laten geen afwijkingen zien. In de avond kan Koos het ziekenhuis verlaten. Fijn dat er geen onrustbarend nieuws uit Euskirchen meegekomen is! Het bestuur heeft overigens zondagmorgen, in goed overleg, besloten de functie ‘ mobiele ziekenbroeder’, aan het organisatieschema van de TC HEERDE toe te voegen. Hans B. heeft zich spontaan voor de functie opgegeven. waarvoor dank!

 

Jongetjes…….. maar mijn moeder had gelijk: gezondheid gaat boven alles….

Zaterdagochtend 25 april, 20 man staan paraat om te vertrekken naar Zevenaar om de Reichswaldtour te fietsen. Sommigen nog wat duf, anderen al volop fit. Arjan had de portie warme bami al weer achter de kiezen. Hans zocht het in de krentewegge, ook lekker! 

De fietsen werden ingeladen en daar gingen het stel. Al op de snelweg begon het te regenen, niet getreurd, het wordt vast wel weer droog. In Zevenaar regende het ook.

Tja, wat doe je, ga je fietsen of weer naar huis?

Er werd voor het fietsen gekozen. “Toch klasse dat jullie gaan fietsen” meldde de organisatie. Van de 20 bikkels gingen er 12 van de A-ploeg voor de 125 km, 4 van de B-ploeg en nog 4 van A-ploeg vertrokken voor de 90 km. Gehuld in regenhesjes, de billen snel nat en de bril vol water en zand gingen we op pad. Ton had de beautycase achter op de slechtweerfiets en bleef daardoor redelijk droog. Wat er in de case zat? We zullen het waarschijnlijk nooit weten.

Al na zo’n 10 km ging het mis want na de splitsing van de verschillende routes ontbraken er enkele routepijlen. Wat nu. Het padvinders-instinkt kwam snel boven, en na korte tijd zaten we weer op de route. De A-ploeg, die voor de B-ploeg was vertrokken haalde B weer in, mysterieus zo’n route.

Een lange fietstocht is natuurlijk niet iets zonder koffie en appelgebak.
Na een uurtje werd het koffietijd……
Dat ging ‘d best wel in!

We hebben onze Veldtoertocht op 10 januari moeten afgelasten in verband met storm en vervolgens op 24 januari ook moeten cancellen in verband met gladheid. Hoe veel pech kun je hebben? Nu wordt de nieuwe datum ZATERDAG 21 FEBRUARI. Een kwade geest heeft ons al gemeld dat dan de Elfstedentocht verreden gaat worden.

Nou ja…….  OK. Zou mooi zijn. Maar als hij niet doorgaat verzoeken we alle sportievelingen die dan de Elfstedentocht gereden zouden hebben naar Heerde te komen! KLIK OP ONDERSTAANDE POSTER VOOR MEER INFORMATIE.

De weersomstandigheden waren op zaterdag 8 november uitstekend. Prachtig zonnig weer en bovendien was het de dagen ervoor zo goed als droog geweest. Lekker, bijna voorjaarsachtig weer, met een zonnetje dat lodderig om de hoek keek. 

Het bos was nauwelijks drassig op een paar bekende ‘lage’ punten na. Dat maakte de route relatief makkelijk berijdbaar. De afspuitvoorzieningen werden dan ook nauwelijks gebruikt. De opgevangen geluiden uit het peloton deelnemers waren ronduit positief. “Mooi parcours, prima uitgepijld en goede verzorging”.

Er zijn, zeker ook als gevolg van deze uitgelezen omstandigheden, geen gewonden gevallen. Gezien de moeilijkheidsgraad van de route een uitermate prettig resultaat.

Onze toertocht is bezocht door een Kwaliteitsadviseur van de NTFU die onderzoek heeft gedaan naar organisatieaspecten en veiligheidsaspecten en de geboden service kritisch heeft bezien. We zijn daarvoor met vlag en wimpel geslaagd (nader bericht volgt). We vroegen om 1 ster maar waren goed voor twee, zelfs bijna drie! (we zijn ook veel te bescheiden). De commissie  gaat dan ook onmiddellijk een tweede ster aanvragen.

Waarom  vragen we eigenlijk sterren aan? Is dat wel belangrijk en de moeite waard?

Enerzijds geeft de ster aan wat de deelnemers mogen verwachten tijdens het wielersportevenement en speelt het bezit van een ster, c.q. sterren, een positieve rol in het PR verhaal. Anderzijds, en wellicht belangrijker, geeft het de TC Heerde een handvat om het evenement kwalitatief op een hoger niveau te tillen. En wel op veiligheidsaspecten, organisatorische aspecten, routebepijling en serviceverlening.

Willen we met die sterren veel meer deelnemers trekken? Willen we een klassieker worden met duizenden deelnemers?

Helemaal niet!

We zijn immers geen bedrijf dat jaagt op winststijging ten koste van veel! We willen een kwalitatief goed evenement aanbieden met een aantal deelnemers dat we organisatorisch en logistiek aankunnen. Een evenement, waarin de deelnemers hun voertuigen kwijt kunnen, zich kunnen inschrijven in een kantine, waarin je je nog kunt bewegen en waarin de inschrijving vlot verloopt. Een evenement waarin, je  niet op het parcours in een file  hoeft te rijden, waar je ook nog even de snelheid kunt opvoeren, zonder meteen anderen in de weg te rijden. Een evenement waar het gezellig is. Een evenement, waarin je als je even te laat bent toch nog wat te eten en te drinken krijgt bij de controleposten. En als je onderweg wat overkomt, zowel materieel als persoonlijk, je er vanuit kunt gaan dat er voldoende mankracht aanwezig is om je adequaat te helpen. Een evenement waar wijzelf als vrijwilliger en als commissielid blijvend plezier en lol aan kunnen ontlenen, mede omdat we het gevoel hebben dat we anderen een plezier doen. Met pakweg 1000 tot 1200 deelnemers per tocht hebben we de kwaliteitsgrens van onze huidige voorzieningen wellicht wel bereikt. Betekent dat we nog wel wat mogen groeien. Betekent ook dat we nog best wat beter en ‘scherper’ mogen worden.

In totaal hebben 549 ATB-ers aan de tocht deelgenomen. De oudste deelnemer was 72 jaar jong en de jongste deelnemer 11 jaar oud.  In november hebben we ieder jaar te maken met veel concurrentie in de regio, reden voor de, in vergelijking met januari, beperkte deelname. Toch is er een toename te constateren in de november ritten in deelname. Ook op jaarbasis zien we een stijging van het aantal deelnemers. Er is nog een duidelijke trend zichtbaar, namelijk de constant toenemende belangstelling voor de 60 kilometer route. Dat neemt niet weg dat de 45 km route het drukst bevolkt blijft. De 30 kilometer tocht verliest aan populariteit. Wellicht dat de toenemende belangstelling voor langere afstanden reden is om over een 75 km route na te denken. Voer voor de organiserende commissie. De volgende trend die herkenbaar is, is dat er steeds meer dames meedoen met de veldtoertochten. Dit jaar bestond het contingent deelnemers uit 12% vrouwen. Verheugend!

Last but not least: ook verheugend was wederom de voorbeeldige inzet van de vrijwilligers van de voetbalvereniging Heerde in de kantine. V.V. HEERDE mogen we voortaan wel met hoofdletters schrijven! Dat gaan we dan ook maar doen………

De afgelopen jaren is het voorrijden van de RVTT door de leden van de TC Heerde niet vlekkeloos verlopen. Het heeft hier en daar wel een gekneusd c.q. gebroken ribje en afgeknapt enkeltje opgeleverd. Reden waarom de commissie RVTT, onder leiding van Gerrit van Gelder, het voorrijden dit jaar wat anders aangepakt heeft. 

De 30 deelnemers werden na koffie en een broodje verdeeld in 4 groepen, waardoor het overzicht en tempo veel beter onder controle waren dan voorgaande jaren het geval was. Er is dan ook niemand gevallen ‘met erg’, zoals de Belgen dat zo mooi uitdrukken. Hans T. is de enige die de modder even opgezocht heeft omdat er, zoals hij beweerde, een boomstronk volstrekt onterecht op een onmogelijke plek op zijn rijroute aanwezig was. Wat deed dat ding daar! Hans was niet te beroerd om in zijn val nog even een maatje mee te nemen. Maar zelfs dat mocht de pret niet drukken.Nogmaals: gelukkig allemaal zonder erg.

Het weer was geweldig. 22 graden boven nul en dat op 1 november. De warmste dag van de afgelopen eeuwen. Beter kan niet. De herfst in het bos liet zich dan ook van een fantastische kant zien met ongelofelijke kleurenpracht. Het was echt een Indian Summer. Buiten zijn is op zulke momenten een genot. Veel paddenstoelen aanwezig overigens.Voorrijder Peter moest nog even wennen aan zijn nieuwe Garmin GPS en reed met zijn groep even tegen de rijrichting in, daarbij de tegemoet rijdende groepen toeroepend dat zij verkeerd reden. Gelukkig was er uiteindelijk sprake van zelf corrigerend vermogen.

Onderweg werd de maaginhoud weer aangevuld met de onvolprezen snert van slager Nooteboom. Het was natuurlijk wel zo dat gezien de weersomstandigheden ijs beter op zijn plek zou zijn geweest maar desalniettemin:  zeer bedankt mannen van de catering! Na de rit werd er nog een drankje gedronken in de kantine van v.v. Heerde. Kortom een prima rit!

Bestuurslid Peter Mast is in de namiddag nog uitvoerig geïnterviewd door Radio Heerde in verband met het voorrijden maar vooral in verband met de aanstaande toertocht van zaterdag 8 november. Voor de liefhebber: http://www.radio794.nl/demand2.php (Zaterdagmiddag plus 4e uur, na het nummer: ‘I want you’).

Zaterdag 11 oktober 2014: De MTB groep van TC Heerde is met 18 man afgereisd naar Valkenburg in Limburg om daar in de ochtend een MTB tocht door de grotten te maken. Na een goed 2 uur rijden waren we bij de Sibbegroeve. Vrijwel direct konden we 165 treden de diepte in.

Na instructie en afstellen van de fietsen zijn we in 2 groepen 1,5 uur wezen MTB’en in een 70 km groot gangenstelsel. De kop van de A groep was na 5 minuten fietsen de staart al kwijt. En dan is zo’n grot donker. De begeleidster heeft de staart weer opgehaald. Bleek dat iemand met zijn verlichting bezig was en daardoor niet gezien had dat voor hem iemand een bocht maakte…Na een uur fietsen heeft de groep de snelheid opgevoerd. Echter de begeleidster wilde niet onderdoen, wat voor haar helaas in een glijpartij is geëindigd. Het liep met een kneuzing aan arm en ego gelukkig goed af. Na het anderhalf uur trappen, konden we 165 treden omhoog waar een zanddouche ons te wachten stond. (Dank je wel B – groep..!).

Weer terug op de parkeerplaats hebben we onze boterhammen gegeten, waarna de mtb’s werden uitgeladen. Direct bij de parkeerplaats liep de MTB route van Valkenburg. Deze was best pittig, gezien de hoogtemeters die er in verwerkt zijn. Ook de afwisseling van paden was boeiend, maar ook soms zwaar. Een paar B – rijders hebben halverwege liggen uitpuffen in het gras. Om 4 uur werd er ingeladen en huiswaarts gereden. Sommigen hebben de terugreis niet bewust meegemaakt doordat ze al in de auto sliepen. In Heerde hebben we bij “de Spikke” met z’n alleen als afsluiting van de dag gegeten. Een dag die zeker voor herhaling vatbaar is.

Zaterdag 23 augustus wordt door de TC Heerde de Eiffel toer gereden. De toer is bestemd voor het hele racefiets segment. Een route van 111 kilometer. De start is in het plaatsje Kornelimünster; vlak onder Aken en ongeveer 233 km rijden vanaf Heerde. De beide captains van de A-ploeg zijn op verkenning naar het gebied getogen. Hieronder het verslag:

Om de tweede seizoenshelft goed voor de dag te komen, en de toertocht door de Eiffel te laten slagen, besloten Helko en Jan vast wat voorwerk te verrichten en de route te gaan verkennen. Na een 240 km lange autorit, met koffiestop bij de bekende benzinepomp om kwart over 9 gearriveerd, fietsje klaargezet, gelletjes mee, bidon vol en vertrekken. Het gaat een mooie club rit worden, prachtige route, mooie vergezichten en leuke beklimmingen[ 7 km lengte a 5 % ] dus goed te doen. Ook de koffiestop is gepland, en de taart is van uitstekende kwaliteit.

Niets staat je dus in de weg om je op te geven voor deze Eiffel route op 23 augustus.

Wie weet ben je dan net zo enthousiast als dat wij zijn.

Met vriendelijke fietsgroet,

Helko /Jan

Afgelopen zaterdag 12 juli is de Lange Afstand Tocht weer gereden. De C-groep heeft  een 105 kilometer route gereden en de A-groep heeft een 207 kilometer lange route afgelegd. De weersomstandigheden konden niet beter: 25 graden en geen spatje regen. En dat midden in een periode van instabiele weersomstandigheden, voorzien van tropische regenbuien en onweer. Wat een geluk! De tocht werd door beide teams afgesloten met een uitstekend en vooral ook gezellig buffetje in de Spikke en uiteraard hoorde daar ook een drankje bij. De tocht werd weer uitstekend georganiseerd door Kees Dokter en Drikus Wijenberg, waarvoor dank!

De C-groep, voor de helft bestaande uit dames, heeft de 100 kilometer van “Rabo Veluwes Mooiste” gereden, die in werkelijkheid een paar kilometer langer is door een aantal noodzakelijke routewijzigingen.

De eerste 15 kilometers werden door de IJsselvallei afgelegd en door de hoogwatergeul in aanbouw.

Tussen Veessen en Wapenveld komt een hoogwatergeul, die de IJssel extra armslag moet geven. De hoogwatergeul ontstaat doordat er in het gebied twee dijken van elk bijna acht kilometer aangelegd worden.  Er wordt dus niets uitgegraven. De 17 hoogspanningsmasten in het gebied van de hoogwatergeul zijn inmiddels allemaal op sokkels geplaatst. De masten houden daarmee ‘droge voeten’ als de geul in de toekomst vol mocht stromen.

De route liep vervolgens over de IJsseldijk en de Veluwezoom werd beklommen via de Burgemeester Honcooplaan. Achtereenvolgens werden de Knobbel en de Stakenberg beklommen. Na Vierhouten volgde  de prachtige heuvelachtige weg van Vierhouten naar Gortel (Gortelseweg). Volgens kenners de mooiste weg van ons land. De route bevat 862 hoogtemeters (klik op de kaart om de route beter te kunnen bekijken). Knap van de C-rijders om deze route weg te tikken en vervolgens zo fris nog in de Spikke te zitten.

 

De gecombineerde A / B groep (hoewel er slechts 1 B-rijder present was) heeft met recht een water route gereden. Een route, in elkaar gezet door Kees Dokter langs de boorden van de polder Flevoland. Een verrassend mooie route door prachtige gebieden zoals de Oostvaardersplassen, het grootste moerasgebied van Nederland. De weidsheid is hier ongekend en de natuur heeft er vrij spel. Zo moet heel Nederland er duizenden jaren geleden hebben uitgezien. Kees had de route weer geweldig voor elkaar en van zijn lokale routekennis konden we maximaal profiteren.Vooral zijn keus om op diverse trajecten achter elkaar te gaan rijden i.p.v. naast elkaar kwam de veiligheid zeker ten goede.

Twee honderd en zeven kilometers rijden is niet niks en leidt ertoe dat je als deelnemer in meer of mindere mate uit je “comfort zone” moet. We zijn gewend om pakweg 100 tot 120 kilometer te rijden, ook als er een stevig tempo gereden wordt. Zonder dat dit fysiek en mentaal erg belastend wordt. Een route van 207 kilometer is van andere orde. Door het rijden van een degelijke afstand ontkomt je niet aan pijntjes, kwaaltjes en krampjes en slaat op den duur onverbiddelijk de fysieke en mentale vermoeidheid toe. Opvallend is dat geen der deelnemers echt serieuze problemen heeft ondervonden. Het zegt veel over het  aanwezige conditieniveau!

Een paar gebeurtenissen staan me bij van deze tocht. Gebeurtenissen die fietsen doet lijken op het leven zelf. Gebeurtenissen die kleur geeft aan mensen en die ervoor zorgen dat sport in het algemeen en deze sport in het bijzonder zo fascinerend is:
We rijden op een smal onoverzichtelijk pad. Bij een vrijwel haakse bocht moet er stevig geremd worden voor een groep tegenliggers. Evert rijdt tegen collega Herman aan en valt echt stevig op het asfalt en rolt in de berm. Hij bekommert zich nauwelijks om zichzelf en eigen materiaal en stapt meteen naar Herman om te vragen of daar alles in orde is. Dat kleurt iemand als mens. Kort daarop zie ik Evert twee keer 5 kilometer op kop rijden met een ietwat geblesseerde knie. Dat kleurt iemand als sporter en als mens.
In het verloop van de tocht, op de Knobbel, zie ik de hand van Helko enkele keren naar de rug van Evert gaan om hem naar boven te duwen. U kunt nu opmerken dat dit toch niet zo veel voorstelt. Ik kan u echter verzekeren dat zoiets na 200 kilometer in het zadel wel iets voorstelt! Het kleurt iemand als mens en als sporter!

Het maakt fietsen in teamverband plotseling heel bijzonder…………..